kees_vendrik

Ook in dit bericht wil ik nog even terugkomen op het climategate-debat in de kamer afgelopen woensdagmiddag (link volledig transcript). Helaas is mijn suggestie om de parallel met het Irak-rapport te trekken niet opgepikt. Wel bediende men zich van andere flauwe vergelijkinkjes. Kees Vendrik (Groenlinks), die het nodig achtte Richard de Mos zeer onkies ad hominem (“botte kop”, zie transcript onderaan) aan te vallen, haalde al snel de volgende dooddoener uit de kast:

Kyoto heeft opgeleverd dat Europa van alle rijke landen op dit moment de meest CO2-zuinige economie van de wereld heeft. Dat heeft Kyoto opgeleverd. Dat is een heel klein stapje vooruit en wij zijn er nog lang niet, maar zonder Kyoto waren wij nog verder van huis. Misschien mag ik een wedervraag stellen. Ik denk dat de heer De Mos een brandverzekering heeft op zijn huis, ook al is het onwaarschijnlijk dat er ooit brand uitbreekt in zijn huis. Toch heeft hij een brandverzekering, zoals wij allemaal. Dat is precies de essentie van klimaatverandering. De kans dat het fout gaat, is aanwezig. Wij weten niet zeker of het gebeurt, maar die kans is er. Als het dan fout gaat, gaat het goed fout, dan staat de boel in de hens. Klimaatbeleid kunt u het beste vergelijken, mijnheer De Mos, met een brandverzekering. Als u een brandverzekering heeft, zou u het hele klimaatbeleid langs dezelfde lat mogen leggen.

Sinds het nieuwe testament weten we dat niets zo effectief is als een parabel. Maar deze van Vendrik gaat toch wel erg mank op meer dan één been. Ik heb zelf niet meer verstand van verzekeringen, maar het lijkt me tenminste duidelijk dat verzekeren een rationeel bedrijf is waar niet slechts één risico wordt afgedekt, maar zo mogelijke alle. Ik stel dus de tegenvraag: moet je naast de verzekering op catastrofale opwarming niet ook een verzekering nemen op een tijdelijke afkoeling, een kleine ijstijd, een complete ijstijd, een komeet, de op handen zijnde ompoling van het aardmagnetisme (groot gevaar!) en is het niet rationeel om ook verzekeringen op verzekeringen te nemen? Een verzekering voor het geval de al lopende verzekering voor opwarming veel te duur blijkt te zijn als die opwarming bijvoorbeeld niet blijkt te bestaan of niet tot de voorspelde rampen leidt?

Piepklein risico
Kunnen we niet gewoon een verzekering afsluiten voor de kans dat Climategate toch meer blijkt dan een storm in een glas water? De kans daarop is erg klein in de ogen van Vendrik, zodat de premie reuze zal meevallen. Sla dat door Neppérus gewenste onderzoek over, en betaal gewoon de verzekeringspremie op dat piepkleine risico. Een reactie van iemand die echt meer verstand van verzekeringen heeft is zeer welkom. Misschien kan een wiskunding aangelegde verzekeringsgoeroe alvast een berekening maken van de premie voor die kleine kans dat ons totale klimaatbeleid berust op de frauduleuze praktijken van een kleine groep wetenschappers. Laten we die kans voor het gemak zetten op 10% in lijn met het IPCC dat zelfs zonder de fraude maar 90% kans geeft dat mensen een mondiale opwarming verzoorzaken.

Tot die tijd doen wij het graag met de 8 januari gedateerde brief van de National Association of Mutual Insurance Companies (NAMIC) aan de National Association of Isurance Commissioners (NAIC) (download pdf). De schrijver van de brief wijst de NAIC op de mogelijke impact van climategate op het verzekeringswezen. NAIC had namelijk net een vragenlijst aan alle verzekeraars gestuurd ten behoeve van een inventarisatie van de manier waarop verzekeraars op klimaatverandering anticiperen. NAMIC wijst er in de brief op dat de vragen zodanig gesteld zijn dat er eigenlijk geen ruimte meer is voor twijfel aan door mensen veroorzaakte opwarming (AGW). De schrijver waarschuwt:

Proponents suggested that there was little room for doubt that “global warming is occurring,” as a 2008 Task Force white paper unequivocally declared. The white paper disposed of the debate over the extent and consequences of anthropogenic global warming in a single sentence: “[The Task force] believe[s] that there is ample evidence in support of this assumption in a variety of other reports and studies, so we have decided not to focus on the scientific aspects of global warming.”

That decision was certainly questionable in 2008. Today, it is untenable in our view. The unauthorized release in November 2009 of thousands of e-mails containing correspondence among scientists affiliated with the University of East Anglia’s Climate Research Unit (CRU) makes clear that insurers, regulators, and anyone else with a serious interest in climate change cannot afford the luxury of simply assuming that the “reports and studies” to which the Task Force white paper alludes present an accurate and unbiased picture of what is known about climate change.

The CRU e-mails show that a close-knit group of the world’s most influential climate scientists actively colluded to subvert the peer-review process (and thereby prevent the publication of research by scientists who disagreed with the group’s conclusions about global warming); manufactured pre-determined conclusions through the use of contrived analytic techniques; and discussed destroying data to avoid government freedom-of-information requests.

Viewed collectively, the CRU e-mails reveal a scientific community in which a group of scientists promoting what has become, through their efforts, the dominant climate-change paradigm are at war with other scientists derisively labeled as “skeptics,” “deniers,” and “contrarians.” The insularity and non-collegiality of these climate scientists had previously been noted in a 2006 report to Congress prepared by a committee of statisticians led by Dr. Eugene Wegman of George Mason University. The Wegman Report examined the body of research behind the widely-publicized “hockey stick” graph, which purported to show a dramatic and unprecedented increase in average global temperature during the twentieth century. After thoroughly discrediting the hockey stick graph, the report observed that “authors in the area of paleoclimate studies are closely connected and thus ‘independent studies’ may not be as independent as they might appear on the surface.” The report further noted “the isolation of the paleoclimate community,” concluding that “even though they rely heavily on statistical methods, they do not seem to be interacting with the statistical community.” When members of paleoclimate community were asked to explain and defend their work, “the sharing of research materials, data and results was haphazardly and grudgingly done.”

In short, because serious questions have been raised about the integrity of contemporary climate science, NAMIC believes it would be exceedingly risky for any insurance company to make important business decisions based on an uncritical acceptance of the dominant scientific paradigm on climate change. Put differently, we believe there is considerable risk involved in an approach to assessing “climate risk” that assumes the validity of any particular theory or set of beliefs about anthropogenic global warming.

Companies that share our perspective should be encouraged to do so in their responses to the Climate Risk Disclosure Survey. We fear, however, that the wording of the survey questions, together with the public pronouncements of some regulators, will inhibit the expression of what might be viewed as unwelcome “contrarian” responses. This fear was reinforced by the overall tone and substance of the Task Force-sponsored Climate Risk Summit that took place in San Francisco on December 9, 2009. Rather than thoughtfully assess the implications that the CRU e-mail scandal holds for insurers and the Climate Risk Disclosure Survey process, all but one speaker ignored the matter entirely. That speaker, in facilely dismissing the e-mail scandal as a plot hatched by malevolent “contrarians,” personified the doctrinaire partisanship and intolerance toward dissent that is so clearly displayed in the CRU e-mails.

Oef! Die zit! Kees Vendrik mag zich die laatste opmerking ook persoonlijk aantrekken. Zijn gehaaste en gespeeld enthousiaste voorstel om nu juist de zeer groengelovige VVD-ers Winsemius, Voorhoeve en Nijpels het door Neppérus gewenste onderzoek te laten uitvoeren ademt precies de Climategate-sfeer van kliekvorming en uitsluiting van sceptici die met de hele affaire aan de orde is. Ook zijn opening in het debat kenmerkte die haastige “the science is settled”-sfeer:

Voorzitter. Het is een populaire bezigheid tegenwoordig: je plukt wat vage berichten van internet, je bouwt er een theorietje omheen met een comploterend sausje en voilà, je hebt een mondiale samenzwering tegen de mensheid te pakken. Vervolgens pak je elk moment in het parlement om daarvan kond te doen. Feiten doen er niet meer toe, alleen maar het geloof in het eigen gelijk, de eigen fantasie. Tot zover de heer De Mos. Dat debat hebben wij al gehad. Het maakt eerlijk gezegd denk ik ook geen bal uit wat wij tegen hem zeggen. Hij blijft gewoon herhalen wat hij in zijn eigen fantasierijke hoofd heeft bedacht.

Vendrikaans vergelijkinkje
Over dat complottheorie-aspect ga ik binnenkort nog eens bloggen, maar zoveel wil ik met een Vendrikaans vergelijkinkje alvast kwijt: Het is uit de jurispredentie bekend dat kinderen in staat zijn verkrachting en aanranding puur in hun rijke fantasie te verzinnen. Stel nu Vendrik krijgt te horen dat de gymleraar van zijn dochter van dergelijke praktijken wordt verdacht. Zal hij dan denken “mijn dochter heeft vast wat dingen van internet geplukt er een dramatisch sausje over gegooid en gelooft nu alleen in haar eigen fantasie”? Of zal hij hemel en aarde bewegen om de zaak tot op de bodem uit te zoeken?

Later in het debat zakt Vendrik nog verder zoals bovenaan al genoemd. Hieronder het transcript van de slagenwisseling die Richard de Mos als een gentleman wist te beëindigen.


De heer Vendrik (GroenLinks):

Kyoto heeft opgeleverd dat Europa van alle rijke landen op dit moment de meest CO2-zuinige economie van de wereld heeft. Dat heeft Kyoto opgeleverd. Dat is een heel klein stapje vooruit en wij zijn er nog lang niet, maar zonder Kyoto waren wij nog verder van huis. Misschien mag ik een wedervraag stellen. Ik denk dat de heer De Mos een brandverzekering heeft op zijn huis, ook al is het onwaarschijnlijk dat er ooit brand uitbreekt in zijn huis. Toch heeft hij een brandverzekering, zoals wij allemaal. Dat is precies de essentie van klimaatverandering. De kans dat het fout gaat, is aanwezig. Wij weten niet zeker of het gebeurt, maar die kans is er. Als het dan fout gaat, gaat het goed fout, dan staat de boel in de hens. Klimaatbeleid kunt u het beste vergelijken, mijnheer De Mos, met een brandverzekering. Als u een brandverzekering heeft, zou u het hele klimaatbeleid langs dezelfde lat mogen leggen.

De heer De Mos (PVV):

Misschien wil de heer Vendrik zijn hele leven in het ziekenhuis gaan liggen, terwijl hij niet ziek is. Dat is misschien een idee en dan zij wij in ieder geval van het ridicule klimaatplan af.

De heer Vendrik (GroenLinks):

Als ik de enige zou zijn, heeft de heer De Mos een punt. Nederland zou er een stuk op vooruitgaan als ik hier niet zou staan, dat geef ik onmiddellijk toe. Maar het punt is nu juist dat er met mij duizenden, met een zekere wetenschappelijke standing, zijn die zich de afgelopen decennia bezig hebben gehouden met het probleem van mondiale klimaatverandering. Het wil er in uw botte kop maar niet in dat de klimaatverandering die deze wetenschappers signaleren veel harder en veel sneller…

De heer De Mos (PVV):

Voorzitter. Ik heb een punt van orde. Het moet wel een beetje gezellig blijven. Ik vind een hoop leuk, maar…

De heer Vendrik (GroenLinks):

Oh, nu hebt u ineens een punt van orde! Grote woorden over bevolkingsgroepen in dit land, maar als u zelf een beetje tegengesproken wordt…

De heer De Mos (PVV):

Het is wel knap dat u dit er bij het klimaat bij haalt.

De heer Vendrik (GroenLinks):

…is het ineens een punt van orde.

De voorzitter:

Heren! Mijnheer Vendrik, u kent de regels ook goed genoeg om te weten dat de heer De Mos hier een persoonlijk feit mag en kan maken. Ik geef hem daarvoor nu de ruimte. Ik verzoek u ook om niet door elkaar te schreeuwen.

De heer De Mos (PVV):

Tegen mij mag alles gezegd worden, voorzitter. Ik vind het alleen jammer dat het uit frustratie voortkomt. Die frustratie is natuurlijk gestoeld op de klimaatflop in Kopenhagen. Ik snap dat wel, maar om nu zo te gaan schreeuwen naar elkaar, dat is toch niet nodig! Het is 2010. De beste wensen nog. Laten wij een beetje gezellig doen met elkaar.