Twee triljoen dollar consumenten- en belastinggeld. Dat is het bedrag dat in 2020 zou moeten omgaan in emissiehandel, wanneer Kopenhagen het ‘succes’wordt dat grootbankiers en ons media-establishment wensen. Kon je als bank eerst alleen speculeren op schuld, rente zoals we dat noemen. (Het in stand houden van schuld is de basis van bankierswinst) Nu kunnen banken ook speculeren op schuldgevoel, specifieker klimaatschuld. Het is financieel gezien dus niet onbelangrijk dat dit schuldgevoel in stand blijft. Het aantal ondernemingen dat zich op de compensatiemarkt stort, van Green Seat tot Face Foundation loopt in de honderden. Ook de Triodosbank en Rabobank lussen er wel pap van.

Sinds Kyoto bestaat het CDM-systeem: het Clean Development Mechanism.Hierbij kunnen Europese landen en Japan hun CO2-zonden afkopen, door emissierechten in te kopen via een centrale CDM-instantie. Die rechten compenseren het feit, dat wij niet én economisch kunnen groeien, én CO2 verminderen. De groei in CO2-uitstoot verliep de afgelopen 20 jaar lineair met de groei van onze economie.

Dus moeten wij onze zonden afkopen, en CDM voorziet hierin. Het laaghangende fruit in het buitenland is hierbij target. Een stinkende bruinkoolcentrale vervangen in Bulgarije door een schonere gascentrale, het kan worden gefinancierd via onze CO2-schuld. Dat lijkt op zich nuttig. Die emissierechten kunnen buitenlanden dus omzetten in technologie, waarbij men verwacht dat deze CO2 bespaart. Ons land staat samen met Japan in de wereldtop 3, wat betreft het afkopen van CO2-schuld en de handel in CDM-credits. Wij kopen van 2008 tot 2012 jaarlijks al 10 procent van onze jaarlijks ‘klimaatschuld’ af, 20 Megaton CO2-equivalent van 2008 tot 2012.

Ook aardig om te weten is dat Lex de Jonge lid is van het Executive Board van de internationale Clean Development Mechanism (CDM), dat emissierechten doorverkoopt aan landen en projecten faciliteert. Waarom? Lex de Jonge is ook hoofd inkoop van die CDM-credits bij het Ministerie van Vrom. Het is VROM dat deze rechten weer doorverkoopt aan bedrijven in NL (die dan die credits mogen uitgeven aan projecten in het buitenland,) Het CDM wijst die projecten aan. Laten we De Jonge’s dubbelrol positief uitleggen en zeggen dat de lijnen tussen VROM en CDM erg kort zijn. Het zal vast geen verklaring zijn voor het feit dat ons land gemiddeld meer CDM-credits aan bedrijven uitgeeft dan andere Europese landen. Zo is De Jonge niet.

Er waren in maart 2009 wereldwijd 1432 CDM energie-projecten geregistreerd bij het CDM EB (compensatie van Westerse CO2 aflaten) die 220 Mton CO2 compenseren (dat is gelijk aan één jaaruitstoot van NL), waarbij vooral China (66 procent van CDM aanvragen) er uit springt. De grootste profiteur van Kyoto, CDM en dus van ons is dus China. Dit snel ontwikkelende land bouwt honderden waterkrachtcentrales, en als CO2-vrije energietechniek maken deze centrales aanspraak op de CDM-credits. Het land kan dus haar eigen ontwikkeling financieren met ons schuldgevoel.

Ironisch genoeg komt het er op neer, dat Nederlandse bedrijven en consumenten nu betalen voor de winst van Chinese elektriciteitsmaatschappijen. En voor een deel ook die van de Brazilianen. Het lullige is, dat China deze waterkrachtcentrales toch al wilde bouwen. Dat staat in hun vijfjarenplannen. Gelukkig zijn de Nederlanders zo vroom en aardig, dat ze de Chinezen willen bijspringen. Er worden dus geen CO2-uitstotende kolencentrales vervangen met de CDM-credits, China financiert hooguit haar eigen energieontwikkeling met ons schuldgevoel.

Volgens ons media-establishment en politici ‘moet Kopenhagen lukken’. Klimaatactivist en journalist Paul Luttikhuis van het NRC wrijft daarom vandaag nog eens in de lezer dat afgelopen decennium warmer was dan vorige (nogal logisch, wanneer 1998 een topwarm jaar was en de opwarming daarna stagneerde). De NRC-activist wil zo de urgentie van Kopenhagen nogmaals vermarkten aan de lezer van deze krant, en die gekke sceptici definitief de deur wijzen. Joep Engels van Trouw noemt mensen die data van klimaatalarmisten checken ‘het gekke wereldje van McIntyre.’ Ni Hao!

De afhaal-Chinezen kunnen zich goed vinden in de activistische journalistiek van ons land. Dat zorgt voor geld in het laatje. Nog mooier is dat de controle van de juiste besteding van CDM tot nu toe volledig faalt. Bureaus als KPMG moeten rapporteren aan een Klimaatbureau in Bonn. Maar onze vrienden van Milieudefensie melden in hun magazine van afgelopen week al dat de controle van de belangrijkste vijf instanties faalt. Er is totaal geen zicht op de werkelijke besparing in CO2.

Wie had het ooit gedacht…Sceptici en de meer radicale milieubeweging komen zo toch nog tot elkaar. Met emissiehandel, is het onduidelijk of je ook daadwerkelijk mondiaal MINDER CO2 uitstoot realiseert, waarvan men meent dat dit toch het doel van Kopenhagen is. De enige zekerheid van een nieuw verdrag is zo een toename in bureaucratie, met vele controle-instanties die wel hun factuur schrijven op onze kosten. Kopenhagen als opmaat naar de EUSSR. We nodigen bij deze Milieudefensie uit om samen met ons te demonstreren.

Gerelateerd: