Naomi Oreskes: Handelaar in angst

De aimabele ouwe knar rechts is Fred Singer, de obsessie van Oreskes en de kwelgeest van de zielige arme integere wetenschappertjes die allen zo belangeloos strijden voor de waarheid

De Vlaamse klimaatalarmist Peter Tom Jones beveelde mij het lezen van Naomi Oreskes ‘Merchants of Doubt’ aan, toen ik aan mijn artikel werkte over de Ecologische Voetafdruk: ‘Die legt alle geldstromen bloot achter het milieuscepticisme’, stelde hij.

Ook de humorloze klimaatalarmist Jules – die voor zijn vader en moeder een eigen klimaatblog onderhoudt – is lyrisch over Oreskes. Die zou blootleggen hoe bijvoorbeeld dit stelletje kansarme onbezoldigden achter Climategate heimelijk miljoenen krijgt van ‘de olielobby’. Was het maar zo.

Oreskes haar obsessie met Fred Singer
Ik hoopte op een zeker niveau, argumenten die me aan het wankelen zouden brengen. Maar het enige wat ‘Merchants of Doubt’ biedt is de persoonlijke obsessie van Oreskes met de aimabele ouwe knar en fysicus Fred Singer. Die zou bijna in zijn eentje achter alle wereldwijde kritiek zitten tegen opgeblazen klimaatalarmisme. Wat al genoeg zegt over hoe overtuigend alarmisme dus is.

Ad Hominem
De enige consequente redeneertrant in haar boek is het pathologiseren van Fred Singer als psychiatrisch geval. Dit via een aaneenschakeling van gepsychologiseer over zijn motieven, het lijkt wel een wijvenroman. Na dit een bladzijde of 200 te doen, begint ze in ‘The Denial of Global Warming’met het gelijkschakelen van die pathologie en kritiek op doomsday scenario’s.

Ergo: wie kritiek heeft op klimaatalarmisme, daar zit een steekje los. Verder lezen we over de bekende strijd tegen het rechtse neoliberale kwaad, dat tegen ‘DE wetenschap’zou zijn en via allerlei ‘conservatieve denktanken’(oooehhh, suspense) die arme wetenschappers, die zielige slachtoffertjes zou dwarsbomen. Kortom, wat jammer dat dit boek zo goedkoop, doorzichtig en slecht is.

De Wetenschappers als bovenmenselijke hoeders der waarheid
Werkelijk tenenkrommend is haar naieve verafgoding van ‘the scientists’, die hogere menssoort, waardenvrije verdedigers van de waarheid (waarbij de waarheid gelijkstaat aan opgeblazen milieuactivisme en het stemmen op Al Gore). Het geloof in de zaligmakendheid van systemen als ‘pier rievjoe’, waarin geen enkele clubgeest en gatekeeping zou spelen. Alsof carrieregeilheid, fondsenwerving, modes, impactfactor en kliekvorming geen enkele rol spelen in wetenschap. Om Luyendijk te parafraseren, wetenschappers zijn net mensen. Niet moreel beter of slechter dan politici, brandweerlieden, oliehandelaren enzovoort. Wat Oreskes promoot is Scientisme, één beperkte lezing van wetenschapsbeoefening op een voetstuk zetten.

Zure Regen als bomenkiller, oftewel onzin
Ook feitelijke foutjes kom je al snel tegen bij Oreskes. Haar ‘zure regen’- hoofdstuk biedt een archetypisch voorbeeld waarom sceptische hardliners als Singer altijd nodig zijn, ook als relatieve buitenstaander in de wetenschap. Een op zich bestaand fenomeen, SO2-vervuiling werd uit haar context gerukt en aan vrijwel alles geplakt dat er op aarde mis kon gaan. Dit is de consequente pathologie van de milieubeweging, die terecht veroorzaakt dat mensen sceptisch worden.

Het Grosse Waldsterben bijvoorbeeld.
Er waren enkele bosbestanden die stierven door directe SO2-vervuiling. Maar de rol van ‘zure regen’was marginaal, en snel op gelost. Het probleem van alarmisme is steeds dat ze één probleem uit de context isoleert, waarna het gezonde verstand zoek raakt. Toch citeert Oreskes met graagte de alarmist Gene Liken, die stelt dat het bos nog steeds krimpt door zure regen, en natuurlijk ‘Climate Change’.

Meer groei door depositie
Terwijl bosbouwers uitgaan van extra groei door zowel CO2 als stikstofbemesting, 40 procent is een getal dat een Naturepaper noemde. Dus, wat krimpt hier nu, behalve de redelijkheid van door emotie benevelde alarmistjes?
Ook glijdt Oreskes uit door passief meeroken (mager bewijs voor groot gevolg kanker) consequent te verwarren met roken zelf. Zij wil enkel suggereren dat Singer gelooft dat roken geen kanker veroorzaakt en dus pathologisch ontkenner is.

Scared tot Death, From BSE to Global Warming
Lees dan liever ‘Scared tot Death’, van Christopher Booker en Richard North. Zij hebben geen honderden pagina’s ad hominem nodig om het tegengestelde punt van Oreskes te maken: een mogelijk gevaar, wordt buiten proporties opgeblazen door een samenspel van media, politiek en voorzorgprincipe.

Het gaat een eigen leven leiden door politieke invloed en leidt tot wantoestanden met miljardenverspilling tot gevolg ten koste van menselijk en dierlijk welzijn. Bij hun kwam ik ook foutjes tegen, zoals het idee dat blauwe baby’s werden veroorzaakt door nitriet in drinkwater (dat was E-coli, nitriet kwam via de afweerreactie) Maar hun redeneertrant is verder koosjer.

Personen waarop North en Booker kritiek hebben zijn inwisselbaar, de feiten tellen en spreken voor zich. Terwijl het hele betoog van Oreskes in puin valt wanneer ze niet meer kan Singerbashen. Ook laf is dat Oreskes ieder debat weigert met Singer, die zich wilde verdedigen. Ze valt ook de al overleden Frederik Seitz aan, die vanuit zijn graf ook weinig weerwoord kan geven.

Twee boeken, twee werelden
Ik leg dus twee boeken naast elkaar, en constateer het verschil in kwaliteit tussen gezonde scepcis, deugelijke wetenschapsjournalistiek en alarmistische arrogante wereldverbeteraars. De strijd tussen bottom up geloof in menselijke zelfbeschikking en top down dictatuur, gebrek aan zelfrelativering en verabsolutering/misbruik van instituties en regulering. Dat is het spel dat zich al sinds de jaren zeventig ontvouwt. Wie zin heeft, google eens bij elkaar wat die Oreskes op wetenschappelijk gebied nu gepresteerd heeft.

Partijlijn
Oreskes is de klimaatalarmistische historica die met een pak EU-geld afgelopen najaar in Potsdam voor journalisten de partijlijn van de klimaatdictatuur er in moest rammen. Ik kreeg daarvoor ook een digitaal befehl zu kommen, maar mocht dat in onze vrije samenleving nog in de wind slaan.