Cramer is niet meer. Voor alle sceptische deelnemers aan het klimaatdebat is dat toch een echte bevrijdingsdag. Want met haar maoïstische mantelpakjes had je bij Cramer – ook laatst nog bij DWDD – toch altijd het gevoel dat je naar de Grote Klimaatleider zat te luisteren. De PvdA-ministers stappen op. Exit Cramer. Zo snel al.

Zo kom ik bij een vraag die me al enige tijd bezig houdt. Wanneer kun je nu spreken van een bijltjesdag en wanneer niet. Op Wikipedia is de definitie van ‘bijltjesdag‘:

Bijltjesdag is een algemene term om aan te geven dat de tijd voor afrekening is gekomen na een periode van onderdrukking.

En wij Nederlanders hebben er ook de associatie bij van kaalgeschoren meisjes aan het einde van WWII. Reageerders geven hieronder terecht aan dat dit een schandvlek op onze vaderlandse geschiedenis is. Wraaklust is altijd een ongezonde emotie. Daar gaat het hier dus ook niet om. Het is gewoon interessant om te zien hoe dingen lopen. Zal Cramer door de achterdeur weggaan en net als Yvo de Boer voor een dik salaris bij KPMG aan de bak gaan? Of wordt ze commissaris van de Koningin in Zuid-Holland, zodat ze daar door een speciale leiding vanaf haar bureau haar uitgeademde CO2 de Barendrechtse grond in kan blazen?

Geen democratie
En dan staren we ons nog blind op de oppervlakte. Onder deze oppervlakte zitten de topambtenaren van VROM en helaas is het in ons politieke systeem zo dat topambtenaren blijven zitten als de Ministers wisselen. Wat dat betreft leven we in Nederland niet eens in een democratie. Kom ik uit bij een ingezonden brief van Prof. Dr. Ir. Henk Tennekes, oud-onderzoeksdirecteur van het KNMI, aan De Volkskrant eerder deze maand:

THORBECKE’S DOGMA
De reactie van Maarten Hajer, de directeur van het Planbureau voor de Leefomgeving, op de uithaal van Minister Cramer (Volkskrant 5 februari) bevreemdt mij zeer. Terecht stelt verslaggever Gerard Reijn dat de directeur verantwoordelijk is voor de foute berichten die naar het IPCC zijn gestuurd. Hij is verantwoordelijk voor alles wat er in zijn dienst gebeurt, of het nu een vergissing, een slordigheid, een tikfout, of boze opzet is. Dus hoort hij af te treden. Verantwoordelijkheid zonder zulk een risico bestaat niet. Het verontrust mij dat het beroemde dogma van Thorbecke, “De Koning is Onschendbaar, de Ministers zijn Verantwoordelijk” in de praktijk wordt veranderd in “De ambtenaren zijn onschendbaar …. Onze Grondwet zou op dit punt veranderd moeten worden. De formulering die ik voorstel luidt: “De Koning is Onschendbaar, de Ministers en hun Topambtenaren zijn Verantwoordelijk.” Dat zou het zwarte-pietenspel in Den Haag een stuk minder ingewikkeld maken.

We kunnen nu dus gaan rekenen over mogelijk coalities. Het wordt CDA-PVV-VVD-TON (Maurice de Hond: 76; Synovate: 73) of CDA-PVV-VVD-D66 (Maurice de Hond: 94; Synovate: 91). Maar wat verandert er als de topambtenaren blijven zitten van VROM via PBL tot KNMI? Of maken die nu een stille opportunistische ommezwaai om maar aan de macht te kunnen blijven? Zal PvdA-man Tennekes – o ironie – eerherstel krijgen onder een nieuw rechts kabinet? En moet zijn opvolger Fons Baede, die de IPCC-coup pleegde op het KNMI, zijn titel van Officier in de Orde van Oranje Nassau inleveren?

Slagveld
Enige vorm van bijltjesdag lijkt in Nederland waarschijnlijk. Er zal toch wel wat met poppetjes geschoven worden. Daar hoeven we hier in die verrekte blogosfeer alleen maar een overzicht van te maken om toch een helder beeld te krijgen. Kijk je internationaal zie je toch al een waar slagveld: Phil Jones is weg. Yvo de Boer is weg. Andrew Revkin is weg bij NYT (en ontpopt zich in die verrekte blogosfeer als scepticus).

Cramer is weg. Pachauri blijft gelukkig aan, maar als een soort Osama II van Al IPCC (zie artikelen Luboš Motl en James Delingpole). De Deense conferentieleider Connie Hedegaard werd met pek en veren van COP15 verbannen (maar wordt nu spoedig de eerste Europese klimaatcommissaris, wat erg leuk gaat worden met de PVV in een Nederlands kabinet). Obama is in feite ook weg sinds zijn wegens een sneeuwstorm in Washington overhaaste “vlucht” uit Kopenhagen. De stoel van Ted Kennedy in US Senate wordt nu bezet door de recent tot scepticus bekeerde republikein Scott Brown. In Australië – het land met de immense kolenvoorraden die China en India welvarend gaan maken – is de groene conservatief Malcolm Turnbull verpletterend verslagen door de klimaatsceptische hardliner Tony Abbott. En wat we hier nog vergeten zijn.

Aanmerkelijk kouder
Huib van Heel, auteur van het zeer lezenswaardige boek Nader bezien, over waan en wetenschap in de samenleving, die als directeur van de Hoechst fosfaatfabrieken in Vlissingen de complete waanzin over fosfaten in wasmiddelen moest meemaken – een schandaal waar Ed Nijpels tot de dag van vandaag nog evenveel milieucredits van geniet als wijlen Rachel Carson en Paul Ehrlich van hun in hun uitwerking genocidale boeken Silent Spring en The Population Bomb – vroeg me anderhalf jaar geleden of ik niet ook dacht dat de CO2-waan zou overwaaien naar de journalistieke vergetelheid zoals dat ook met fosfaat en zure regen gebeurde. Mijn meteorologische antwoord was: “Niet als het de komende jaren echt aanmerkelijk kouder wordt, want dan kan de PR-oorlog echt kiepen.”

En had ik toen kunnen bevroeden dat met de CRU-hack de ultieme PR-catastrofe voor de alarmisten al zo dichtbij was? Geloof je niet in die grimmige PR-oorlog? Download dan snel de pdf The rules of the game – de compacte PR-handleiding voor CRU-medewerkers – die ik zojuist vond in een boeiend artikel op Before it’s news – People powered News (weer die verrekte blogosfeer). Die handleiding voor alarmisten wordt afgesloten met deze quote:

First they ignore you; then they laugh at you; then they fight you; then you win.
Mahatma Gandhi

Nog een mooie vondst van deze dankzij de moed van Balkenende en de eerlijkheid van Wouter Bos vroege politieke ochtend: een nieuwe theorie over hoe de CRU-emails en bestanden zijn verzameld in die FOIA.zip folder (link). Feit is toch wel dat wat er gebeurde met het vrijgeven van deze folder op 19-11 met de woorden:

We feel that climate science is, in the current situation, too important to
be kept under wraps.

We hereby release a random selection of correspondence, code, and documents

Dat dit vrijgeven voor de warming war, die volgde op de cold war, was als D-Day en de landing op Omaha beach voor WWII.

Is dit allemaal niet wat vergezocht? En zijn die historische vergelijkingen met beladen woorden als bijltjesdag en genocide niet bloedlink? Wel en niet. Als je je verdiept in de politieke geschiedenis dan zie je dat bepaalde politieke fronten altijd door alle periodes heen bewegen. In tijd van oorlog is het front duidelijk zichtbaar, in tijd van vrede is het diffuus of verborgen zoals een latent weerfront onder een hogedrukgebied. Maar die oorlog is volgens Clausewitz een voortzetting van de diplomatie maar met andere middelen en diplomatie is weer een voortzetting van politiek met andere middelen.

Onuitroeibaar front
En het voor en tegen rondom klimaatbeleid loopt grotendeels parallel aan het klassieke en blijkbaar onuitroeibare front tussen linkse en rechtse politiek. Méér overheid tot aan global governance aan toe, versus minder overheid. Voorrang voor economische groei, versus voorrang voor nivellering. De (in linkse ogen vervuilende) ondernemer centraal, versus de (in linkse ogen noodlijdende) arbeider. Vrijheid voor het individu, versus vrijheid voor de groep (wat is dat voor een vrijheid?).

En dus mogen we als mensen die voetbal en schaatsen leuk vinden, maar niet zaligmakend, ons verkneukelen bij het volgen en aanschouwen van het goddelijke politieke spel waarin zeker ook de weergoden zich de laatste maanden niet onbetuigd hebben gelaten en zelfs Hermes – de god van de reiziger – meedeed door zand in de raderen van de Prius van Toyota te strooien. En zo kunnen we deze analyse afsluiten met een geparafraseerde quote uit “Die Wahrheit des Mythos” van de Duitse filosoof Kurt Hübner.

De ratio kan fenomenen zoals het optreden van een zonsverduistering en de uitkomst van een oorlog verklaren, maar niet het wonderlijke mythische schijnbaar toevallige samentreffen van dergelijke gebeurtenissen.

Smullen
En zo berust de mythe van door mensen veroorzaakte opwarming van de aarde op het toevallige samentreffen van een korte periode (1975 – 1998) van snelle opwarming en een forse stijging van onze CO2-uitstoot en zo heeft ook de ontrafeling van deze mythe voor ons aller ogen werkelijk mythische proporties. Balkenende en Bos hebben vandaag een paar mooie pagina’s aan deze moderne Ilias en Odysseus toegevoegd. Smullen!