Zoals gezegd is onze PR-verwachting voor komende jaren ‘extreme weather events.’ Lieten we gisteren zien dat stormen geen eerlijk argument zijn bij klimaatmarketing. Vandaag tonen we, dat ook bij het toeschrijven van droogtes aan CO2 wat meer bescheidenheid op zijn plaats is.

Onze reaguurders wezen al op de huidige droogte in Australië die alweer uniek in de geschiedenis zou zijn. Maar of je dat aan CO2 kunt toeschrijven? Uit een recente studie van Sheffield et al in de Journal of Climate blijkt dat het aantal lange droogteperiodes in globaal opzicht juist in de jaren vijftig hoger lag dan de jaren zeventig en tachtig. Een kwestie van cycli.

Op en neer
Die resultaten passen in het normale beeld dat bij droogteperiodes hoort. Net als in de Sahel onder de Sahara verlopen droogtes in cycli van enkele decennia.

Momenteel krijgt de Sahel wat meer neerslag, en dit gegeven lijkt ook van positieve invloed op enkele trekvogels die bij ons broeden als de purperreiger. Maar in de jaren tachtig en vroege jaren negentig was het behelpen. Weinig neerslag in de Sahel hangt samen met een koele Atlantische oceaan.
Deze kennis over de Sahel is algemeen beschikbaar, en door vakmensen als Leo Zwarts en Eddy Wymenga helder opgeschreven in ‘Living on the Edge’, over de veranderende Sahel: een samenspel van natuurlijke cycli en directe menselijke impact.

Vakmensen die een kwart eeuw de Sahel bezoeken, leveren een eerlijker verhaal, dan de door CO2-geobsedeerde IPCC-auteurs. Die suggereren in de Technical Summary dat het ‘very likely’ is dat CO2-gedreven opwarming nu al voor een groot deel van de droogtes verantwoordelijk is en het aantal droogtes en de lengte daarvan laat toenemen.

Gemakkelijke onwaarheden
Al Gore gaf in zijn klimaatfilm al enkele discutabele voorbeelden: droogte door CO2-gedreven opwarming zou het Tsjaadmeer van water beroven. Maar hier blijkt een andere antropogene oorzaak de hoofdrol te spelen: ecologisch wanbeheer en waterkrachtcentrales bovenstrooms.

Landgebruik
Ook in Australië lijkt juist veranderend landgebruik en vegetatieverandering een doorslaggevende rol te spelen, volgens het artikel ‘Historical Landcover Changes’in 2009 in Geophysical Research Letters.

”

    the conversion of native vegetation to crops and pastures has resulted in an increased fraction of available energy at the land surface used for sensible heating, which has contributed to higher average surface temperatures and more hot days,” and that (2) “the increased number of hot days has contributed to a drier lower atmosphere, resulting in a decrease in regional rainfall and evapotranspiration.”

Groen beleid= extra brandhout
Eerder bleek ook al dat de combinatie van droogte en ecologisch bosbeheer, zonder tijdig afbranden van ondergroei de felle Australische bosbranden aanwakkerde, die afgelopen jaar steeds het nieuws haalden. Een recent opiniestuk in de Australian wijst hier nog eens op.

Meer brandbaar bewijs
Natuurlijk besteedt het IPCC ruim aandacht aan veranderend landgebruik, maar de CO2 blijft domineren als alomvattende oorzaak. En zo komen we bij mijn motivatie om aan climategate bij te dragen. Eenzijdige focus op CO2 schept verkeerde prioriteiten die vooral effect hebben op de inkomsten van fondswervende instellingen.
Ook een andere studie, van Mc Alpine et al in Geophysical Research Letters in 2007 laat zien dat de CO2-focus veel te eenzijdig en simplistisch was.

simulated changes in Australia’s regional climate suggest that land cover change is likely a contributing factor to the observed trends in surface temperature and rainfall at the regional scale,”
“trying to attribute historical changes in mean and seasonal surface temperature and rainfall using a single radiative forcing such as greenhouse gases is simplistic and needs to be re-evaluated.”

Globaal is sexy, maar regionaal realistischer
Tel dus de variaties in droogte op die iedere paar decennia terugkeren bij het veranderde landgebruik, en hoeveel CO2-gedreven opwarming heb je dan nog nodig? Natuurlijk is ook hier een uitvlucht voor Antropogene Broeikas Opwarming (AGW)-aanhangers: natuurlijke variatie wordt nóg erger dankzij U. Maar qua historisch bewijs staat AGW dus erg zwak. Directe regionale invloed is belangrijker, en zou prioriteit moeten hebben.

Het grotere belang van regionaal
Ik heb een betere campagnetip voor het Wereldnatuurfonds, nu na stormen blijkt dat ook op droogtes wel valt af te dingen. Wie gisteren 1 Vandaag keek met Wouter Kurpershoek weet wat ik bedoel. Friese provinciebestuurders zijn hard op weg om het leefklimaat te bederven met een vierbaanssnelweg dwars door Nationaal Landschap de Noordelijke Friese Wouden.
Naar een plaatsje van 13.000 inwoners genaamd Dokkum, en daar achter de Waddenzee. Terwijl een 50 miljoen euro goedkoper en groener tweebaansalternatief beschikbaar is, dat alle knelpunten oplost.

De bevolking in deze regio KRIMPT en het verkeer neemt AF. En met een vierbaans verloopt die krimp met 120 kilometer per uur. Bestuurders die de Randstad als voorbeeld zien, tonen zich arrogant en hebben ondertussen de mond vol van duesssoame eeneesiee (dat is Fries fonetish Nederlands voor Duurzame Energie).

Hierover kan ik niet zonder enige boosheid schrijven. Maar er is hoop. Het in de Friese Wouden geboren model Doutzen Kroes sloot zich al aan bij het groeiende verzet tegen zinloos natuurgeweld. Zo krijgt bescherming van het belangrijkste leefklimaat voor normale mensen, de eigen regio ook een prettig gezicht. Doutzen Kroes oogt ook een stuk prettiger dan Panda’s met eurotekens in de ogen, dus iedere beweging krijgt zijn eigen passende logo.
En OK, ik had even een excuus nodig om dit natuurschoon onder de aandacht te brengen.

Gerelateerd: