Nieuwe ecologische ramp op komst uit Brussel?

In welke duurzame wereld voelt u zich het meeste thuis? Is dat

• A. Een wereld waarin mensen zo weinig mogelijk natuurlijke hulpbronnen verspillen. Bij A kun je particulier initiatief het beste mobiliseren.
• B. Een wereld waarin mensen zo weinig mogelijk natuurlijke hulpbronnen gebruiken. Bij B ben je aangewezen op repressieve bureaucratie.

Bottom Up (A) versus Top Down (B).
De meeste bezoekers van onze Climategate-parochie zullen neigen naar A. De orthodoxe milieubeweging en het daaraan gelieerde bureaucratisch academisch complex zullen vaker in de B-hoek zitten. Natuurlijk zit de grote mensenwereld vol grijstinten, daarom schrijf ik nu even zwartwit om duidelijkheid te scheppen. De entropie mag later zijn werk wel weer doen.

Het Bijvangstverbod een B-motief in een A-jasje?
In de A versus B-discussie wil ik het Europese verbod op zogeheten ‘discards’in visserij per 2014 onder de aandacht brengen, een verbod op teruggooi van ongewenste bijvangst: die bijvangst moeten vissers dan voortaan aanlanden en van hun quota aftrekken. De motivatie is ogenschijnlijk een typisch A-argument.

Zie de twitter van EU-commissaris Maria Damanaki, die de discardban tot haar persoonlijke banner heeft gemaakt, waarmee zij zich als Brussels bureaucraat profileert

•#CFP (is Gemeenschappelijk Visserijbeleid) reform: Moving to #MSY and phasing out #discards will build up healthy fish stocks: the best way to increase our fishermen’s income

‘Rode Maria’Damanaki
De vroeger in Griekenland als ‘Rode Maria’bekende Damanaki is afkomstig uit de Griekse Communistische beweging, en wil nu met haar beleid de Culturele Revolutie in visserij bewerken. Een ‘radicale omslag’, en dat zou dan via beleid lukken. Iemand die meer voor B dan voor A gaat, Top Down repressie dus, want anders kun je geen radicale verandering afdwingen. Dat stemt al weinig hoopvol.

Meer bureaucratie leidt tot innovatie?
Maar is de invulling van Damanaki’s discardverbod wel A, en leidt het tot minder verspilling, meer vis en meer vissersinkomen? Of is ze A om B te bewerkstelligen: Na jarenlange lobby door B-mensen zorgen dat meer vissers uit zee ‘verdwijnen’ naar de Goelag van arbeidsongeschiktheid/failissement: dus meer repressie, meer regels en lastenverzwaring met daarmee gepaard gaande subsidie-afhankelijkheid.

Zoals via het Visserij-innovatieplatform, dat de wonderlijke opvatting hanteert dat meer bureaucratie leidt tot innovatie: een opvatting die ELI-bureaucraat Ton IJlstra ook onderschrijft.

Laten we enkele feiten bekijken zoals ze er liggen.

Juist EU-beleid leidde tot meer discards
Er is een nieuw GVB nodig, omdat het oude niet werkte. Waarheid als een koe waar geen speld tussen past.Dat is de eerste constatering.

Laten we bijvoorbeeld vaststellen, dat juist EU-visserijbeleid vissers dwong tot meer discards. Christopher Booker schreef in de Daily Telegraph al over de ecologisch catastrofale gevolgen van het Europese Gemeenschappelijke Visserbijbeleid. En op Hugh’s fishfigt Fishfight.net spat de verontwaardiging over de ecologische verspilling door EU-beleid van het scherm. Alles wat buiten de quota valt móet weer overboord, want anders worden vissers beboet.

Cocktail EU-belangen belemmert biologisch verantwoorde visserij
Verder, waar visserijbiologen als Dolf Boddeke al jaren op wijzen, na 13 jaar ervaring in visserijadvies via de ICES aan Europese bureaucraten: zelden volgde de EU de wetenschappelijke adviezen op, er ontstond een wazige cocktail van nationale belangen en andere agenda’s door elkaar. Zelden een deugdelijk visserijbeleid. Zo moeten wij nu met tientallen miljoenen euro’s Spaanse overbevissig subsidieren, terwijl Nederlandse vissers die zelf al wilden innoveren door die EU nu gedupeerd worden. Dat falen lijkt de kern van Gemeenschappelijk Visserijbeleid, waar alle vis door één Brusselse maaswijdte moet.

Maar, nú zal álles anders zijn…….
Want we hebben Maria Damanaki, een Griek die zegt alles anders te willen (net als al haar voorgangers), en ze hanteert nóg meer dan haar voorgangers containerkreten die de milieubeweging zo aanspreken: de ‘ecosysteembenadering’, ‘de duurzaamheid’. Dat móet wel goed gaan.

Wat zeggen wetenschappers over discardban?
Vanuit de visserijhoek is geen eigen ecologisch-wetenschappelijk verhaal naar buiten gekomen, dat politici aanspreekt. Kent u het? Ik niet.
De milieubeweging heeft wél een wetenschappelijke studie gevonden die politici aanspreekt: want dit is bij mijn weten de enige semisolide grond onder Damanaki’s ambities.

Dat is de HIER te downloaden studie ‘Fisheries Discards in the North Sea, Waste of Resources or Necessary Evil’, van twee Britse Msc-studenten van de Universiteit van York.

Die zou stellen dat ‘In Noorwegen de discardban heeft gewerkt’, zoals Christien Absil van Stichting de Noordzee steeds herhaalt. Dat leidde na herhaling in de oren van politici tot de volgende slagzin: Discardban is goed. (zeg me na)

Wat zegt die discardban-studie?
Noorse en Russische vissers kennen al sinds eind jaren tachtig vorige eeuw een aanlandingsplicht van bijvangst. Gezien het feit dat het gehalte milieuactivisten in Rusland laag is, was de reden zuiver economisch dus een A-benadering, en niet bedoeld om zeldzame zieligerds op de zeebodem te knuffelen. Zoals Stichting de Noordzee eigenlijk wil.

Aantrekkelijke waarnemingen in de studie:

Na de Noorse ban op discards in 1987 nam het bestand van haring, makreel en andere soorten waarop de ban van kracht was toe, enkele jaren zelfs met 18 procent.

Met de studie is niets mis, hij beschrijft het speelveld goed, alleen moet je verder lezen dan Absil (B) doet. Deze Britse MSC-student (A) in Reviews in Fisheries Science stelt ook vast:.

– 62 procent van de Noorse visserij voor het verbod in 1987 was gericht op makreel, haring en kabeljauw, dit zijn de enige soorten waarvan de studie data levert. De Nederlandse visserij verdient volgens mij het meeste aan platvis via de boomkor, waarbij totaal andere vispraktijk en dus discardcijfers gelden dan bij deze pelagische visserij. Bij één uniforme discardban duw je dus alle visserijsoorten door één bureaucratische maaswijdte, zonder praktijkgegevens.
• – Het discardverbod was gericht op commerciele soorten: een zuivere A-benadering zonder bijgemengde B-agenda’s, en tegengesteld aan lopend EU-beleid dat juist verplichtte om bijvangst te dumpen
• – Handhaving van de discardban vond plaats op VRIJWILLIGE basis, in plaats van met de geplande spionagecamera’s die de EU wil
• – Tegelijk met de discardban volgde een strengere handhaving aan land van TAC’s, dus de door visserijbiologen vastgestelde quota die vissers aan land mochten brengen.
• – Noorwegen volgt al decennia veel meer nauwgezet de adviezen van visserijbiologen, dan de EU ooit deed bij het stellen van vangstquota.
• – Zowel voor als na de discardban bleven de vissers exact de zelfde visserijtechnieken gebruiken.

– Op Europees niveau is zo’n ban fraudegevoelig en kan het averechts werken, waarbij vissers juist de kleine vis gaan bovenhalen

En natuurlijk zijn oorzaken van toe- of afnames van visbestanden altijd giswerk. Zoals de auteurs ook aangeven, klimaat, nutrienten en vele andere zaken spelen mee.

Noorwegen heeft alles wat Europese Unie niet heeft
Samengevat lijkt het succes van de Noorse ban, zeker ook te wijten aan betere handhaving van TAC’s en het feit dat de Noren beter maatwerk leveren bij het vaststellen en naleven van quota, en vanuit een eigen landsbelang werken.

De Noren doen kortom al decennia precies datgene, waartoe de EU nooit in staat is gebleken bij gemeenschappelijk visserijbeleid, en nooit zal zijn.

De studie over het Noorse discardverbod laat zich dus even goed lezen als een pleidooi voor de opheffing van het Europees Gemeenschappelijk Visserijbeleid, afscheid van een B-visie waarbij meervoudige agenda’s, lobby’s door elkaar lopen in één onmogelijk compromis.
Van Spaanse knoflookfolklore-vissers die hun subsidie willen tot invalide walvisopvang van Esther Ouwehand, het Gooise Vrouwenverbond en een visserijlobby die toch slaagt om de handhaving af te zwakken (waarmee alle voordeel vervalt). Nu allemaal samengebald in één buzzword; de discardban.

Wat is EU-Discardban wel? Een politiek machtsmiddel
Komen we weer terug bij mijn A/B-typering. Voor een politicus is discardban een prachtig buzzword om je machtsbasis te verstevigen, vooral omdat je tegen het verspillingsargument (A) niets kunt inbrengen zonder onverschillige milieucrimineel te lijken. Tegelijk win je hier ook de B-mensen mee, want zo’n verbod is een nieuwe hindernis voor visserij die waarschijnlijk tot verdere koude saneringen zal leiden/ minder vissers op zee (maar niet beslist minder visserij).

Camera’s aan boord vissersschepen
Uiteraard verdenken vissers milieuclubs van de b-benadering: de discardban is een nieuw middel om zo veel mogelijk vissers de zee uit te werken via nieuwe regulering, en verhoging van bedrijfskosten. Er komen voor de handhaving zelfs camera’s aan boord, waarbij een EU-bureaucraat de vissers bespiedt om te zien of ze niet stiekem die bijvangst weer overboord gooien. Je voelt al op je klompen aan dat de sector hier alleen op papier aan wil meewerken, al is dat voor bureaucratische doorvoering het zelfde als ‘geslaagd beleid’.

Het A-team zegt: alles wat linkse bureaucraten willen werkt averechts
Dan nu mijn mening, voor zover die belangrijk is. Als gezworen A-man zie ik dat een A-doel met onderliggende B-agenda wordt doorgeduwd. Damanaki wordt continue belobbiet door milieuclubs, die door de EU worden betaald om zich door te laten belobbyen. Zie mijn blog over Green Inc.

Het effect zal echter niet meer kleinschalige ‘duurzame’visserij zijn zoals de Absils van deze wereld continue roepen. Want dankzij alle extra regulering en daarmee gepaard gaande kosten sneuvelen juist de kleintjes: dat is ook in de landbouw gebeurd. Bovendien, extra regulering en hinder maken het ook noodzakelijk om méér te vissen, om kostendekkend te blijven werken. Die intensivering zagen we ook in de landbouw als reactie op strenger stikstofbeleid.

Eindresultaat: meer regels, minder duurzaamheid, meer subsidieafhankelijkheid
Alleen grote industriele visserij kan in de door de milieubeweging afgedwongen bureaucratische top-downwereld nog overleven. Zoals ook alleen de grote jongens de 3 ton euro accreditatiekosten kunnen betalen van een MSC-keurmerk. Dat is de paradox van bureaucratisch milieubeleid dat de Absils van deze wereld afdwingen en hun geestverwanten bij overheid en Imares (het Bureaucratisch Academisch Complex).

De overheid als gatekeeper van duurzaamheid
En dan maar een beetje met subsidies strooien uit het Visserij-Innovatieplatform om de schijn op te houden, dat bureaucraten de enige weg tot duurzaamheid zijn. Ze zijn wel de gatekeepers. We zien dat zelfde bureaucratische falen bij de Lamentabele Toestand van ons Energietransistiebeleid.

Al wat een linkse bureaucraat wil, werkt averechts en draait uit op een B-film.