(Caveat lector: de schrijver dezes beschikt niet over enige deskundigheid op gebied van politiek en economie, en heeft geen enkel geldig excuus om volstrekt off-topic te gaan. Maar hij kon zich gewoon niet inhouden! Een echt zondag-blog dus. Vooral niet lezen!)

Europa in het kort

Onze politici hebben ons opgezadeld met een Europese munt, een Europese politieke unie, en een desastreuze Europese financiële crisis, die waarschijnlijk voor een paar zuidelijke landen in een drama gaat eindigen en vele jaren lang onze eigen welvaart sterk onder druk gaat zetten. Veel van wat we dachten opgebouwd te hebben aan kapitaal en oudedagsvoorziening zal verdampen, en – misschien wel het ergste – we zullen al die tijd machteloos moeten toezien.

De oplossing: een oppermachtige Europese regering?

Waar ze de brutaliteit vandaan halen weet ik niet, maar nu blijken opeens sommige Europese politici en economen te vinden dat de EU te weinig macht heeft om de crisis in goede banen te leiden. Dus of we maar even akkoord willen gaan met een nog véél grotere centrale economische macht, de facto een Europese politieke federatie met een centrale overheid, die ook de belastinginning bepaalt. Alleen dan is de crisis het hoofd te bieden.

Tsja, en als we dat niet willen is er maar één alternatief: de EU laten klappen en weer allemaal op eigen benen staan; de gulden terug, totale crisis… “nou, je begrijpt natuurlijk wel dat dat geen echte optie is!”

Begrijp ik het goed? Dezelfde heren die ons in deze ellende hebben gestort, voeren juist dát feit aan als excuus om nóg meer macht te krijgen?? Maar als een dergelijke centraal geregeerde financiële unie noodzakelijk was om een stabiele Euro te kunnen garanderen, waarom is men dan aan het EU experiment begonnen zonder deze machtsbasis? Leg me dat eerst maar eens uit, voor je me vraagt om méér macht!

Wat er fout ging

Deze hoogst uitzonderlijke keer wil ik een positieve opmerking maken over de Nederlandse pers. Toen de Euro ingevoerd moest worden, vroeg een vasthoudende TV journalist aan minister van financiën Ruding (nota bene gepromoveerd op het proefschrift  ‘Naar één geïntegreerde Europese kapitaalmarkt?’, dus die moest het weten…) of het niet gevaarlijk was om onze spaarcentjes te koppelen aan de “niet zo degelijke” landen in Zuid Europa. Dat interview ging ongeveer zo:

Als de mediterrane landen geen begrotingsdiscipline zullen betrachten, zakt daarmee dan niet onze Euro in elkaar, en daarmee ons tot dit moment zeer waardevaste spaargeld en pensioen?

Nee, dat kon niet, sprak de minister geruststellend.

Waarom niet? Nou, omdat een land dat teveel uitgeeft niet meer kredietwaardig is, en daardoor het geld veel te duur moet gaan lenen, en dat uiteindelijk niet op kan brengen, dus automatisch zijn begroting op orde zal brengen.

Ja maar als ze dat nou gewoon toch niet doen?

Nee dat kan niet gebeuren, daar zorgt de financiële markt voor.

Maar als ze dat nou tóch niet doen, (Nee dat kan niet..),  kunnen we ze dan uit de EU zetten?

Nee dat kan niet. We zijn voor altijd aan elkaar verbonden.

Ik was zo verontrust door dit interview dat ik het me tot de dag van vandaag bijna letterlijk kan herinneren.

Valse start

Direct na de invoering van de Euro in het financiële verkeer in 1999 ging het al mis. Door het klappen van de internetbubbel hadden de economieën het moeilijk, en wilde men die als vanouds gaan stimuleren. Dat kost natuurlijk geld, maw een oplopend begrotingstekort. Daardoor overschreden meteen een aantal landen het keiharde maximaal toegestane begrotingstekort van 3%. Dat was nota bene nog vóór de Euro als munt in onze portemonnee zat!

Eigenlijk was er dus vanaf de eerste dag al geen enkele begrotingsdiscipline. Hierover sprak Duisenberg in 2002 de volgende wijze woorden:

Dientengevolge slaagde een grote meerderheid van de landen er niet in het in de respectieve stabiliteitsprogramma’s voor 2001 nagestreefde overheidssaldo te verwezenlijken…… Bovendien herbevestigden landen die nog begrotingsonevenwichtigheden vertoonden, hun belofte om in 2003 of 2004 een veilige begrotingspositie te bewerkstelligen.

De ontwikkelingen in 2001 en de geprojecteerde uitkomsten voor 2002 bevestigen de kwetsbaarheid van de overheidsfinanciën – met name in de landen die nog begrotingsonevenwichtigheden vertonen. De Europese Commissie deed de aanbeveling Duitsland en Portugal tijdig een waarschuwing te geven. De Ecofin-Raad achtte de daaropvolgende herbevestiging en zelfs aanscherping van de begrotingsbeloften door deze twee landen een toereikend antwoord op de bestaande bezorgdheid. Waakzaamheid is nu geboden om te komen tot zowel strikte naleving van de middellange-termijnplannen als daadkrachtige tenuitvoerlegging van de procedures vervat in het Pact voor Stabiliteit en Groei.

……Daarom is, denk ik, de voornaamste les die wij uit de recente ervaringen kunnen trekken dat onder normale omstandigheden landen een begrotingspositie dienen te hebben van nabij evenwicht of in overschot.

En laten we niet vergeten dat de uitdagingen op de middellange termijn die te maken hebben met de vergrijzing van de maatschappij eveneens vragen om begrotingsconsolidatie

Het stabiliteitspact werkte dus helemaal niet zoals men gedacht (gedroomd?) had, en er bleek dus wel degelijk politieke druk nodig om de waarde van euro te beschermen.

Ook die bleek echter volstrekt niet effectief, evenmin als de woorden van Duisenberg: het jaar erna gingen zelfs Duitsland en Frankrijk over de 3% heen. Namens Nederland protesteerde  Zalm heftig, maar die bleek even later evenmin zijn zaakjes voor elkaar te hebben.…

Struisvogelpolitiek

In de tien jaar daarna blijken sommige lidstaten hun begrotingstekorten puur naar eigen wens te laten oplopen. Griekenland loog zich te barsten, maar elke econoom kon zo zien dat de opgegeven cijfers niet konden kloppen. En als je jarenlang als EU geen toegang krijgt tot de noodzakelijke gegevens om de cijfers te controleren, weet je natuurlijk dat het helemaal mis zit. Maar alles werd onder het tapijt geschoven, en geen enkele politicus voelde zich geroepen om degene te zijn die de knuppel in het hoenderhok gooide. Het ging toch allemaal prima met de sterke Euro?

Het mechanisme werkt dus niet zoals Ruding beloofd had. Je kunt als potverterend land namelijk gewoon nog tijden lang geld lenen op de kapitaalmarkt.  Griekenland zat op 15% begrotingstekort  in 2009 (toegestaan 3%), met een staatsschuld die opgelopen was tot 140% van het BBP (60% toegestaan), en bleef dapper geld lenen van banken die daar kwijlend belachelijke rentes op scoorden.

Door niet op tijd in te grijpen hebben de laffe politici de ellende zo groot laten worden dat het land zelf ook met de meest draconische maatregelen er niet meer uit kan komen, en we Griekenland als een zwart gat voor altijd overeind moeten gaan houden om een bankencrisis te voorkomen.

Deze lakse opstelling vind ik dermate onverantwoord dat het me plezier zou doen als hiervoor wat verantwoordelijke politici in de cel zouden belanden.

Het komt door de speculanten!

Steeds vaker wordt ook tussen de regels door te verstaan gegeven dat het beleid rond Griekenland vooral wordt ingegeven door de angst voor het gedrag van speculanten, die grof inzetten op het failliet gaan van deze zwakke broeder. Wat er ook gebeurt: dat mag ze niet lukken van de EU bazen! Want na Griekenland zou dan Portugal volgen, en dan zouden ze (nóg veel rijker en machtiger geworden) met succes hun pijlen op Italië en Spanje kunnen richten.

Hoor ik het goed? Diezelfde financiële markt die volgens Ruding juist de ijzeren vuist was die de landen tot begrotingsdiscipline zou dwingen, en daarmee een centrale financiële overheid overbodig maakte, is dus juist de déstabiliserende kracht waar alle ellende door komt?

Hoe naïef zijn die toppolitici en topbankiers dertien jaar geleden dan wel niet geweest toen ze in dit dwaze avontuur stapten? Misschien hadden ze toch even na moeten denken toen de Amerikaanse economen het euro-plan bij voorbaat een mislukking achtten…

Opheffen van de EU, of naar de federatieve staat Europa

Er wordt ons door economen voorgespiegeld dat dit op termijn onze twee opties zijn, omdat we niet eeuwig door kunnen gaan met het overeind houden van steeds meer failliete landen, en dus bij zwakke lidstaten bijtijds draconische politieke hervormingen moeten kunnen afdwingen.

Uiteraard wordt in de praktijk door de politici voor de derde optie gekozen: pappen en nathouden tot hun zittingstermijn erop zit. Misschien lost het probleem zich daarna wel vanzelf wel op!

Maar er zijn twee andere opties denkbaar, die samen wellicht de enige acceptabele fundamentele oplossing vormen:

1.      Wie failliet gaat ligt eruit

Wie nu failliet gaat, kan namelijk nooit meer overeind krabbelen zonder een eigen munt, omdat hij door de veel sterkere landen van de Europese markt gedrukt wordt, als alles in Euro’s verrekend wordt en alle grenzen open zijn. We creëren dan dus een poel van gefaalde landen die nooit meer gezond kunnen worden, en als een steeds zwaardere molensteen om de nek van de overblijvende landen zullen hangen.

Als Rutte en Merkel goede politici zijn, hebben ze hier al eens uitgebreid over gefilosofeerd onder het genot van een goede Riesling: als alles mis gaat, stappen we met alle degelijke landen uit de Euro en voeren onze eigen noordelijke Neuro in. Met als afsluiting van het gesprek dat ze naar buiten toe uiteraard zouden roepen dat dat écht absoluut uitgesloten is.

2.      Van EU naar EEG

Nu kom ik op het punt waar ik eigenlijk over wilde bloggen, en waar ook het verband met klimaatbeleid in besloten ligt.

Het besluitvormingsproces in de EU is al vanaf het begin een monster, dat alleen ellende kan baren. De reden daarvoor is dat het op twee tegengestelde benen hinkt: de economische gedachte dat er één Europese markt moet zijn, en de politieke gedachte dat er één Europese democratie moet zijn.

Als men het beslissingsproces in de EU op economische grondslag zou baseren, zou het m.i. nog maar de vraag zijn of men op dit moment wel zo machteloos zou zijn, en zelfs of er überhaupt wel een financiële crisis was geweest. Het hervormen van de EU van een politieke unie naar een naar een economische gemeenschap zou dus een belangrijk onderdeel kunnen uitmaken van een structurele oplossing van de crisis. Hierover gaat de rest van deze blog.

Het Nederlandse belang of het belang van de Christendemocraten?

De oorsprong van de EU ligt in de EGKS, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Een eerste poging (gestart in 1948) om één markt te creëren voor deze twee voor de opbouw van Europa belangrijkste grondstoffen, van Duitsland, Frankrijk, Italië en de Benelux.  Prachtig, noodzakelijk, en het werkte redelijk goed. Al 6 jaar na de oprichting in 1951 werd deze uitgebreid tot een algemene Europese Economische Gemeenschap.

 

Maar meteen was er al een politieke achtergrond: oorlog moest nooit meer mogelijk zijn vanwege de gemeenschappelijke ipv concurrerende economische belangen.

Was dit politieke aspect oorspronkelijk een bijbedoeling van het oprichten van een economische unie, en werd er vooral op economische gronden beslist, waarbij de belangen van de aangesloten landen als richtlijn golden; bij de huidige EU is het omgekeerd.

Dat is een politieke unie, waarin de economische aard van de samenwerking niet in de structuur terug te vinden is. Integendeel: de structuur bestaat uit een Europese democratie, en een Europees Parlement (EP) waarin de zetels – uiterst democratisch –  ruwweg gebaseerd zijn op het aantal inwoners van een lidstaat. Toch is het parlement niet gebaseerd op het debat tussen landenafvaardigingen, maar op de belangentegenstelling tussen politieke fracties van grote stromingen. Al het Europese beleid wordt dus gemaakt, gebaseerd op de machtsverhoudingen tussen de verschillende politieke richtingen. Degene op wie u stemt, gaat niet het Nederlandse belang verdedigen, maar het belang van zijn Europese partij.

Een CDA-er die op zijn Europese kandidaat stemt, versterkt daarmee dus in de eerste plaats de invloed van Berlusconi en Sarkozy op Europa. Iets wat geen enkel verband houdt met zijn eigen belang. Heel democratisch, maar welke Europeaan voelt zich zó solidair dat hij geen enkel eigenbelang wil laten meespelen?

De ministerraad

Geen enkel land zou zich bij de EU hebben aangesloten als de beslissingen inderdaad puur Europees-democratisch genomen zouden worden. Dat zou een einde van de soevereiniteit betekenen. Dus is er een overkoepelende raad van ministers van de lidstaten door welke alle besluiten die door de parlementaire democratie zijn heengekomen (na eindeloze amendementen en gelobby om het aldaar eens te worden) alsnog worden gescreend op landsbelang, voor ze in werking gaan. En tot de invoering van de nieuwe grondwet (die niet zo mocht heten) had elk land in die raad nog een vetorecht ook.

Er wordt natuurlijk geen enkel besluit meer aangenomen als ieder van de 27 landen kan vetoën. Tenzij het er iets voor in ruil krijgt natuurlijk: ook als je geen enkel bezwaar mocht hebben tegen een nieuwe wet dan verzin je er wel een, om er iets anders voor terug te krijgen. Zo begint dus de grote koehandel…

Nu de veto’s grotendeels van tafel zijn is dit effect minder sterk, maar uiteraard wordt er nog steeds flink gekonkeld en gelobbyd, met achter de schermen vooral de grote dans om de Europese landbouwmiljarden.

Het idealistisch ontkennen van de nationale belangen in de opzet van het EP leidt dus tot een dwaas parlementair beslissingsproces, dat uiteindelijk uitmondt in een onfris machtsspel in de ministerraad dat juist helemaal draait om die belangen!

Hoe krom kun je iets organiseren….

Het Europees Parlement: hinken op een mank been

Heel frustrerend is dit uiteraard voor de europarlementsleden. Uiteindelijk zitten ze er voor spek en bonen bij: ze hebben niet echt iets te vertellen. Vandaar dat ze er alles aan doen om hun macht te vergroten.

Meer geld

In de eerste plaats doen ze dat door zoveel mogelijk geld rond te pompen. Dit leidt tot de belachelijke situatie dat we als lidstaat proberen om zoveel mogelijk van wat we bijdragen weer in eigen land terug te krijgen. Waarom? Omdat we denken dat de parlementariërs in Brussel en Straatsburg ons geld beter in ons eigen land kunnen besteden dan wij zelf?

De lidstaten zouden per definitie geen geld terug moeten kunnen krijgen. We betalen samen de Europese bureaucratie en verder heb je bijdragers en ontvangers.

Geen Europese subsidie meer voor Wassenaar omdat het werkloosheidspercentage er zo hoog ligt, en geen Nederlandse monumenten meer die met Europese steun worden opgeknapt. Daarover kunnen we prima zelf beslissen. Alles wat je centraal voor een heel continent regelt, wordt minder efficiënt en krijgt een regelmechnisme dat op lokaal niveau amper nog van toepassing is. Kijk maar eens naar de geldstromen, bijvoorbeeld die voor visserij. Hoe die allemaal in Spanje terechtkomen bij een paar grote bedrijven, terwijl ze bedoeld zijn voor kleine vissertjes.

Zoiets is vanuit Brussel helemaal niet te regelen.

Meer macht

In de tweede plaats probeert men macht van de lidstaten naar het EP toe te trekken. De Europese grondwet die we hebben afgewezen ging hier al best ver in. De uiteindelijk geaccepteerde versie is wat afgezwakt, maar het door het EP zo vurig gewenste afschaffen van het vetorecht (voor de meeste gevallen) is wel doorgegaan.

Meer mensen

In de derde plaats probeert men zo groot mogelijk te worden. Hoe meer lidstaten, hoe minder de afzonderlijke regeringen te zeggen hebben. Dus mini-economietjes als Griekenland, de Baltische staatjes, Roemenië en Bulgarije, werden ingelijfd onder het mom van een grotere afzetmarkt van de Europese industrie. Maar of die landen er wel aan toe waren, werd volstrekt oninteressant gevonden. Het trucje daarbij is: je begint een procedure van toelating, roept jarenlang dat je uiterst streng zult zijn, en dat over toelating pas wordt beslist als aan alle voorwaarden voldaan is, maar na een paar jaar is de procedure zover dat men niet meer terugkan, en wordt het land toegelaten onder compleet valse voorwendsels. Zo is het met Griekenland gegaan, zoals nu blijkt, en ik durf er heel wat onder te verwedden dat het met Roemenië en Bulgarije zeker niet beter gesteld is.

Vervolgens kunnen de nieuwe lidstaten niet eens meer gedwongen worden om nog te hervormen. De gevolgen beginnen duidelijk te worden…

Europeaan of Nederlander?

De politieke structuur van de EU is gebaseerd op het feit dat we allemaal Europeanen zijn en samen de toekomst in willen gaan. Maar zo wordt dat helemaal niet door de bevolking gevoeld. We voelen juist een eigenbelang als lidstaat, en zijn niet bereid om ons lot te verbinden aan volkeren waar we geen affiniteit mee hebben of solidariteit voor voelen. En als dat tot voor kort al niet zo was, dan is de huidige Griekse crisis genoeg om iedere huidige volwassene tot zijn dood dit gevoel mee te geven.

Weinigen hebben in de gaten hoe principieel en hoe precair dit evenwicht tussen eigenbelang en solidariteit ligt. Alleen als we er constant op gewezen worden dat we samen één volk zijn, met één koningin, taal, geschiedenis, cultuur, vlag, volkslied, met nationale helden, en vooral: met een nationale trots (in ons geval geconcentreerd op Oranje), voelen we ons ook solidair met onze landgenoten. Dit soort vage symbolen vinden we in Nederland maar genant chauvinisme, maar ze zijn oh zo nodig! Waarom zou ik anders als Groninger mijn gas uit  de grond laten halen en de opbrengst naar die rare Brabanders laten stromen? Of als geslaagd ondernemer de helft van mijn inkomen afstaan voor sociale voorzieningen voor mensen die ik helemaal niet ken? Alleen dat ongrijpbare eenheidsgevoel kan daar voor zorgen.

Pas als we dit gevoel van eenheid hebben zijn we bereid tot het irrationeel soort altruïsme dat we solidariteit noemen. Dat is erop gebaseerd dat we er van uitgaan dat die solidariteit wederzijds zou zijn: dat als de ander er beter aan toe zou zijn dan ik, hij mij ook zou laten meeprofiteren. Ook al zal dat in dit leven nooit aan de orde zijn. Het appelleert aan een diep in onze genen geworteld stamgevoel.

Dat soort gevoel zullen we nog generaties lang niet hebben voor andere Europese volken. En zelfs niet voor de grote buur waar we eigenlijk een provincie van zijn, vanwege een akkefietje in de vorige eeuw.

Dat de naïviteit achter de Europese Eenwordingsgedachte vaste vorm heeft aangenomen in de huidige EU structuur is in mijn ogen dan ook een absurde fout die gecorrigeerd moet worden.

Samen sterker

Een heel andere gedachte is die dat we samen veel sterker staan. Met grootmachten als China en de VS als concurrenten is een economisch versnipperd Europa gedoemd in de marge te verdwijnen. De euro is dan ook absoluut noodzakelijk voor onze welvaart. Alleen mag je hem natuurlijk niet in handen geven van een bestuurlijk gedrocht zoals de huidige politiek georganiseerde EU.

Bij economische samenwerking wordt er helemaal geen solidariteit gevraagd: je doet alleen maar die dingen samen waar alle partijen beter van worden. Dan is het marchanderen met belangen opeens een heel legitieme bezigheid, want dat is een vorm van optimaliseren. Hoe meer hoe beter.

Bij economische contracten kun je ook veel beter vastleggen wat ieders verplichtingen zijn, en wat de consequenties zijn van het overtreden van de afspraken. Zo is er uitstekend een Europese unie aan te gaan over een munt, en daarbij vast te stellen wat de consequenties zijn van een te hoog begrotingstekort. Dat mag niet afhankelijk zijn van politieke spelletjes zoals nu. Ook mag ingrijpen in een falende staat zoals Griekenland (al méér dan 20 jaar, de uit de hand lopende overheidsuitgaven waren al bekend in de tachtiger jaren) niet afhangen van de politieke opportuniteit. Dat moet een ingebouwd mechanisme zijn, met keihard vastgelegde consequenties.

Verder geldt in economische structuren dat degene die betaalt ook bepaalt. Wie ontvangt houdt zijn mond en levert de overeengekomen tegenprestatie. Dat versterkt de eigen verantwoordelijkheid van fundamenteel ontvangende landen aanzienlijk, en maakt de kans op schaamteloos potverteren en een uiteindelijk  falende economie veel kleiner.

De Europese Centrale Bank

Nu is het monetaire beleid ook in de huidige situatie al grotendeels uit de handen van het Europese Parlement gehouden: het betreft uiteraard maar 17 van de 27 landen, en het beleid is neergelegd bij de Europese Centrale Bank (ECB).

Die is volledig onafhankelijk:

Het is noch de ECB, noch een nationale centrale bank, noch enig lid van hun besluitvormende organen toegestaan instructies te vragen aan dan wel te aanvaarden van instellingen of organen van de Gemeenschap, van regeringen van lidstaten of van enig ander orgaan.

Toch werd de begrotingsdiscipline meteen aangepast toen Duitsland en Frankrijk er even last van hadden. Dat ging dan zeker telepathisch?

Ik heb geen idee hoe de beslissing om Griekenland tot de orde te roepen en hard in te grijpen vijf jaar geleden genomen had moeten worden. Er moeten bij de ECB mensen gezeten hebben die de snelle aanpassing van het pact onder druk van Duitsland en Frankrijk, en later de ontwikkelingen in Griekenland, tenenknijpend en handenwringend aanzagen. Maar blijkbaar moeten ze hun pootjes laten hangen naar de politici, en vonden die het niet “opportuun” om in te grijpen. Ook het marktmechanisme bleek eerder averechts te werken dan regulerend.

We zitten dus blijkbaar met een instabiel systeem, dat door geen enkele instantie in goede banen geleid kan worden, ook niet de ECB. Het systeem is door politici ingevoerd, en nu het fout loopt, ligt het probleem ook weer bij politici op het bordje. Uiteraard zal men dan ook politieke middelen gebruiken om het op te lossen of voor zich uit te schuiven. Dat vind ik weinig hoopgevend….

De Banken

De rol van de banken in deze crisis is, zoals te verwachten, immoreel en verfoeilijk.

Ze maakten eerst de hele ontwikkeling mogelijk door willens en wetens véél te grote leningen te verschaffen, tegen rentetarieven waartegen ze gewoon geen nee konden zeggen. Die rentes waren natuurlijk zo hoog, omdat het riskante leningen waren. En van die rente werden grove bonussen uitbetaald aan de heren zakkenvullers, geen fondsen aangelegd voor als de landen onverhoopt in gebreke zouden blijven.

Economisch manipulator pur sang Goldman Sachs (ik schreef er eerder uiterst negatief over) heeft zelfs de Griekse regering nog geholpen bij het verbergen van de tekorten en het zolang mogelijk voortzetten van de ingeslagen desastreuze weg, daarmee rechtsreeks de Europese munt ondergravend. Stel dat wij zoiets met de dollar zouden doen?!

Maar nu Griekenland de facto failliet is, piept men opeens dat hun blootstelling dermate hoog is dat zij als systeembanken omvallen als Griekenland failliet verklaard wordt.

Oeps, dat moeten we niet hebben, denken de politici dan (voor de tweede keer binnen drie jaar) en draaien de pot met belastinggeld open om de huid van de banken alweer te redden.

Ook hier ontbreekt weer een mechanisme waardoor voorkomen wordt dat walgelijke zelfverrijking beloond wordt als het maar op enorme schaal wordt toegepast.

Als er altijd een politiek vangnet is, is de financiële marktwerking verder pure fictie en slechts een middel om jezelf te verrijken.

Een Nieuwe Europese Economische Gemeenschap

Een economisch gestructureerde EU kan daar verandering in brengen door de samenwerking vast te leggen in harde contracten waar de politici daarna geen invloed meer op hebben. Uiteraard krijgen de netto betalers het dan voor het zeggen.

Door de huidige structuur is een hervorming van de EU in deze richting onmogelijk: de ontvangers zijn numeriek in de meerderheid. Vandaar mijn suggestie voor de Neuro. Ik voel me prima in een unie met de Scandinavische landen en Duitsland, als deze gebaseerd is op economische contracten.

De Fransen mogen meedoen, maar alleen als ze flink inbinden: de waanzin rond Straatsburg als tweede hoofdstad van Europa heeft bij mij iets te veel kwaad bloed gezet….

Klimaatbeleid

Hoe slecht het Europese beleid tot stand komt wordt treffend bewezen door het klimaatbeleid. De CO2 doelstellingen vanuit Europa zijn volstrekt onhaalbaar, en zouden de Europese economie ten gronde richten, als de financiële crisis dat niet al deed. Maar ze leggen meer macht bij de EU, dus wordt die kans aangepakt.

Het feit dat de EU in feite vooral een landbouwsubsidie-orgaan is, maakt Brussel erg gevoelig voor de  landbouwlobby. Toen de kwakkelende landbouw met het briljante plan kwam om bio-ethanol te gaan maken uit maïs, zogenaamd in de strijd tegen klimaatverandering, was er al een wet waarin bijmenging in benzine verplicht gesteld werd, vóór überhaupt gekeken was of het wel CO2 bespaarde. Dat we inmiddels weten dat het alleen maar méér energie kost in de vorm van méér aardgas dan er aan energie in het ethanol zit, en wellicht marginaal wat CO2 bespaart, verandert niets aan de steeds grotere door de EU voorgeschreven percentages bijmenging. Ook is uiteraard de voorgeschreven zuiverheid van de ethanol volstrekt nodeloos dermate hoog gesteld dat de energetisch veel gunstigere Zuid Amerikaanse ethanol er niet onder valt. Een enorme geld- en energieverspillende Europese ethanol-industrie is het gevolg.

Ook het nadrukkelijk aanhaken bij het IPCC door het EU establishment is een onderdeel van het opschalen van de eigen rol. Ik beschreef al eerder welke centralistische politieke gedachten er bij sommigen achter de IPCC claims zitten, tot en met een wereldregering die de markten haar wil op kan leggen.

Het is duidelijk dat Europees klimaatbeleid totaal anders ingericht zou worden, wanneer het op basis van economische afwegingen zou worden vastgesteld. En zo ben ik uiteindelijk toch on-topic uitgekomen!

Aanbevelingen voor de politici

1.      Laat de gedachte los van één politiek democratisch Europa, en werk toe naar een Europese Economische Gemeenschap, gebaseerd op gebruikelijke economische samenwerkingsverdragen.

2.      Schaf het politieke circus in Brussel af: geen verkiezingen meer, geen parlementaire democratie meer, maar landenvertegenwoordigers die economische verdragen voorbereiden voor de Europese ministerraad. Zo kun je de gebouwen gewoon blijven gebruiken.

3.      Vorm de Brusselse ambtenarij om tot een nevenvestiging van het Europese Normalisatie Instituut, waar Europese regelgeving op zinnige gronden en in overleg met de industrie genormaliseerd wordt.

4.      Het rondpompen van geld wordt beëindigd. De Brusselse organisatie wordt betaald door de lidstaten naar hoogte van het BNP, en verder wordt per initiatief bepaald wie betaler en wie ontvanger wordt. Dit gebeurt vrijwillig, uit welbegrepen eigenbelang. Voorbeeld: een aantal landen met een sterke klassieke traditie zoals Duitsland en Nederland kunnen besluiten tot het instellen van een fonds dat besteed gaat worden aan het behoud van de overblijfselen uit de Griekse Oudheid. De besteding daarvan wordt bepaald door de gevers. Evenzo kunnen de rijke landen besluiten om de zwakke broeders vooruit te helpen door het financieren van infrastructuur of onderwijs, of door goedkope staatsleningen. Hierdoor ontstaan nieuwe markten voor onze producten.  Maar uiteraard wel op strenge voorwaarden aan de begrotingsdiscipline en de controle daarop!

5.      De Euro blijft, maar in handen van een werkelijk onafhankelijk financieel orgaan, en gegrondvest op harde contracten, die een stabiliserend mechanisme in zich dragen. De huidige situatie kan er aanleiding toe geven om de Eurozone te beperken tot een kleinere groep economisch gezonde landen, te noemen de Neurozone.

6.      Landen met een te zwakke economie om zich staande te houden binnen de Neurozone, krijgen hun eigen munt terug, of kunnen ervoor kiezen deel te nemen in de zg. Meurozone, een lokale Mediterrane gemeenschap van landen met een vergelijkbare levensstandaard en productiviteit. De criteria hiervoor zijn economisch en vastgelegd, buiten invloed van de ad-hoc politieke belangen.

7.      Uiteraard wordt per direct alles wat met de Europese organisatie te maken heeft teruggetrokken uit Straatsburg, en op kosten van Frankrijk verhuisd naar Brussel.