Heartland Conference revisited – Wetenschap vs politiek

Op verzoek de tweede van twee blogs die ik n.a.v. de Heartland conferentie  in mei  op De Dagelijkse Standaard geplaatst heb.

Heartland conferentie heeft politieke kleur

Als ik aan alarmisten vertel dat ik naar de Heartland conferentie geweest ben, wordt meteen gesteld dat die door uiterst rechtse organisaties betaald wordt, en dat dus alles wat er gezegd wordt verdacht is. Het antwoord is dan natuurlijk: dus kunnen we alle IPCC rapporten ook weggooien omdat ze door klimaatalarmisten gefinancierd zijn? In beide gevallen bestaat natuurlijk de mogelijkheid dat de gepresenteerde resultaten gekleurd zijn. Dat is in de VS overigens een geaccepteerde manier van debatteren. (In onze ogen dan wel met een waarheidsvindingsgehalte vergelijkbaar met het aldaar ooit zo populaire pistoolduel…)

Wij in Europa willen graag zo weinig mogelijk kleuring, en prefereren de illusie van onpartijdigheid en objectieve data. Daarom volgt hier een (zo eerlijk mogelijke…) analyse van de veronderstelde rechts-politieke kleur van het ICCC4, zoals de Heartland conferentie van dit jaar is gaan heten.

Canadees en Europees protest

Al bij de opening botste McIntyre ermee , en in de slotzitting probeerde de Britse Energy and Environment uitgeefster Dr Sonja Boehmer-Christiansen nog onhandig stelling te nemen tegen de uitgesproken antisocialistische retoriek van sommige sprekers. Dat werd haar door de voorzitter overigens op een vrij botte manier onmogelijk gemaakt.

(Note: E&E heeft  een special uitgebracht die geheel is gevuld door Arthur Rörsch, met artikelen van experts over de nieuwe klimaattheorie waarbij waterdamp als een thermostaat werkt. Een must voor de echt geïnteresseerden!)

Ook mij stuitte de typisch Amerikaanse rechtse powertalk van met name de keynote sprekers tijdens de grotezaalsessies af en toe tegen de borst. Self indulgent (vlgs McIntyre), improductief, en eigenlijk gewoon een beetje dom.

Deze kleuring is op zich niet zo vreemd, als je ziet dat de conferentie mede wordt gesponsord door een aantal politiek georiënteerde organisaties die zich duidelijk aan de hard-kapitalistische en libertijnse kant van het spectrum bevinden. En de grote partij achter de conferentie, het Heartland Institute is geen klimaatorganisatie maar een club die als missie heeft het stimuleren van de vrijemarktgedachte. Ze geven daar per jaar rond de tien miljoen dollar aan uit, op allerlei gebieden, die ze voor 75% krijgen van weer andere stichtingen, waarvan de aard wel te raden valt.

Het klimaatdebat in de VS

Opmerkelijk was dat de alarmistische Scott Denning, ook in de slotzitting, niet alleen pleitte voor het zuiveren van de wetenschap van politieke argumenten, maar er op wees dat het ook nodig is om het politieke aspect op te lossen, naast het wetenschappelijke aspect.

Welk politieke aspect bedoelde hij? Voor buitenstaanders is dit een moeilijk te begrijpen opmerking, die uitleg behoeft.

Al in het vliegtuig naar Chicago werd me duidelijk dat het klimaatdebat in de VS op een totaal ander vlak speelt dan in Europa. Mijn buurman had een uitgesproken mening over klimaatverandering: hij geloofde er niks van. Hiervoor had hij weinig natuurkundige argumenten, maar des te meer politieke: de global warming beweging was erop uit zijn vrijheid en geluk te beperken, maar bovenal de overheidsbemoeienis enorm op te voeren, daar waren talloze aanwijzingen voor. Dit argument bleef ik overal in de VS horen bij willekeurige ontmoetingen.

In Europa is er ook een groep complot-theoristen die geloven dat er achter het IPCC streven een geheim plan zit om een supra-nationale macht te creëren die de soevereine staten zijn wil op kan leggen. Aanvankelijk natuurlijk vanwege de extreme noodsituatie met het klimaat, maar later ook op andere gebieden. Ik vond dat altijd vergezocht, al zijn er zeker mensen die achter het IPCC staan met sympathie voor deze gedachte.

In ieder geval: in de publieke discussie in Europa speelt dit argument amper.

Overheidsbemoeienis

In de VS daarentegen is het sterker dan alle andere. Het was dan ook duidelijk dat er op de conferentie enkele deelnemers rondliepen die de klimaatdiscussie alleen maar zagen als een mooie kans om de kapitalistische gelederen te versterken en een punt te scoren tegen de linkse vijand. De politici die als keynote sprekers optraden benadrukten de onwettigheid van de CO2 wetgeving die men in de VS probeert in te voeren, en het impliciet socialistische aspect van klimaatbeleid dat het een sterk regulerende rol voor de overheid vereist.

Dit gaat in tegen de sterke opvattingen van veel Amerikanen: een overheidsbemoeienis  zoals wij die in Nederland gewoon vinden is in de ogen van een grote meerderheid van Amerikanen (ook democraten) totaal ongewenst .

Maar het gaat nog verder, en wellicht weegt dit nog zwaarder voor veel Amerikanen:

De “feel” achter het klimaat-alarmisme is de in wezen Calvinistische gedachte dat wij met zijn allen de wereld naar de knoppen helpen. Het kan zo toch niet langer goed gaan? Al die welvaart, al dat consumeren, al dat energiegebruik: we kunnen niet zomaar gelukkig zijn, daar moet een straf op staan.

Dit gaat in tegen het wezenlijke gevoel achter de Verenigde Staten: The right to the pursuit of happiness.  De alarmisten willen daar in hun ogen een streep door zetten.

In zijn accurate weergave van de speech van Delingpole gaf Joost van Kasteren het al duidelijk aan:

Het AGW-debat gaat helemaal niet over wetenschap, stelt Delingpole. Het is een botsing tussen wereldbeelden met aan de ene kant als wetenschappers vermomde activisten die de mensheid zien als een blot, een smet op de aarde. Ze worden niet moe om te wijzen op de gevaren van overbevolking en de grenzen aan de groei. Het liefst zouden ze een eind willen maken aan het kapitalisme en terugkeren naar de Middeleeuwen.

Aan de andere kant staan mensen, die menen dat we de afgelopen eeuwen aardig wat hebben bereikt (‘done some pretty good shit’). We zijn rijker, leven langer, weten meer en zijn een stuk gezonder dan een paar honderd jaar geleden. Ook in cultureel opzicht kunnen we trots zijn op wat er de afgelopen eeuwen is gecreëerd: van de Sixtijnse Kapel tot en met Molière, Shakespeare en Goethe.

Het klimaatdebat gaat tussen de mensen die houden van het leven, de happy people versus de forces of green darkness met Al Gore als de wicked toad. Het zal duidelijk zijn aan welke kant Delingpole staat!

Even na Delingpole kwam Lord Monckton aan het einde van zijn vlijmscherpe maar ook uiterst komische betoog (54e minuut) met citaten uit het  totaal onbekende 181 pagina’s grote voorstel voor een slotdocument voor de klimaatconferentie van Kopenhagen.

Hierin wordt in zijn ogen de oprichting aangekondigd van een World Governement met een enorm ambtelijk apparaat, dat boven de vrije markt opereert en zonder enige vorm van directe democratische controle functioneert.

Par 36:…… It should include a financial mechanism and a facilitative mechanism drawn up to facilitate the design, adoption and carrying out of public policies, as the prevailing instrument, to which the market rules and related dynamics should be subordinate, in order to assure the full, effective and sustained implementation of the Convention.

Par 38: ….The government will be ruled by the COP with the support of a new subsidiary body on adaptation, and of an Executive Board responsible for the management of the new funds and the related facilitative processes and bodies. The current Convention secretariat will operate as such, as appropriate…

Dit document, dat was opgesteld door de vertegenwoordigers van een aantal deelnemende landen, was door geen enkele van hen in de openbaarheid gebracht of aan de eigen parlementen voorgelegd.

Nou was ik al geen voorstander van de veelbesproken “bindende afspraken” omdat ik de CO2 hypothese als meer dan voldoende weerlegd beschouw, maar als dit de werkelijk beoogde inhoud is, gaan er bij mij toch ook allerlei alarmbellen rinkelen!

Lord Monckton is een meester in het manipuleren en overdrijven, en ik kan niet zo snel uit het document opmaken of dit echt de achterliggende gedachte is, maar hij is er ieder geval in geslaagd mijn aandacht te trekken!

Opeens begrijp ik de verontruste Amerikanen een stuk beter….

Ook Denning begreep dit, en nu zal zijn opmerking in het slotwoord, dat ook met vrije marktwerking wel degelijk een verantwoord klimaatbeleid mogelijk is, bij u beter op zijn plaats vallen. Hij is dus blijkbaar een Amerikaan die wel in de CO2 hypothese gelooft, maar niet in de politieke plannen van de groep rond het IPCC om daar wat aan te doen.

In Amerikaanse ogen is hij dus op het belangrijkste punt een scepticus. Wellicht dat hij daarom zo vriendelijk onthaald werd!

De CO2 kogel komt van rechts

Ook een ander opmerkelijk incident toonde aan dat het zwaartepunt in de VS ligt op het politieke vlak, toen een oudere, zeer all-american, hardkapitalistische keynote speaker op de te verwachten manier tekeer ging tegen de door Obama voorgestane CO2 wetgeving.

Maar opeens noemde hij als belangrijkste schuldige achter de schermen nota bene Goldman Sachs bij name. Vrije markt en kapitalisme zag hij als een groot goed, maar hard egoïstisch kapitalisme zonder morele normen zoals op dit moment in Wall Street gebruikelijk is, vond hij oprecht verderfelijk.

Hiertegen werd direct geprotesteerd vanuit de zaal door een vertegenwoordiger van machtige sponsor Ayn Rand Center for Individual Rights, maar de man hield voet bij stuk, en deed er nog een schepje bovenop: als die wet erdoor komt houd ik Goldman Sachs daarvoor direct verantwoordelijk!

Ik vond dit een veelzeggend moment: in deze rechtse omgeving werd zonder voorbehoud gesteld dat juist de kern van het eigen kapitalistische bolwerk zit achter het oppoken van het klimaatalarmisme, gestuurd door dezelfde hebzucht die de financiële crisis heeft veroorzaakt.

Gekleurde wetenschap?

Er was dus een duidelijke politiek aspect aan ICCC4. Hadden de alarmisten die daarmee de conferentie afschreven dan toch gelijk?

In mijn ogen zeker niet. Net zoals je niet alle IPCC rapporten kunt afschrijven puur omdat ze van het IPCC afkomstig zijn. Maar het is wel degelijk noodzakelijk – in beide gevallen – om erg goed op te letten en de herkomst en onderbouwing van de rapporten kritisch te bekijken.

In mijn ervaring was de politieke kleuring af en toe wat irritant, maar niet echt hinderlijk, en zeker niet overheersend. Gezien de discussie in de VS was deze zelfs terecht.

Maar bij de lezingen van het programma heb ik er amper iets van gemerkt: dit waren allemaal wetenschappers die trots hun meestal goed onderbouwde werk kwamen presenteren en oprecht ingingen op de vragen uit het publiek. De ene keer dat er een kleine survey gedaan werd, bleek ook van de ca 100 aanwezigen al gauw 70 man wetenschapper te zijn, en verder een enkele politicus en journalist. De sfeer was open en goed, en er was regelmatig verfrissende humor.

(Ik moet hierbij opmerken dat ik alleen lezingen van de twee science programma’s gevolgd heb, en dus niet weet hoe het er bij de economie en politiek programma’s aan toe ging).

Om zeker van mijn zaak te zijn ben ik na de officiële afsluiting nog even gaan praten met Scot Denning, zoals gezegd één van de twee aanwezige alarmisten, en heb hem gevraagd hoe hij de conferentie ervaren had.

Hij was zeer positief: hij was met veel respect behandeld, had zelfs dubbele spreektijd gekregen omdat er zo weinig alarmisten waren, plus nog de gelegenheid om bij de afsluiting de grote zaal toe te spreken. Ook had hij de discussies als bijzonder prettig ervaren. Op de concrete vraag of hij zijn collega’s zou aanraden om volgend jaar wel te komen antwoordde hij volmondig ja.

Whisky

Afsluitend zou ik willen concluderen dat de conferentie ondanks de kleur van de organisatoren voor het overgrote deel een feest was voor niet dogmatisch denkende klimaatexperts, met véél nieuwe informatie, een uitstekende sfeer, prima verzorging, en veel goede contacten in de wandelgangen.

Wanneer er de volgende keer een significante afvaardiging zou zijn van de alarmistische kant, zou het hele gebeuren nog enorm aan impact winnen, en behalve zeer aangenaam ook echt spannend worden!

Stel je voor dat je ’s nachts aan de bar gewoon kunt aanschuiven bij een goed gesprek tussen McIntyre en Mann, elk met een goed glas whisky in de hand… wat een droom!