Fossiel koraalrif bij Solnhofen. IN een 2000 ppm-CO2 wereld zat de zee vol met koraal en kalkproducerend plankton

Fossiel koraalrif bij Solnhofen. IN een 2000 ppm-CO2 wereld zat de zee vol met koraal en kalkproducerend plankton

Tijdens de hoorzitting voor 2de Kamerleden op 19 april noemde ook Bas van Geel uit ‘ons’kamp het thema ‘oceaanverzuring’als bedreiging voor het leven in zee. Die opvatting kan hij niet helpen. Het komt doordat Van Geel is gebriefd door marien ecoloog en PR-adviseur Jan Boon, die internationaal fondsen werft voor het NIOZ. Boon schuwt bij die fondsenwerving de apocalyps niet.

Het NIOZ is deelnemer aan het in 2008 gestartte oceaanzuurprogramma EPOCA dat in 2012 afloopt. Je moet de impact van tot nu toe verspreide apocalyptische verhalen niet onderschatten. Een doorgaans vrij nuchtere kennis uit de natuurwereld, Rob Wolters van ECNC wees mij al op zijn angst voor een zee met enkel kwallen.

Dit spookbeeld is direct afkomstig van de oceaanverzuringslobby die de mariene ecologie momenteel in haar greep heeft. Kwallen zouden organismen wegconcurreren die geen kalkskelet meer kunnen maken: CO2 is de boosdoener. Er heerst ook onder water één tunnelvisie: CO2 is slecht en dat is, ik kan het niet anders stellen, onzin.

Betere naam: Oceaanfertilisatie
De naam oceaanverzuring is misschien niet technisch helemaal onjuist, maar naar het publiek toe misleidend omdat de oceaan nooit zuur wordt maar basisch blijft, zelfs wanneer we alle bestaande fossiele brandstoffen verstoken. Ik stel daarom, met een beroep op deugdelijke wetenschap voor om de naam te veranderen in oceaanfertilisatie. Net als bij landplanten treedt namelijk ook in de oceaan een grootschalige CO2-bemesting op, die gunstig is voor de biomassa en de visserij.

Ulf ‘Zoutzuur’Riesebel
Een vaak verspreide angst is dat plankton bij extra CO2 haar kalkskelet niet meer zou kunnen opbouwen (calcificatie). Dit plankton staat aan de basis van het voedselweb in zee. Alarmistische onderzoekers als Ulf Riesebel demonstreerden in Nature in 2000 dat de calcificatie zou afnemen, bij de verwachtte concentratiestijging van CO2 volgens IPCC-emissiescenario’s. Hun studie kreeg veel media-aandacht. Verschillende latere experimenten zouden vrij rampzalige voorspellingen bieden.

Maar zoals Debora Iglesias Rodriguez liet zien in Science ( 320, 336 2008).
met experiment uit de echte wereld, en meer realistische labsimulaties ontstond een totaal ander beeld, dan alarmistische studies vermelden

Here, we present laboratory evidence that calcification and net primary production in the coccolithophore species Emiliania huxleyi are significantly increased by high CO2 partial pressures. Field evidence from the deep ocean is consistent with these laboratory conclusions, indicating that over the past 220 years there has been a 40% increase in average coccolith mass. Our findings show that coccolithophores are already responding and will probably continue to respond to rising atmospheric CO2 partial pressures, which has important implications for biogeochemical modeling of future oceans and climate.

CO2 is planktonvoeding
Iglesiaz Rodriguez kwam in een comment in Science zwaar onder vuur van Riesebel, maar in een rebuttal kon ze aantonen dat juist de methodiek van Riesebel niet deugde. Hij had in zijn lab zoutzuur gebruikt, om de pH in zijn ‘zeewater’omlaag te krijgen. Uiteraard treedt dan erosie op bij plankton met kalkskelet, maar een realistische simulatie van de biologische werkelijkheid is dit niet.

Wanneer je met CO2 bubbelt, krijg je andere resultaten, want het plankton GEBRUIKT CO2 juist om zijn skelet uit te bouwen. Vandaar dus de toegenomen biomassa, dankzij de Co2-bemesting van de oceaan. Net als een gewone plant doet om zijn cellen te bouwen. Wat de studie van Iglesias Rodriguez ook aantoont is dat de biosfeer een belangrijke ‘sink’is van CO2 in oceanen, die tot nu toe niet werd meegerekend in modelprojecties voor oceaanverzuring (zoals in de brief communication van Ken Caldeira in Nature 2003, die de zuurste oceaan in 300 miljoen jaar voorspelde). Zou die biosfeer niet de ‘missing sink’kunnen zijn?

Waarom zo zuur?
Zij tonen eigenlijk ook dat ‘oceaanverzuring’ een foutieve term is: oceaanfertilisatie is een meer deugdelijke naam voor het fenomeen. Ik zal er meteen bij duidelijk bij zetten dat dit mijn eigen interpretatie is, om nieuwe dreigementen met rechtszaken door volkomen politiek neutrale en integere wetenschappers te voorkomen.Ook kun je stellen dat meer primaire productie leidt tot meer voedsel voor hoogwaardiger zeeleven en dus gunstig kan zijn voor de visserij.Waarom daar niet meer onderzoek naar doen? Waarom kun je aan media alleen verhalen verkopen volgens de zure ‘zieke aarde’-doctrine van de milieubeweging?

Volgens mij verzuren wetenschappers dus meer dan de oceaan. But please correct me if i’m wrong..

Meer natuurblogs van mij vindt je overigens op www.natuurondervuur.nl , waar ik ook de juiste toonhoogte probeer aan te houden. Het struikelblok van de meesten bij mijn schrijven, aan de inhoud kan het niet liggen.