Ook de 'framing'van Mike Hulme in 'Why we disagree about climate change'is in essentie al besproken in dit boek. Klimaat gaat over een clash van wereldbeelden.

Omdat ik Wildavsky-fan ben, nog even het volgende citaat uit Risk and Culture, als aanvulling op de blog van gisteren over sektarisme en de milieubeweging. Dr Rypmund Freud legt nogmaals onze milieuvrinden op de sofa. Morgen weer gewoon wat simpel nieuws.

Wat schrijven Douglas en Wildavsky ook – al 30 jaar voordat ik daar opkwam na mijn artikel over de Zure Regen-hype, het stikstoffetisjisme en de rol daarin van Wim de Vries (WUR) Leen Hordijk (EU, IIASA) en het Planbureau voor de Bureaucratische Leefomgeving (PBL) /RIVM, het bureaucratisch academisch complex.(BAC)

De boerenstand in Nederland moest DANKZIJ milieubeleid en BAC, het afknijpen van stikstof vanwege vermeende schade aan de natuur, moest intensiveren om de kosten van sektarisch milieubeleid en topzware bureaucratisering te counteren. Mestboekhouding, ammoniakbeleid, de koeien op stal. Intensivering was de enige uitweg om bureaucratische lastenverzwaring te counteren sinds de jaren ’90.

Juist dankzij die grootschalige intensivering is daarom netto natuurverlies opgetreden, waarschijnlijk veel groter dan wanneer dit beleid niet was uitgevoerd. Waar hoor je nog een veldleeuwerik, behalve op Texel en de Leeuwarder Vliegbasis? Ja in Naturpark de Eifel. Maar dankzij averechts milieubeleid, blijft de donkergroene mantra ‘het zijn de boeren’zichzelf bevestigen bij groene sektariers, zodat ze nog meer absurde eisen kunnen blijven stellen tegen ‘zij die niet zo goed zijn als wij’.

Opnieuw Wildavsky in 1983 (!)

’The New dilemma of sectarians is how to escape from bureaucracy while building it up. They worry about technological risk, but risk reduction requires rules. Bureaucracy increases. The costs of risk prevention grow. So does the size of the organisations, causing private industry to be organized in larger units in order to afford the price. It will be evident that the accusation that large organizations are getting larger is justified.So sectarianism creates consequences that reaffirm its view of the world


Clash van wereldbeelden zorgt voor eindeloos langs elkaar praten
De milieubeweging, met haar ‘border’-wereldbeeld blijft bestaan DANKZIJ haar averechtse werking, die haar wereldbeeld blijft bevestigen, waardoor ze zichzelf nog meer als onmisbaar kunnen vermarkten. Tegelijk zal zij altijd met nieuwe eisen blijven komen. Die onverzadigbaarheid is namelijk de consequentie van het eigen wereldbeeld, dat bestaat bij gratie van het zich afzetten tegen het centrum. En hierin zien we ook de ‘framing’van Mike Hulme terugkomen bij ‘Why We disagree about Climate Change’.

Het idee, dat wereldbeelden om voorrang strijden, en je dus langs elkaar blijft praten als je het over klimaat hebt. Een klimaatactivist die gepassioneerd babbelt en kletst over CO2, ziet dat eigenlijk als instrument voor social engineering, de ‘rechtvaardige gezuiverde samenleving waarin iedereen gelijk zal zijn’. Je praat dus niet over ijskappen, opwarming maar verwachtingen wanneer je met milieuactivisten praat. Allemaal al lang beschreven, dat verlichtingsmoment van Hulme, een kwart eeuw eerder door Douglas en Wildavsky. Iedere generatie moet opnieuw het wiel uitvinden.

De religie van het risico, precies het EU-klimaatbeleid

Risk, like worldliness (wereldlijkheid, kettersheid) is an ideal target for criticism. It is immeasurably and its unacceptability is unlimited. The closer the community moves tgoward sharing their views, the faster the sectarian group moves on to new demans. Their political organization depends on making steep demands on the outside world. (Eu 20,20,20, onhaalbare doelen zijn een doel op zich) There can never be sufficient holiness or safety.

Al in 1983 beschreven dus

En wat is ook automatisch de consequentie, van de bordermentaliteit als mainstream? De zelfde mensen die helpen de grotere bureaucratie op te bouwen, erkennen tegelijk maar moeizaam centraal gezag. Je krijgt dus een bureaucratie die wel uitdijt maar die niet effectiever opereert, omdat deze geen autoriteit heeft. Opnieuw werkt de border-mentaliteit zelfbevestigend

’the sectarian prophesies that power corrupts and that larger institutions corrupt more absolutely come true as shackeld government strives to perform the regulatory tasks the lay upon it. Their prophesy that the world outside will not prosper comes true as they demand restricions on economic growth. While berating the ihumane, mechanical operation of bureaucracy, they work to bring it about.’

Ik zou zeggen, als de reaguurders allen even de websites en communicatieboodschappen van milieuclubs en hun PR afgrazen, dat je genoeg citaten tegenkomt die exact in de geest van bovengenoemde boodschap passen. ‘De overheid doet niet genoeg’, ‘meer ambitie nodig’, ‘als we niet nog hogere doelen zetten, loopt het slecht af’blabla. Hoeveel hebben we daar al van gezien?