Intiem kringgesprek

Woensdag bracht de Nederlandse klimaatdelegatie naar de 17e jaarlijkse VN klimaatbijeenkomst in Durban verslag uit aan alle geïnteresseerden. De opkomst was extra groot vanwege een moderne twitter-“inloop”-actie van de organisatie, want daardoor schoof ik aan, als enige buitenstaander. Dat scheelde meteen 10%!

De deelnemers waren zeer goed ingevoerd: men kwam van de Nederlandse Emissie Autoriteit, van departement I&M uit aanverwante disciplines, of was lid van de delegatie.

Glorieuze ontwikkelingen
De boodschap van delegatieleider Maas Goote was bijzonder positief: voortbordurend op de Kopenhagen overeenkomst waren bergen werk verzet, en in Durban een protocol overeengekomen dat véél beter wordt dan de Kyoto akkoorden: het wordt juridisch bindend. En de afspraken worden van toepassing op iedereen, dus ook China, India en Afrika zullen nu gewoon moeten meedoen met reduceren.

Dat gaan ze ook gewoon doen: China houdt zich altijd voorbeeldig aan zijn afspraken en heeft al getekend voor het nieuwe protocol. Het gaat dus gewoon lukken!

Op een klein maar hardnekkig probleempje na: er zit nog een emissie-gapje van 66% tussen wat nodig is en wat (tot nu toe) afgesproken is. Maar ach, we hebben nog 8 jaar om dat glad te strijken, en anders reduceren we toch gewoon wat extra in de jaren na 2020?

 

Nog maar 1/3 van de benodigde reductie is toegezegd, maar dan reduceren we daarna toch gewoon wat méér?!

Ook is het Kyoto protocol verlengd en loopt het gewoon door tot 2017 of zelfs tot 2020, wanneer het nieuwe protocol  ingaat. De emissie handelaren en Goldman S. kunnen dus gerust zijn.

Het bestaande Kyoto akkoord is overigens bijzonder geslaagd: alle landen op twee na hebben hun doelen gehaald. En dat de VS officieel niet meedoet wil niet zeggen dat daar niets gebeurt: ze komen er niet voor uit maar er gebeurt daar enorm veel aan CO2 reductie!

Bijna de hele wereld heeft Kyoto geratificeerd, behalve de VS, en ook zijn alle reductiedoelen gehaald

Wat een goed nieuws dat blijkbaar de groei van de wereld CO2 uitstoot tot staan gebracht is!
Nu nog even doorstoten naar de 50% reductie van het komende protocol en klaar is Kees.

“Wat een succes!” zou Sjefke van Oekel geëmotioneerd uitgeroepen hebben, als hij erbij geweest was!

Nu even serieus
De diplomatieke werkelijkheid speelt blijkbaar in een totaal andere dimensie dan die waarin ik leef. Want wat is in mijn dimensie gebeurd?!

– Er is geen enkel merkbaar effect op de CO2 uitstoot geweest als gevolg van de Kyoto akkoorden: hoogstens heeft de economische crisis de bedrijvigheid en dus de uitstoot wat geremd. Maar zelfs dat is niet zichtbaar: de CO2 concentratie is gewoon, zoals verwacht, gegroeid van 370 naar 390 ppm

 

– China heeft de laatste 10 jaar zijn CO2 productie verdubbeld en stoot nu meer uit dan de VS. Over tien jaar is dat meer dan de VS en de EU samen. Als dat de afspraak was hebben ze zich daar inderdaad keurig aan gehouden! En dan hebben we het nog niet over India en Zuid Amerika, die op weg naar een menswaardig leven van hun burgers allebei ook een CO2 groeisprint gaan maken en die nooit door CO2 fanaten zullen laten verbieden.

China’s energievoorziening is 93% fossiel waarvan 70% steenkool

 

– Zoals ik al in mijn grote energieblog  uitgebreid heb aangetoond, is er geen enkele mogelijkheid om de komende 40 jaar tot enige wereldwijde CO2 reductie te komen. En ondanks de grote verspreiding van mijn artikel gedurende de afgelopen acht maanden is er nog niet één deskundige die de onderbouwing in mijn blog aangevochten heeft.

Onze delegatie is blijkbaar door jarenlang vergaderen, onderhandelen, en over de wereld vliegen  in een soort tunnelpsychose terechtgekomen waarbij ze alles zijn gaan geloven wat ze zelf verzonnen en opgeschreven hebben. Het staat er toch, en alle vriendjes zeggen het ook! Volstrekt immuun voor wat er in de echte wereld gebeurt.

Topambtenaar en diplomaat van Rutte
De bijeenkomst werd ingeleid door de rustig en weloverwogen sprekende Hugo von Meijenfeldt.


Waar ken ik die naam van, zult u wellicht zeggen. Welnu, hij was één van de sprekers op het gedenkwaardige seminar over de energievoorziening van China waar ik met hem, maar ook met Marc Jaccard sprak. Dit leverde zelfs één van mijn belangrijkste blogs tot nu toe op.

Von Meijenfeldt is zowel de officiële klimaatambassadeur van de regering op Buitenlandse Zaken, als directeur internationaal op I&M, waar hij naast milieu ook over water, transport en infrastructuur gaat. In deze hoedanigheden voor twee ministeries is hij de rechterhand van Rutte op veel buitenlandse reizen.
Met dit in gedachten komt zijn bespiegelende inleiding in een bijzonder daglicht te staan.

Zo stelde hij dat het bij klimaatbeleid niet alleen gaat om de zorg voor de opwarming van de aarde, waarover discussie is bij journalisten, wetenschappers en politici (…!) , maar dat het ook gaat over de sociale aspecten zoals werkgelegenheid en economie, en zelfs over veiligheid, de afhankelijkheid van wispelturige gasleveranciers. Hij heeft dus een heel andere aanpak dan de klimaatdelegatie, die puur over de verdragen gaat. Iedereen gebruikt namelijk toch al de klimaatonderhandelingen als vehikel om andere zaken voor elkaar te krijgen. Zo kan een klimaatparagraaf in de onderhandelingen zomaar sneuvelen op de door Israël bezette gebieden!

Maar daar doet Nederland gewoon aan mee, want Von Meijenfeldt komt er rond voor uit dat hij bij de onderhandelingen elke kans zal grijpen om aan exportbevordering te doen en bv onze waterkennis te exploiteren wanneer adaptatie aan zeespiegelstijging aan de orde is.

Wat een prachtige woorden, ik werd er bijna emotioneel van….

De nieuwe klimaatpolitiek van Nederland
Ik interpreteer ze als volgt:

Het kabinet zit met een loodzware erfenis als gevolg van de zeer hoge inzet van de vorige regeringen in de EU en het IPCC. Daar waren de Nederlanders de fanatiekste CO2 bestrijders en duwden ze iedereen naar zo hoog mogelijke targets.  Vervolgens hebben we de daaruit voortkomende overeenkomsten getekend. Daar kun je je nu dus niet opeens zomaar onderuitwringen.

Vandaar de politiek om de EU doelstellingen te handhaven en dan maar op de meest economische manier te realiseren (dmv een zeer  slim systeem overigens) en er verder maar het beste van te maken voor onze industrie. Deze voormalige klimaatgezant van Cramer leek hiervan goed doordrongen, en zich met vlijt op zijn nieuwe taak te werpen.
Maar was dat gemeend, of was het slechts een opportunistisch Rutte-vernisje?

Dat moest toch even gecheckt worden. Vandaar:
“Prachtig, dit hele pakket, maar helaas bestaat onderlinge strijdigheid. Waarvoor kiest u als CO2 reductie leidt tot hoger energiegebruik zoals bij CCS en biobrandstoffen, met name bio-ethanol?”

Hoe vaak ik de vraag ook stelde en hoe geduldig hij er ook omheen kletste, ik kreeg geen antwoord. Uiteindelijk werd gewoon ontkend dat dit kon voorkomen: bio-ethanol moest volgens de regels duurzaam zijn (ja maar daar staat niks in over energiebalans) en als maïsethanol meer energie zou kosten dan erin zit, zou geen bedrijf dat doen (maar ethanol bijmenging is een EU voorschrift, dus speelt de energie balans geen enkele rol voor de producent). Tsja…

Nog bedroevender was de reactie van Von Meijenfeldt op mijn kritiek op het rotsvaste vertrouwen van de delegatie in de bereidheid van China om zijn CO2 uitstoot te beperken. De stelling dat China zich voorbeeldig aan de afspraken zou houden kwam van hem.
Daarop citeerde ik Marc Jaccard, nota bene een IPCC auteur, die zijn lezingen begint met de stelling:

“Despite all I will talk about tonight regarding carbon capture and renewable energy, I am expecting a continued failure to achieve a global CO2 reduction”

Dit baseert Jaccard op zijn decennia lange ervaring als adviseur van de Chinese regering op energiegebied, waardoor hij weet dat men in China nog zeker 40 jaar voor het grootste deel van zijn sterk groeiende energiebehoefte van fossiele brandstoffen afhankelijk zal zijn, en er van reductie geen sprake kan zijn. Integendeel.

Von Meijenfeldt kent Jaccard, ze spraken beiden op het eerder genoemde China symposium van de VVM in Den Haag, waar ze het er nog roerend over eens waren dat China´s uitstoot nog decennia zou blijven stijgen. Maar nu was Jaccard volgens Van Meijenfeldt opeens slecht geïnformeerd, want die wist niet wat men inmiddels aan de onderhandelingstafel had afgesproken…
China was ook ontzettend goed bezig met duurzame energie, wilde zich neerzetten als verantwoordelijke wereldleider, en zou dus beslist zijn reductieafspraken nakomen.

Van Meijenfeldt sloot zich dus uiteindelijk kritiekloos aan bij de allang achterhaalde illusies over de haalbaarheid van een juridisch bindend wereldwijd klimaatprotocol, dat daadwerkelijk onze CO2 uitstoot tot  middeleeuws niveau terug zal brengen,  uiteraard zonder negatieve effecten op onze economie, dank zij al die groene banen en geëxporteerde dijkenkennis.
Wat een deceptie, na zo een fraaie inleiding…

Ik acht het zeer verontrustend dat op het hoogste politieke niveau van het land blijkbaar nog steeds uitgegaan wordt van deze reeds lang doorgeprikte illusies uit de Cramer periode.