We berichten we hier op climategate.nl al eerder over IPCC-voorzitter Rajenda Pachauri’s banden met de olie-industrie. Maar de verwikkelingen van deze IPCC-baas met de industrieën die hij via het IPCC claimt te bestrijden gaan veel dieper.

In onze eigen massamedia is de wereld zo heerlijk overzichtelijk. Je hebt moreel juiste klimaatridders met De Wetenschap in pacht, strijdend tegen het oliestokende grootkapitaal. En dan zijn er nog enkele oude mannetjes en domme rechtsradicale gemenerds die worden ‘gesponsord door de olie-industrie’. Af en toe lijkt de plot van onze journalisten sterk op een Disneyfilm.
In buitenlandse media met minder stevige CAO’s en minder overheidssubsidie zit de wereld gek genoeg anders in elkaar. Zo is het bijvoorbeeld zeker de moeite waard om even het artikel in de Daily Telegraph te lezen.

Kort samengevat is het IPCC (ook) gebruikt als middel om het investeringsklimaat te veranderen, waarbij de vroege meelifters met het klimaatpraat als eerste mogen profiteren. En rara wie zijn die meelifters…

It is remarkable how only very recently has the staggering scale of Dr Pachauri’s links to so many of these concerns come to light, inevitably raising questions as to how the world’s leading ‘climate official’ can also be personally involved in so many organisations which stand to benefit from the IPCC’s recommendations.
The original power base from which Dr Pachauri has built up his worldwide network of influence over the past decade is the Delhi-based Tata Energy Research Institute, of which he became director in 1981 and director-general in 2001. Now renamed The Energy Research Institute, TERI was set up in 1974 by India’s largest privately-owned business empire, the Tata Group, with interests ranging from steel, cars and energy to chemicals, telecommunications and insurance (and now best-known in the UK as the owner of Jaguar, Land Rover, Tetley Tea and Corus, Britain’s largest steel company).
Although TERI has extended its sponsorship since the name change, the two concerns are still closely linked.
In India, Tata exercises enormous political power, shown not least in the way it has managed to displace hundreds of thousands of poor tribal villagers in the eastern states of Orissa and Jarkhand to make way for large-scale iron mining and steelmaking projects.
Initially, when Dr Pachauri took over the running of TERI in the 1980s, his interests centred on the oil and coal industries, which may now seem odd for a man who has since become best known for his opposition to fossil fuels. He was, for instance, a director until 2003 of India Oil, the country’s largest commercial enterprise, and until this year remained as a director of the National Thermal Power Generating Corporation, its largest electricity producer.

Meer van Pachauri’s verwikkelingen hebben we al over geblogd. Het loont natuurlijk om zelf de voorwaarden voor een markt te creëren, waarvan je zelf ook als eerste kunt profiteren. Gezond ondernemerschap.
In zekere zin doen banken dit ook. Zij krijgen van overheden van tijd tot tijd de mogelijkheid om geld bij te drukken. Wanneer dat bijgedrukte geld nog relatief veel waard is kopen banken daar waardevolle spullen mee als vastgoed, met een waardevoorsprong op de rest. Zodra de inflatie begint door te werken door al dat bijgedrukte geld mogen wij nog wat uitspoken, waarbij de inflatie ondertussen al voor waardeverlies en stijgende prijzen heeft gezorgd.
Een en ander staat leuk omschreven in het onderzoekje ‘Manufacturing Money and Global Warming van David Evans.
Hij stelt dat uiteindelijk ook emissiehandel op deze manier gaat werken. Want net als gedrukt geld zijn emissierechten een vorm van waarde op afspraak, en uiteindelijk kan zo een soort Tulpenmanie ontstaan, maar dan in CO2 vorm.
Ik wil natuurlijk niet suggereren dat dit zelfde profiteursmechanisme ook werkt bij sustainadinges, want daarin investeren alleen integere eerlijke mensen die de aarde willen redden. Maar het idee, dat iedereen moreel even juist of onjuist is, vooral ook de moraalridders spreekt me wel aan. De wereld is nooit zo simpel als belangenclubs haar voorstellen. Ook NGO’s die de wereld claimen te redden hebben een gezond zakelijk belang bij klimaatpraat, zoals het WWF dat een vijfde van haar jaarlijkse half miljard euro inkomsten al ontleent aan overheden. Die constatering voelt niet goed, maar wat niet goed voelt kan best waar zijn. Ik hoef deze mening ook niet beslist te hebben, een andere mening leek me veel liever en gezelliger. En dus laat ik me van harte door het tegendeel overtuigen: kandidaten?

Gerelateerd: