Het Veluwse regenwoud. Ook onze eigen bossen groeien sneller dankzij een combinatie van CO2-bemesting, stikstofdepositie en natuurlijk gunstig beheer

Het Veluwse regenwoud. Ook onze eigen bossen groeien sneller dankzij een combinatie van CO2-bemesting, stikstofdepositie en natuurlijk gunstig beheer

Zoals we lieten zien in ons drieluik over koraal, is bij het IPCC het glas vaak halfleeg als het aankomt op de effecten van CO2. Bij het uitdragen van negatieve effecten is men bijzonder stellig, terwijl de positieve effecten stelselmatig worden gepresenteerd als ‘omgeven met grote onzekerheden’.

Terwijl de wetenschappelijke literatuur voldoende aanleiding geeft voor een wat positievere insteek, met meer oog voor de veerkracht van de echte natuur. Die is immers al wat meer gewend dan onze bijzonder korte aanwezigheid.

Ook Rik Leemans, hoofdauteur van hoofdstuk vier zijn eigen wetenschappelijke publicaties zoals in Global Change Biology in 2003 geven voldoende aanleiding tot optimisme. Als je het maar zien wilt. Zelf heb ik nooit begrepen waarom een verhaal lezenswaardiger zou worden, wanneer je wetenschap presenteert in apocalyptische context. Maar we respecteren natuurlijk ieder zijn keuze.

Het bemestingseffect
Die positieve bril is (onder gezond voorbehoud) mogelijk dankzij een effect dat dankzij een Amerikaanse studie al even de wereldpers haalde, waaronder onze eigen massamedia: CO2-bemesting. Iedere tuinder in het Westland kent dit effect, en neemt daarom CO2 af van Shell om de paprika’s een groeispurt te geven.

Dit effect kan tientallen procenten verschil maken in de productiviteit van landbouwgewassen en bossen. Leemans laat in zijn studie bijvoorbeeld zien dat het bemestingseffect een positieve invloed kan hebben op ons landgebruik. Want bij een groeiende wereldbevolking is meer landbouwgrond nodig, maar wanneer gewassen productiever worden is de landhonger tenminste theoretisch gezien kleiner.

U betaalt te veel voor CO2-compensatie via bomen
In biologenkrant Bionieuws van het Nederlands Instituut voor Biologie heb ik alvast even de resultaten bij elkaar gebracht van openlucht-experimenten met CO2-verrijking bekend als FACE.

Prachtig werk, dat in de echte wereld eerlijk kijkt naar de verschillende invloeden op plantengroei van CO2-verrijking tot 550ppm.

Ook modelstudies die bij de Amazone dit bemestingseffect meerekenen, komen ook tot veel optimistischer conclusies dan het IPCC in 2007, uiteraard onder een gezond wetenschapppelijk voorbehoud.

In Hoofdstuk vier van werkgroep 2 treft u bijvoorbeeld een landkaartje bovenaan bladzijde 238, waarop in deze eeuw een groot deel van de Amazone is roodgekleurd, evenals bossen in Canada en Siberië. Kortom de zuidgrens van de Taiga die we wel aanduiden als boreaal woud. Boreaal staat voor de klimaatperiode volgend op de ijstijd, toen in het kielzog van het terugtrekkend gletsjerijs de vegetatie weer opkwam. De Taiga is het immense naaldwoud dat aansluit op de toendra, en de zuidelijke overgangszone bevat ook soorten als hazelaar en loofwoud.

Die rode kleur voorspelt weinig goeds (decline), maar als bemesting wordt meegerekend, krijgen we volledig andere resultaten. Conclusie voor de eigen portemonnee (wie vindt dat niet interessant?): we betalen waarschijnlijk teveel voor CO2-compensatie, als we een vliegreis met een monocultuur van Eucalyptus laten compenseren door een van de ventures van Al Gore of en het Nederlandse Face the Future.

Lees het hele verhaal hier.