Peakphosphorous?

Bij deze doe ik een beroep op de kennis en de Google-capaciteiten de reageerders van Climategate.nl. Wellicht kunnen we samen ook op het terrein van fosfaat het bos door de bomen zien nu we hier een wat bredere missie zien dan alleen CO2 en opwarming: de weg uit geïdeologiseerde wetenschap.

Door contact met ecoloog James Elser, aanvoerder is van het Sustainable P-initiative: kwam ik bij de noodzaak om slimmer met fosfaat om te gaan omdat de mijnen waaruit dit gewonnen wordt, zoals in de Westelijke Sahara qua voorraad eindig zijn. Spoedig komt er een grote internationale fosfaatconferentie, dat dit ‘minst bekende probleem’ wil agenderen. Fosfaat is uiteraard biologisch onmisbaar voor groei van gewassen. Nu had ik het al vaker van Wageningers gehoord, maar die nam ik met een korrel zout omdat het ideologische jankgehalte aan de Rijn zo hoog is.

Peak-fosfaat paniek?
Ik schrijf daar nog een verhaal over, en vroeg me af: ook olie raakt al op sinds de eerste vondst. De meeste grondstoffen raken niet ‘op’, ze zijn hooguit moeilijker winbaar in erts met kleinere concentraties naarmate het laaghangende fruit is geplukt. Maar dan vind je nieuwe mijnbouwtechnieken et voilá. Over het ‘einde’van de olie en metalen (Koperquatsch) schreef ik twee dossiers voor De Ingenieur. Daardoor weet ik dat de zoutbus bij alarmerende claims te pas komt.

Is dat hier ook zo, kunnen we fosfaat gewoon terugwinnen uit onze eigen pis of hebben we echt een probleem? Graag jullie assistentie!