Een schitterende analyse van de centrum-linkse auteur Fred Siegel op het City Journal: Progressives against Progress. Hij laat haarfijn zien hoe de milieuactivisme sinds de eerste Earth Day in 1970 langzaam maar zeker de progressieve beweging conservatief heeft gemaakt. Iets wat de Nederlandse politiek  momenteel absoluut ter harte mag nemen.

De Nederlandse kranten staan juist deze dagen bol van de opiniestukken en analyses over de eeuwige links/rechts-dichotomie. Dat is toe te juichen want op dit gebied ziet bijna niemand de bomen door het bos. Al was het vanwege het historische heen en weer, zoals het meestal weggemoffelde feit dat de nazi’s van oorsprong natuurlijk een extreem linkse beweging waren en dat de Amerikaanse democraten ooit het conservatieve pro-slavernij bolwerk waren van de zuidelijke staten.

Trots
Met Fred Siegel kun je vaststellen dat ook de Nederlandse proponenten van duurzaamheid, ofwel de tegenstanders van welvaartbrengende steenkoolcentrales en de bewezen malariakiller DDT in Afrika, in wezen enge reactionaire types zijn (of anderszins verblinden) die ver zijn afgedwaald van het oorspronkelijke progressieve ideaal. Laat me daarom vandaag eens met trots proclameren: “Ik geloof in maakbaarheid, ik geloof in welvaart voor iedereen, ik ben progressief!”

Hieronder screenshots van de artikelen van vandaag in VK en Telegraaf.