Pas gisteren werd me duidelijk dat er op Climategate.nl serieus geschermd is met een dreiging van een smaadproces tussen een gastblogger en een reageerder. Concreet gaat het om deze reactie van Arthur Rörsch op Bob Brand a.k.a. The Spanish Inquisition die zich weer mengde in een discussie tussen VKblogger Hans Erren en Rörsch over de CO2-metingen van Ernst Beck. Gelukkig heeft Rörsch zijn dreiging de avond erop al terug genomen (link reactie), geïnspireerd door deze sussende woorden van Arjan. Niettemin leek het even of Hans Erren afhaakte op dit blog (link), maar nee… hij is alweer terug (link). Wel geeft hij op zijn eigen VKblog aan dat hij in verband met de door hemzelf aangewakkerde crackpotdiscussie een blogging break neemt (link).

Ik moest een nachtje slapen over deze kwestie en wist vanochtend na een rondje hardlopen precies hoe ik als moderator moet reageren. Bij deze roep ik Arthur Rörsch tot de orde. Als gastblogger op deze site zou hij dergelijke zaken via de moderatie kunnen spelen, met wie hij goed contact onderhoudt. Het is erg ver gezocht allemaal aangezien – voor zover ik weet – Ernst Beck zelf helemaal nergens tegen heeft geprotesteerd (als hij daaraan zou moeten beginnen zou hij bezig blijven).  Het moet in ieder geval duidelijk zijn dat de moderatie en de Stichting Milieu, Wetenschap & Beleid niet verantwoordelijk is voor juridische consequenties van statements tussen reageerders onderling en naar derden.

Time-out
Maar het belangrijkste van alles is: smaadprocessen zijn zoooo twintigste eeuw! In de blogosfeer hebben ze niets te zoeken. Het “zelfreinigend vermogen” van de blogs is groot. Reageerders houden elkaar doorgaans wel op het goede spoor. En in een extreem geval kunnen de moderatoren de spelregels voor reageerders aanpassen en op die basis bepaalde reacties die evident over de schreef gaan verwijderen. Als de zaak uit de hand zou lopen kunnen we de reactiestroom in de moderatiewachtrij zetten zodat alles tijdelijk gefilterd zou kunnen worden tot de gemoederen zijn bedaard. Het meest elegant is natuurlijk om met een gevatte “time-out” blog – zoals De kwestie crackpot als ode aan Ignaz Semmelweiss – de hele community even tot nadenken te stemmen.

En dan kunnen we ook nog kijken naar wat er gepubliceerd is over smaad en smaadzaken in de blogosfeer. Google weet raad. Binnen een minuutje vis ik een fascinerend artikel op op The Moderate Voice waarin ene Shaun Mullen de loftrompet steekt over de publicatie Libel in the Blogosphere: Some Preliminary Thoughts van Glenn Reynolds – zelf bloggend op Instapundit – in de Washington Law Review.

Hieronder de door Mullen geselecteerde highlights uit Reynolds paper plus enkele boeiende further reading links… en een persoonlijke tip aan Hans Erren…

Highlights from Reynolds’ paper:

  • The Internet is no bar to libel suits per se and blogs are no more immune from them than newspapers and other publications.
  • However, bloggers cannot be sued because of intemperate comments left on their blogs because of a clause in the Communications Decency Act.
  • The exposure of bloggers is further limited because they usually blog about public figures and, as is the case with more traditional media, malice with reckless disregard for the truth would have to be proved.
  • An ideal target for a libel plaintiff would be a rich blogger who has done substantial original reporting, as opposed to a blogger quoting published material, but few bloggers make tempting financial targets.
  • Blog culture itself frowns on libel suits. Blogging economist Donald Luskin, for example, threatened to sue then-anonymous blogger “Atrios,” who has since self-unmasked himself. Luskin withdrew his threat under pressure from other bloggers.
  • Many blogs are more like personal diaries and do not make tempting targets for litigation. A number of the largest blogs are group efforts like Huffington Post and Daily Kos that offer mostly opinion, which is not actionable as libel.

Further reading:

Persoonlijke tip voor Hans Erren:
Als je in je werk merkt dat je tegen muren oploopt en dat bepaalde zaken energie gaan vreten, is het tijd voor meditatie en bezinning. Ergens zal er sprake zijn van een innerlijke blokkade (gaan we weer met Hajo’s versie van Godwin’s law). Mijn visie daarop? Ik neem waar dat je een bepaalde stelling hebt betrokken waardoor je niet meer flexibel en dansend kunt reageren in bepaalde discussies (en dat zal zeker ook enigszins gelden voor Arthur Rörsch hoewel ik hem voor zijn leeftijd geestelijk uiterst kwiek vind). Zoals zovelen nestel je je bewust in een middenpositie: “Michael Mann en Stephen Schneider zijn false prophets en Ernst Beck en andere sceptici/denialists zijn crackpots”. En ondertussen claim jij als geofysicus de waarheid op het gebied van klimaatfysica in pacht te hebben. Maar zo werkt het niet! Niemand heeft de waarheid in pacht. En al helemaal niet door naar links en rechts te schoppen.

Voor iemand als Bjørn Lomborg is het OK om een middenpositie in te nemen op het gebied van de natuurwetenschap achter AGW. Zijn core business is economie en econometrie. En dus kiest hij uit PR-oogpunt voor de gematigde wetenschappers die een gematigde maar wel degelijk meetbare CO2-klimaatsensitiviteit propageren. Jij als fysicus, kunt je dit niet permiteren. Jij zou weer wel een economische middenpositie kunnen kiezen zo van “ik ben voor beperkte marktwerking”. Met een dergelijke D66-houding ben je in Nederland overal salonfähig. Maar als fysicus moet je blijven dansen. Die keuze voor het midden hangt je als blokken aan beide benen. Het natuurkundige, klimatologische debat wordt niet beslecht door te zeggen “hij is gek” en “die zijn ook gek”.

Terugkomend op Ignaz Semmelweiss: de oplossing was niet dat artsen voor een bevalling hun handen een beetje moesten wassen of alleen de linker (of rechter) hand. Nee, het is dus niet: “Ernst Beck is crackpot”, maar herhalen en herhalen – frappez toujours: “Ernst Beck heeft om die en die en die reden geen gelijk”. Alternatief: hem en mensen die met hem schermen simpelweg ignoreren – met het gevaar dat je een geniale theorie in de ban doet (waar Grünberger’s wel acceptabele crackpotlijst verder helpt). Maar vergeet nooit: al zou Beck’s onderzoek aan alle kanten rammelen, is het niet uitgesloten dat een toekomstige onderzoeker met heel ander bewijsmateriaal onverwacht op dezelfde conclusies uitkomt. Ik acht dat overigens onwaarschijnlijk. Een mooie analyse van Beck’s werk vind ik deze van Willis Eschenbach.

Anyway: kop op! Fijn dat je alweer terug bent als reageerder….

Gerelateerd: