IPCC autheur en China expert Marc Jaccard

CO2 reductie op wereldschaal gaat niet lukken, stelde IPCC author Dr Mark Jaccard maandagavond tijdens een bijeenkomst over  “The Chinese energy revolution” van de VVM in Den Haag.

Samen met China-onderzoeker Bram Buijs van Clingendael en IPCC klimaatonderhandelaar Hugo von Meijenfeldt (VROM) schetste hij een beeld van de  ontwikkelingen in China op energiegebied, en daar werd de zaal niet vrolijk van: in de laatste 50 jaar heeft China zijn CO2 productie van marginaal tot méér dan de USA opgevoerd, en nog steeds is die, net als die van India, maar een fractie van de westerse als je het per inwoner bekijkt.
Bij doorzettende groei zal China’s CO2 productie in de komende 25 jaar zeker verdrievoudigen en veruit de grootste van de wereld zijn, mogelijk zelfs groter dan de rest van de wereld samen.

Dan houd je er nog geen rekening mee dat ze geen olie hebben, en dus voor vervoer deels steenkool zullen gaan gebruiken met het coal to liquid proces (geeft 2x meer CO2 dan benzine), en deels elektrisch zullen gaan rijden, wat wederom een aanzienlijke toename van de CO2 uit de steenkoolcentrales gaat betekenen.

Er is een enorme explosie in de bouw van renewable energy en kerncentrales, maar die blijven gezamenlijk desondanks nog decennia marginaal in de totale Chinese energiemix, fossiel blijft zeker tot 2050 boven de 80%.

De Chinese regering is dan ook helemaal niet van plan om zich op iets anders vast te leggen dan de verbeteringen die er toch al zullen optreden op basis van hun eigen plannen om luchtvervuiling te verminderen en zuiniger om te gaan met energie.

De avond ging erover hoe we China ertoe kunnen brengen om tóch hun CO2 uitstoot te gaan verminderen, uiteraard om de wereld van de ondergang te redden, want de werking van CO2 stond niet ter discussie.

“Continued failure to achieve a global CO2 reduction”
Jaccard is een gedreven, charmante man, en een uitstekende spreker, die al twintig jaar in China aan regeringsprogramma’s meewerkt en al vele jaren mee schrijft aan de IPCC-rapporten. Dat hij ook een eerlijk man is bleek toen hij ongevraagd, aan het begin van de lezing vertelde dat hij, kijkend naar de cijfers, een “continued failure to achieve a global CO2 reduction” verwachtte, en dat we alles wat hij ging zeggen in dat licht moesten beschouwen. Vervolgens werd dat standpunt wat China betreft sterk onderbouwd, zoals u hierboven al las.

Over de feiten waren de andere sprekers het eens, over zijn conclusie niet: we moeten wel optimistisch blijven!

Waarna vervolgens de rest van de avond gepiekerd werd over het toepassen van carrots dan wel sticks om China over de streep te krijgen.…

Kan China eigenlijk wel zijn CO2 uitstoot beperken?
Ik wist, min of meer als afsluiting, de vraag aan het forum te stellen: “Is there in your opinion a realistic pathway thinkable for China to keep growing and nót double it’s CO2 production in the coming 30 years? Daar kreeg ik geen antwoord op, al beaamde Bram Buijs wél dat dat inderdaad de hamvraag was.

Na afloop heb ik uitgebreid met Jaccard nagepraat, en toen kwam wél het antwoord: jazeker hoor! Die steenkool blijft groeien, maar daarvan zullen ze de CO2 onder de grond moeten stoppen.

Er zouden rapporten zijn waaruit bleek dat daarvoor voldoende opslagcapaciteit voorhanden was, en volgens het MIT zou dat binnenkort kunnen met slechts een 10% extra energiegebruik, zelfs bij post-combustion separation en inclusief compressie en transport. Beide uitgangspunten zijn voor zover ik van experts gehoord heb slechts fraaie illusies.

Von Meijenfeld refereerde nog fijntjes aan de dure ontzwavelingsinstallaties die al jaren op onze kosten op de Chinese kolencentrales worden gebouwd, en die na oplevering meteen weer worden uitgezet omdat ze 6% van de energie kosten. Wat verwacht je dan bij CCS dat vooralsnog meer dan 30% efficiency kost…?! Dit vraagt per twee centrales een extra centrale, puur om de CO2 onder de grond te stoppen. En dat in een land dat op zijn tenen loopt om voldoende elektriciteit te produceren voor de groeiende economie…

Ook gaf Jaccard ruiterlijk toe dat het nog decennia gaat duren eer de CCS technologie op betekenisvolle schaal zal kunnen worden toegepast, zeg bij meer dan 15% van de centrales. Hiermee gaf hij impliciet toe dat zijn eigen oplossing puur theoretisch is en áls hij al haalbaar was, véél te laat zou komen…

Maar goed, er is dus in Jaccard’s ogen een (theoretische)  mogelijkheid om ook in China de CO2 uitstoot te reduceren. Blijft staan dat ook hij er naar eigen zeggen niet in gelooft dat de Chinese regering ertoe te bewegen is om daadwerkelijk tot reductie over te gaan.

Catastrofe komt eraan!
Uit de vele goede informatie die de avond opleverde valt in mijn ogen maar één conclusie te trekken: CO2 reductie in China is de komende 40 jaar volstrekt illusionair.

Kunnen we dus concluderen dat de hele IPCC gedachte wat de bijdrage van China betreft, en dus ook globaal, nu eindelijk de prullenbak in kan?

Jaccard: nee absoluut niet! Het kan, want het moet, anders gaan we met zijn allen naar de verdoemenis!

Maar… je zegt zelf dat het niet gaat lukken?!

Toen kwam de aap uit de mouw: met onderhandelen gaat het niet lukken; ook niet door als EU nóg beter het voorbeeldigste jongetje van de klas te gaan spelen (Von Meijenfeld’s oplossing), zelfs met een uitgekiende diplomatieke strategie van EU en VS (zijn eigen voorstel) wordt het uiteindelijk niks….

Nee, het zal anders gaan: er komt gegarandeerd een klimaat- “Pearl Harbour”, en dan gaan de ogen van de Chinezen open: een super-orkaan of andere klimaatramp die de wereld zal schokken en regeringen zal dwingen (dan wel in staat stellen) om draconische CO2 maatregelen te nemen….

Ik was verbluft door de enorme spagaat die Jaccard moest maken om niet op grond van zijn eigen onderzoek van zijn geloof te hoeven vallen….

Welke echt schokkende wereld-ramp is trouwens eenduidig toe te schrijven aan AGW?

Orkanen, tsunami’s, aardbevingen, meteorieten, epidemieën en overstromingen staan los van broeikasgassen. En op 6 meter zeespiegelstijging moeten we zelfs bij vier graden temperatuurstijging  nog duizenden jaren wachten.

Het gesprek kwam toen uiteraard op de in mijn ogen onbewezen invloed van CO2, maar toen bleek ik toch echt met een hardcore believer te maken te hebben: alle bekende IPCC clichés werden erbij gehaald, het voorzorgsbeginsel, de 99,9% van de wetenschappers die het eens zijn, het onfeilbare peer-review principe; alsof er nooit een climategate geweest was. Zelfs de fysica achter het broeikaseffect waar beide kampen het over eens zijn (1 graad opwarming per CO2 verdubbeling, als je alle andere factoren buiten beschouwing laat) werd heftig ontkend.

Toch bleef ik hem sympathiek vinden: hij was zonder meer oprecht en integer.

Ik heb dus maar niet gevraagd of we met zijn allen dan maar op een catastrofale ramp moeten hopen, in het belang van de mensheid…

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: