(Sterk ingekorte column van  Prof. Roos Vonk, uit het uitermate verhelderende boekje “Ego’s en andere ongemakken”, Scriptum 2009; warm aanbevolen!)

Rasmussen, Pachauri en De Boer in Kopenhagen

“Meer dan een halve eeuw geleden zocht psycholoog Leon Festinger een sekte op die de ondergang van de wereld op een specifieke datum had voorspeld. Nadat deze uit bleef verklaarde de sekteleidster dat dit was te danken aan hun gebeden, en werd de pers gebeld om kond te doen van het wonder dat dankzij de sekte was geschied.

De meesten van ons zullen niet zo ver gaan in onze zelfrechtvaardigingen, maar we hebben allemaal een sterke neiging recht te breien wat krom is. Festinger noemde dit cognitieve dissonantiereductie.

Cognitieve Dissonantie

Cognitieve dissonantie is de onaangename toestand die je ervaart als je twee strijdige gedachten hebt, bijvoorbeeld: je hebt gekozen voor bedrijf A en bedrijf B blijkt het veel beter te doen. Het onaangename gevoel dat hierdoor ontstaat werken we weg door gedachten te veranderen of toe te voegen: ‘Bij bedrijf B doen ze het niet zo goed als ze zeggen, dat is enkel pr’. Op deze manier werken we inconsistenties in ons hoofd weg. We doen dat niet bewust en zijn er zelfs van overtuigd dat wij dat niet doen. (Als je zou weten dat je jezelf voor de gek houdt zou het immers niet werken. Ons psychologisch immuunsysteem regelt dit onbewust.) Ondertussen bouwen we hierdoor ongemerkt een beeld van ons- zelf als coherente weldenkende mensen.

Onze ingebakken neiging tot zelfrechtvaardiging brengt ons veel gemoedsrust. Zij zorgt ervoor dat we de wereld zien als begrijpelijk en beheersbaar, onszelf als deugdelijk en redelijk, en dat we uiteindelijk tevreden zijn met onze keuzes en met hoe de dingen lopen.

De prijs die we hiervoor betalen is dat onze opvattingen over onszelf en de wereld vaak irrationeel en onjuist zijn. We zien dat ook nu in tijden van crisis, waar het standpunt van bijna alle betrokkenen Bush-achtig onnozel is: “Mistakes were made, but not by me”.