Kennislink, dat over het algemeen niet schroomt om alarmistische stukjes te plaatsen, brengt deze week een interessant artikel van Asha ten Broeke (naar aanleiding van Marcel’s boek) waarin de psychologie achter het klimaatdebat wordt uitgelegd. Met veel interessante links.

Mensen zijn kuddedieren. En wetenschappers zijn net mensen.

Twee puntjes daarover van mijn kant:

Het kudde effect is verbluffend sterk

Ik herken dit effect volledig.

Mijn eerste optreden in het energie/klimaatdebat, vijf jaar geleden, was in een forum dat nota bene op mijn aandringen was georganiseerd, waarin ik tegenover 7 voorstanders van de waterstof-economie probeerde duidelijk te maken hoe een onzalig, gevaarlijk, schadelijk, maar vooral energieverslindend en dus ronduit dwaas idee het was om grootschalig  energie te gaan opslaan in waterstof. Ik zat al een jaar of 10 in de brandstofcellen dus wist redelijk waar ik het over had.

Mijn argumentatie was ook rationeel sluitend: geen van mijn tegenstanders heeft ook maar één argument van me weerlegd, of zelfs maar de moeite genomen om het te proberen.

Dat was ook helemaal niet nodig: de eenstemmigheid van 7 forumleden tegenover de afwijkende eenling was dermate overtuigend dat ook mijn eigen meegebrachte technisch hoogopgeleide fans na afloop niet verder kwamen dan te twijfelen of waterstof wel een ideale energiedrager was. Verbijsterend! De feiten waren keihard, waterstof is de allerslechtst denkbare energiedrager, maar de opinie van de toehoorders bleek toch puur afhankelijk van de mainstream opvatting.

Ik wist al langer dat je nooit gelijk krijgt tenzij men je je gelijk gunt (dus discussiëren is bijna per definitie zinloos), maar mijn vrienden wilden me deze keer met plezier gelijk geven! Helaas waren ze alleen maar helemaal in de war na afloop. Dat dit kuddegedrag zo sterk en overheersend  kon zijn had ik nooit verwacht!

De werkelijke achtergrond van het klimaatdebat

Ik vind het een interessante analyse dat het klimaatdebat voortkomt uit psychologische wetten, maar ik weet inmiddels dat dit toch maar een deel van de waarheid is.

De kern van het klimaatdebat ligt in mijn ogen veel dieper en heeft niets met het klimaat te maken, en ook niet zo veel met psychologie. Het gaat om de gevoelens die mensen hebben over de toekomst van de mensheid, de rol die zij daarin voor zichzelf zien, en de middelen die ze daarbij denken te kunnen gebruiken. Het streven naar het reduceren van CO2 uitstoot  is een sterk symbolisch middel om onze ongebreidelde economische groei te remmen, en heeft weinig te maken met rationele voordelen ervan. Men denkt “dat het zo niet verder kan” en vindt in CO2 een handrem waar men aan kan trekken.

Het besef dat dit enorme averechtse effecten heeft, met name voor de voedselvoorziening en de welvaartsontwikkeling van de 3e wereld, en leidt tot energieverslindend gedrag (bv. opslag van CO2, en productie van bio-ethanol uit maïs), blijkt dan in de praktijk psychologisch geblokkeerd te worden…..