Bijgaand een parabel op het Wad, naar aanleiding van het artikel in Trouw van 16 mei over het onderzoek van Katja Phillippart (NIOZ), die mysterieus doet over de oorzaak dat minder algen voorkomen in zeewater dan in de tijd van de nutriëntenpiek van de jaren ’80, en er dus  ‘meer onderzoek nodig’ is. 

Er was eens…
Een boer of visser vindt iemand op straat die op zijn rug ligt met een mes in zijn borst. En hij concludeert: ‘die is dood en dat kwam door het mes’. Tssk, wat dom en ongenuanceerd.

Toen kwamen er onderzoekers van het NIOZ, die stellen

‘dat je zoiets wel kunt roepen, maar dat dit veel te simpel is. In vele rapporten begraven wij de fysieke doodsoorzaak (het mes) onder vele andere invloeden die het levenseinde veroorzaakten. Waarschijnlijk was er ‘een zuurstofgebrek in de hersens, dat tot uitval van vitale levensfuncties leidde’, en bleek ‘de doorbloeding van de kransslagader aan incursies te leiden, waarbij een metalen voorwerp via doorsnijdende eigenschappen tot uitvloeiing leidde van bloedstroom’, en dat ‘mogelijk via een periode van 2 minuten de hartfunctie in intensiteit afnam, waarbij waarschijnlijk in samenhang met de uitval van zuurstoftoediening in de hersens een regime shift optrad.

Hierbij trad een plotse overgang op van een levend systeem naar een systeem dat minder vitale eigenschappen vertoonde’, maar dat er ‘meer onderzoek nodig is om de exacte samenhang vast te stellen’ en dat ‘gek genoeg nog niemand dit onderzoek had uitgevoerd’.

En zo blijft het lijk dagenlang op straat liggen stinken met het mes rechtop. 

Ik blogde al eerder over Philippart haar onderzoek, en ze beantwoordt mijn vragen niet. De vraag die ik haar stelde: waarom deed je de analyse in 2007 (volg niet haar conclusie/samenvatting maar bekijk haar gegevens figuur 3 in Ecosystems) met Silicaat en P en niet met N en P, terwijl dat de belangrijkste nutrienten zijn en je zeker een correlatie zou vinden met biomassa? (schelpdieren vogels enz)

Eye-opener
De belangrijkste oorzaak van de achteruitgang van primaire productie, schelpdieren als kokkels en mossels op Wad en Zuidelijke Noordzee is al decennia evident, het mechanisme is met karrevrachten peer reviewed internationaal onderzoek ondersteund én met biologische verklaring onderbouwd: minder bemesting van nutriënten.

De rest is bijzaak, maar omdat die productiedaling door milieubeleid komt (Kaderrichtlijn Water: zie IBN 2015), zal men dat nooit willen erkennen.

Als Phillippart beweert dat dit ‘gek genoeg nog nooit eerder is gedaan’, bevreemdt me dat zacht gezegd, zie deze presentatie van d’r, hoe NIOZ-mensen lippendienst bewijzen aan het nutrientenvraagstuk, maar hoe ze weigeren iedere gevolgtrekking er uit te halen voor productiviteit.

En neem dan de grote stelligheid waarmee ze op basis van toevallige correlaties toevlucht naar mechanismen zonder biologische verklaring (regime shift blabla omdat Marten Scheffer zo in de mode is).Bij modes (zie ‘climate change’) die binnen de zieke aardedoctrine vallen laat men plots wel alle nuance varen en is men zo stellig als een Schotse presbyteraanse dominee.

‘Er zijn vele oorzaken’en andere obligate institutionele cliché’s
Lang – toen ik nog braaf de propaganda van massamedia en het officialdom geloofde- dacht ik ook dat die nutriententheorie een fringe-theorie van vissertjes was, hij werd immers niet officieel naar buiten toe door instituten als NIOZ uitgedragen en dus door bestuurders en media geloofd.

Maar het tegendeel blijkt waar, al zijn er inderdaad ‘vele oorzaken’en andere obligate wetenschappersbelijdenissen om maar genuanceerd te lijken (de academische beroepscode, die je uiterlijk uitdraagt om serieus genomen te worden)….

Ik zal daar in deel 2 verder op in gaan, het was voor mij een eye-opener. Let wel, dat de impact hier groter is omdát we in een delta leven van Rijn en Maas die alle nutrienten van Noordwest Europa aanvoerden.