In Nature we trust?

Nature bedrijft weer eens klimaatpolitiek, terwijl ze zich bij het wetenschappelijk debat zou moeten houden

Na mijn doorwrochte analyse even een simpel copy-pastblogje van deze website.

Het blad met de grootste impactfactor, heeft als het op milieuwetenschappen aankomt ook een record van alarmistische studies publiceren, (ook van die ‘de zee is leeg’schreeuwerij) die politiek goed uitkomen. De redactie weet zeer goed wat haar invloed is op beslissers, en ook nu voeren we weer actie in wetenschappelijke vermomming.

Dit is het blad dat wetenschappers als ‘De Waerheidt’ lezen, en op basis waarvan ze oordelen over skeptische wetenschappers maar ook blogs als de onze. Dit is het blad dat zich in alle bochten wrong om de kritiek van Steven McIntyre op Mann’s statistische fabricaties buiten de deur te houden. (hij publiceerde het in GRL, en hoe die afwijzing verliep en de steun van Nature aan Mann-made Global Warming kun je in De Staat van het Klimaat lezen: eerst zeggen dat het te technisch is, dan na herziening zeggen dat het te lang is, en na inkorten zeggen dat het voor zo’n technische zaak veel te kort is)

De vele topwetenschap in het blad dient zo als camouflage om ook gepolitiseerde ‘wetenschap’ topwetenschappelijke standing te geven en dus politieke invloed. Maar is er niet een ’tipping point’bereikt, een threshold waar je kunt stellen: Nature is te ver gepolitiseerd, richting de seculiere heilsleer die Wildavsky en Douglas al beschreven in 1983?

Maar, wat moet je dan. Als door een zekere cultuur en manier van denken het Westen haar eigen autoriteiten steeds meer ondergraaft, zodat het onderscheid zin en onzin wegvalt, kun je bijna nergens meer op bouwen. Totaal wantrouwen is dan je deel, en dus snap ik best dat men graag aan het gezag van dit blad blijft vasthouden.