Nu ook Volkskrant openlijk tegen energieakkoord
Martin Sommer windt er in de Volkskrant van gisteren geen doekjes om:
– het energieakkoord is zo dood als een pier
– de kamerleden zijn mietjes
– Kamp verzwijgt angstvallig de ware kosten van het energieakkoord en de prijs per bespaarde ton CO2
– het energieakkoord gaat naar verluid ongeveer €500 per gezin per jaar kosten

En hij sluit af met de scherpe observatie:

Het rapport van Tjibbe Joustra over het Groningse gasdrama is wat dat betreft verhelderend. Er was sprake van ‘comfortabele waarheden’ die men liever niet wilde herzien, de instanties waren ‘een gesloten bolwerk’, ’technocratisch en gericht op consensus’.
Sprekend het Energieakkoord. Veertig organisaties die het roerend eens zijn, met de zegen en vooral met de miljarden van de minister. Wie houdt ze tegen?

De Telegraaf redactie gaf al eerder aan dat het Energieakkoord zo snel mogelijk van tafel moet, en de Volkskrant lijkt zich daar nu bij aan te sluiten.

De tweede factchecker energie
Laat ik de arme SER een beetje helpen en de beweringen van Sommer kritisch tegen het licht houden.

De miljarden
“…met de miljarden van de minister”
Het zijn natuurlijk niet de miljarden van minister Kamp, maar van uw koopkracht!

De €500 per gezin
“Dan luidt de bizarre formule:goedkope elektra leidt tot een hoge rekening. Een bedrag van 500euro extra per jaar per gezin doet de ronde.
Inderdaad, dat roepen wij al een hele tijd en wordt door steeds meer media overgenomen.
Daarbij moet wel zuiver geformuleerd worden: De SDE+ gaat naar over de 3 miljard per jaar, ook volgens minister Kamp. Bij 6 miljoen gezinnen komt dat neer op €500 per gezin.
Maar de SDE+ wordt ongeveer gelijkelijk verdeeld over de gezinnen en het MKB.
Rechtstreeks op de energierekening van de gezinnen komt dus gemiddeld €250, afhankelijk van hun stroomgebruik.

Die andere helft van de SDE+ komt gemiddeld neer op €5000 per bedrijf. Die wordt uiteraard doorberekend aan de klant. Dus gaat die ook van de koopkracht van de gezinnen af, weer €250 per gezin per jaar, maar deze keer afhankelijk van hun koopgedrag.

Een gezin met meerdere tieners zal dus én meer stroom dan gemiddeld gebruiken én meer uitgaven doen, en dus ruim boven de €500 per jaar minder te besteden hebben door het energieakkoord. En dat terwijl de koopkracht van de middeninkomens al zeker 10 jaar daalt door een steeds verder lastenverzwarende overheid, ook al zonder energieakkoord!

De €1000 en €2000 per gezin
Overigens is die €500 per gezin alleen de door de minister en Nijpels bevestigde SDE+, daar zitten heel veel andere kosten van het energieakkoord niet bij.
Volgens onze berekeningen is daarvan €250 per gezin gemakkelijk hard te maken, en komen daar nog moeilijk te berekenen kosten van tussen de €100 en €350 per gezin per jaar bovenop.  Dus rekenen wij nog steeds met €1000 per gezin per jaar.

En daarbij dient aangetekend te worden dat nog vóór u dit bedrag in uw koopkracht zult voelen (va. 2020) er al weer nieuw beleid moet zijn vastgesteld om de duurzame doelstellingen voor 2030 te gaan halen, wat u minstens nog eens €1000 per jaar extra gaat kosten.

Onrendabele top
De SDE+ subsidie voor wind betreft het aanvullen van de zg. “onrendabele top” en stijgt dus naarmate de marktprijs van de windstroom daalt. Maar die daling van de marktprijs kent een maximum: wanneer die onder de 4,2 cent per kWu daalt, stijgt de subsidie niet verder. Daarom stelde Kamp dat de subsidie waarschijnlijk minder zal worden, want de stroomprijs zal vast stijgen. Dat was een heel domme redenering, want (zoals Sommer ook schrijft) hoe meer windparken je bouwt met megasubsidies, hoe verder de windstroomprijs instort. Maar de subsidies voor wind op zee gaan dus niet uit de hand lopen en worden niet veel meer dan 18 miljard. Dat kan de SER netjes opschrijven in zijn factchecker.

Net zo goed kan Sommer gelijk hebben dat het energieakkoord zo dood als een pier is, want er gaat natuurlijk niemand verliesgevende windparken bouwen. De SDE+ subsidie vergoedt de onrendabele top, dus als de marktprijs onder de 4,2 cent zakt, en de subsidie niet meer stijgt, zit de exploitant dus met een onrendabel park.
Dus: de wind op zee komt er niet, het energieakkoord is dood.

Or isn’t it??

Businesscase voor wind op zee
De windparken op zee vragen miljardeninvesteringen. Dat gaat bijvoorbeeld zo:
De exploitant brengt met een aantal investeerders een bedrag bij elkaar van zeg 20% van het project, en voor de rest wordt een bankenconsortium gevormd. De bankiers gaan zich vervolgens met elke stap in de ontwikkeling bemoeien en stellen bij elke stap de vraag: is hier een risico? En zo ja: OK, dat wordt neergelegd bij  de leverancier. Is dit nieuwe technologie? Zo ja, dan gaat het van tafel en wordt bekende technologie gebruikt, want aan nieuwe technologie kun je geen risico analyse doen. (Einde van de claim dat de windparken innovatief zouden zijn!)

En dan de belangrijkste: welke marktprijs vangen we gegarandeerd voor de stroom en is de SDE+ subsidie plus marktprijs gegarandeerd voldoende voor onze return on investment? Dus als de marktprijs niet gegarandeerd wordt, wordt de business case gebaseerd op puur de SDE+ subsidie. De parken kunnen dus rustig gebouwd worden, ook al keldert de windstroomprijs op de markt naar gemiddeld nul. De exploitanten blijven dus onverstoord doorproduceren, ook al leggen ze er 16 cent per kWu bij, want ze vangen er 17 cent subsidie voor. In de praktijk maken ze een mooi rendement op de 17 cent subsidie, zeg 10% (1,7 cent) dat door de verkoop als het meezit nog 5 cent hoger wordt. Dan zit je op 40% rendement, helemaal niks mis mee. Zelfs Griekse leningen brengen niet een vierde op en zijn veel riskanter!
De windparken komen er dus gewoon wel, het energieakkoord is helemaal niet dood!

Or is it??

Waar de banken niet op gerekend hebben…
Dit lijkt een waterdicht verhaal.
Maar er zit een addertje onder het gras: hoe reageert de politiek als de gevolgen van een negatieve energieprijs duidelijk worden aan het publiek?
Want in een winderig weekend is de stroomprijs over vijf jaar bijna per definitie negatief: dan staat er meer windcapaciteit in Nederland en alle omringende landen dan de markt zeker in het weekend aan kan. Als eigenaar van een groot kantoorpand is het sommetje dan gauw gemaakt: de airco vol open, alle ramen open en alle lichten aan, en cashen maar. Zo leidt de peperduur betaalde duurzame energie tot extreme en bijzonder zichtbare energieverspilling.
Dat is een te grote blamage voor de groene politici om te laten gebeuren.

Dit verschijnsel is namelijk simpel op te lossen, en ik hoorde geruchten dat dit in Duitsland al zo aangepakt zal gaan worden: bij negatieve stroomprijs wordt de subsidie op de windstroom gewoon stopgezet.

Geachte meelezende bankiers, begrijpt u de consequenties?
U hebt Siemens laten tekenen voor 95% verzekerde stroom als het waait (dus uitvallende turbines zijn hun risico), u heeft de meest conservatieve windvoorspellingen gehanteerd, en daar nog een flinke veiligheidsfactor overheen gezet, u heeft een minimale verkoopprijs van windstroom aangehouden bij uw businessplan, dus dacht u zeker te weten dat u uw rendement gaat halen, puur en alleen al op de SDE+ subsidie.

Martin Sommer wr
Maar als deze wetgeving doorgaat, vangt u opeens niet 17 cent SDE – 2 cent negatieve verkoopprijs = 15 cent  per kWu als het flink waait, maar alleen -2 cent. De windparken moeten dus regelmatig afgeschakeld gaan worden, en wel steeds vaker en langer naarmate het het windaandeel stijgt. Zo haalt u bij lange na nooit uw zo zeker veronderstelde jaaropbrengst!

Mijn conclusie is dan ook dat geen zinnige investeerder meer in dit moeras van dwaas symboolbeleid zal durven springen, en de wind op zee plannen uit het energieakkoord nooit tot uitvoering zullen komen.

Dan krijgt Sommer alsnog gelijk: het energieakkoord is zo dood als een pier!