Grappigste klimaatboek aller tijden: ‘Earth Fever’ van Jan Paul van Soest

De klimaatkomieken Erik van Praag en Jan Paul van Soest pakken uit: net als Hans Teeuwen nu ook in het Engels met voorwoord van spiritueel leidsvrouwe JC

Er zijn van die boeken waarvan je als kennisjunk denkt: die ga ik niet lezen omdat je er niet wijzer van wordt, kaliber ‘Celestijnse Belofte’ , ‘Hoe ik fulltime Deeltijdindiaan werd door Kwantummechanica’ van Herman Wijffels en ‘De Aarde heeft koorts’ van Erik van Praag en zuurzaamheidsconsultant Jan Paul van Soest.

Spiritueel Klimaatknuffelen
Maar wat Van Soest’s laatste vrucht betreft ben ik om, na het lezen van de recensie van de Engelse vertaling ‘Earth Fever’ door statisticus William Briggs . Dit boek moet wel uitzonderlijk grappig zijn. Het bevestigt de stelling van Chateaubriand, die op de geseculariseerde progressief-urbane medemens van toepassing is:

‘Wie niet (meer)  in God gelooft, gaat in alles geloven.

Van Praag en Van Soest bewijzen andermaal: Hoger opgeleiden zijn meer vatbaar voor de meest uitzinnige onzin dan de doorsnee boer op de klei.
Briggs vermaakt zich dan ook kostelijk, als hij constateert dat dit soort passages er toch echt serieus instaan:

No less than Princess Irene van Lippe-Biesterfeld, “social reformer,” confesses, “I have personally experienced very consciously the pain of separation between myself and nature, between me and the other.” Her observations are simpatico with those of Marieke de Vrij, “spiritual teacher,” who relates that she recently “read” the fields of consciousness in Holland.

One of the greatest collective fields that I saw was the field of indifference. It is a slow, ponderous field full of passive energy. That is what we have in Holland, in the sense that this field overpowers many things that call for greater consciousness.

hahahahahahahahahahah, Jan Paul, jij verdediger van DE Wetenschap, hou op toe,

I also saw a field of great satiety. That means that the capacity to take something in that causes you pleasure or that gives you an experience of deep connection is very difficult.

‘This is the first time global warming was blamed on spiritual constipation’, vervolgt Briggs, waarna hij stuit op argumentatie als ‘het verdrag van Kyoto loopt af op het eind van de Mayakalender in 2012’ , en dat er ‘Deva’s zijn die het goed met ons voor hebben’.  

……………….(..)

Briggs concludeert

We cannot but agree with Maclean and only wish that more people would give up the idea that they know best.

Waarna hij ‘De Staat van het Klimaat’van onze Marcel Crok aanbeveelt als Nederlandstalig klimaatboek dat wél de moeite van lezen waard is.

For those readers who would like a book in Dutch on climate change that has a less spiritual focus, I can do no better than to recommend that by Marcel Crok: De Staat Van Het Kilmaat.

Leerstof voor Spiritueel Centrum voor Aarde en Duurzaamheid
Dit boek is zo komisch, omdat Van Soest zich steeds voordoet als hoeder van De Enige Echte Wetenschap, versus de ‘door de olie gesponsorde Tea Party’. Waarmee hij critici op klimaatoverdrijvers bedoelt. Het boek bevat een voorwoord van Jaqueline Cramer, Spirituele Leidsvrouwe van het Centrum voor Aarde en Zuurzaamheid van de voormalige Universiteit Utrecht, dat managers nu omdopen tot Centrum voor Neomalthusianisme en academisch vermomd milieuactivisme (met biologie waar alle biologie uit is gehaald).

Dit is dus de denkwereld van onze voormalige milieuminister..
.. en van zuurzaamheidsconsultants als Van Soest. Ik geloof zeker dat vaste groene conferentie-spreekstalmeesteres Annemarie Rakhorst dit denktype aanhangt en andere leden van de Adviesraad van de Club van Rome (waarin ook Louise Vet zit van het centrum voor ecologisch activisme NIOO) . Van Soest werkte via het IMSA veel met Wouter van Dieren van de Club van Rome.

Vele managers en hoger opgeleiden denken zo
Je vindt dit zweverige ‘als je maar gelooft-denken’ veel in Managementliteratuur, op de heuvel in Glastonbury kocht ik na een discussie met een spiritist ook ‘Louise Hay waarin je kunt lezen hoe je kanker voorkomt door maar genoeg te geloven in jezelf. Ik schreef er over voor de krant voor goedgelovigen, Trouw.
Er staan natuurlijk ook best zaken in die waar kunnen zijn en waar je wat aan kunt hebben, al denk ik dat je altijd een gezond zelfwantrouwen moet hebben. Dat geneuzel over ‘zelfvertrouwen’ook. Moed is een deugd waar je volgens mij meer aan hebt, en gaat verder dan het koesteren van irreele verwachtingen over de wereld en jezelf. (ja ik ben Roger Scruton-fan) Ook vind ik dit soort denken een bewijs dat je arm van geest wordt, als je enkel zelfmaximalisatie nastreeft: de kern van veel New Age georienteerde managementliteratuur waarin één of andere deeltijdindiaan weer opschept over zijn contact met de natuur.

De zeer invloedrijke Hay opende mij wel de ogen.
Je herkent in dit denken: ‘willen is kunnen/als je het maar gelooft is het zo’- het ‘Nieuwe Westerse Denken’ om je heen, (nurture zonder enige vorm van nature). En volgens mij ligt dit gebrek aan helder denken ook aan de basis van het geloof in Duurzame Energie. Het is natuurtechnisch onmogelijk om de hele wereldeconomie op wind en zon te draaien zonder deze te ‘deconstrueren’, het is ecologisch destructief dankzij het opslokken van vruchtbare landbouwgrond en natuur, maar als je maar genoeg gelooft kan het op de één of andere manier dan toch weer wel en is het ‘Goed voor de Aarde’.

Dit denken kwam dan ook op in een tijd van excessief drugsgebruik.