Weinig van de tientallen ecolabels hebben zo de wind in de zeilen als het Marine Stewardship Council (MSC) voor visserij, dat eind jaren negentig werd opgezet door WWF en Unilever. In 2011 maakte MSC een omzetgroei door van 41 procent. Wereldwijd zijn nu 13.000 visproducten MSC-gecertificeerd sinds het label in 1998 werd opgezet, en 163 visserijen.
Een succesvolle onderneming dus, die handelt in milieuvriendelijk gedrag in visserij en ecologische bedrijfslegitimatie. Visserijbioloog Ray Hilborn is gematigd positief over MSC, de kwaliteit kom ik niet aan: wat in dit blog telt is prijs-kwaliteitverhouding tot andere keurmerken in de goedgedragsmarkt.
MSC wordt met zachte agressie gepromoot (de goedheid van MSC én noodzaak certificering door zelfde partij WWF), zoals via de Viswijzer (van het Wereldnatuurfonds) en zelfs André Kuipers maakt vanuit de ruimte reclame voor MSC-gecertificeerde blikzalm, verwijzend naar de noodzaak dankzij ‘overbevissing’.
0,1 procent omzet afstaan en tonnen euro’s accreditatiekosten per 5 jaar
De ecolabels huren private consultants die de bedrijfsvoering doornemen en toetsen die bedrijfspraktijk aan de variabele standaards van het ecolabel. Kosten per accreditatie – iedere 5 jaar- al gauw 3 ton euro bij grotere consortia, en vissers met MSC-label moeten 0,1 procent van hun omzet afstaan.
-
Maar mag één ecolabel van één private partij het monopolie voor milieuvriendelijk gedrag opeisen?
Die vraag kun je opsplitsen in 4 subvragen, waarvan a en b snel zijn te beantwoorden:
Vraag d. is lastig, want wie is ‘de markt’?
Het Wereldnatuurfonds bewerkt tegelijk ook grootgrutters als Albert H. om alleen nog producten af te nemen die aan haar standaarden voldoen. En wat is een marktonderzoek? Wanneer je consumenten vraagt: koopt u
-
a. liever onverantwoorde vis uit overbeviste zeeen
b. duurzaam gevangen vis met keurmerk
Dan antwoordt de meerderheid: b. Logisch, vraag een man in het bijzijn van zijn vrouw of hij vreemdgaat….Neuuuhhhh. Zo’n antwoord zegt niets over consumptiegedrag.
Het feit dat keurmerkvis van het Urker MSC-gecertificeerde Ekofish uit de markt wordt geduwd door goedkope importkweekvis uit Azie- de Urkers gaan bijna kopje onder – suggereert al dat ‘duurzaam’- zoals gedefinieerd door één private partij het Wereldnatuurfonds- de consument weinig uitmaakt.
ASC-label doet niets aan marktvervuiling die MSC-vissers hindert
Op kweekvisimport heeft het Wereldnatuurfonds ook wat op gevonden. Een ASC-keurmerk voor kweekvis. Dat lost de problemen van MSC-gecertificeerde Nederlandse vissers niet op, zolang de markt ook open ligt voor ‘anything goes’, uit landen zonder milieuwetgeving, order of law en controle. De enige partij die zeker profiteert van ASC zijn de consultants die met ASC hun brood verdienen.
How Green is Your Ecolabel: Friend of the Sea ruime voldoende
Vraag c is hier beantwoord. Zie dit onderzoek van de Universiteit van Victoria: ‘how green is your ecolabel’, een milieuvergelijking van ecokeurmerken bij vis, door de University of Victoria: betaald door de Pew Foundation naar een tiental ecokeurmerken.
Het door Christien Absil van Stichting de Noordzee/ De Viswijzer/MSC in Visserijnieuws gekraakte Friend of the Sea- de concurrent van haar MSC en ASC- eindigt op plaats 5 met 76 punten, slechts 9 punten lager dan de nr 1 voor haar accreditatie en milieustandaarden. Friend of the Sea is een factor 10 goedkoper dan MSC en haar met zachte agressie vermarkte kweekviszuster ASC. Waaróm zou FOS dus beslist slechter zijn?
In een eerlijke markt voor milieukeurmerken zou Friend of the Sea dus MSC verdringen.
Maar er spelen veel meer zaken mee, zoals het marketingbudget dat ieder keurmerk ter beschikking heeft, en de backup van organisaties die in juridische zin onafhankelijk heten maar eigenlijk één geheel vormen (MSC, FSC, ASC, en WWF zijn eigenlijk één).
-
Daarom de volgende vraag: wordt het niet tijd voor een prijskwaliteitkeurmerk voor milieukeurmerken, waarbij de markt beslist?
Strikt genomen is het WWF een oncontroleerbare, ondemocratische, supranationale organisatie.
In theorie hebben alleen de leden enige zeggenschap.
De staatsrechterlijke democratie staat behoorlijk op de tocht asl je moet betalen om invloed te kunnen uitoefenen.
Dat hele gedoe rond die keurmerken (vis, auto's, meubilair, goede doelen etc), geeft aan dat bij de accreditering e.e.a. niet goed gaat.
Vaak hebben de Accreditatieraden ook niet door welke economische belangen (en de omvang ervan) achter een keurmerk schuilen.
Ook biedt zo'n geaccrediteerd keuringsorgaan een veilig onderdak voor de ambtelijke geest. Dat onderdak bestaat dus uit keurmerkregeltjes waarvan niet afgeweken kan worden.
In mijn ogen is een keurmerk niets meer dan een poging om kwaliteits- en verkoopproblemen te verhullen.
Keurmerken? Draaien we niet om de kern heen? Waarom heeft het WWF (onterecht?) zo'n betrouwbaar imago "on the moral high groud"
Een keurmerk is ofwel een middel om organisaties als WWF en Greenpeace etc. van het lijf te houden, een chantagemiddel dus, ofwel een oneigenlijk marketinginstrument om je eigen producten een groen imago te geven. Eigenlijk zou je van heel die keurmerken rambam af moeten, het verstrekt alleen maar desinformatie en is erg marktverstorend.
Turris,
Omdat de eerste president van het WWF, Prins Bernhard, de Bilderbergconferenties heeft opgericht.
Keurmerken:
Stickers voor “goed” gedrag waar met name heel veel geld t.b.v. de bedenkers aan blijft kleven.
In het erge geval een manier om de wereld een niet nader te benoemen maar zeer bedenkelijke ideologische richting op te duwen.
Voorbeeld: http://overons.rabobank.com/content/mvo/
waar je kunt lezen hoe met “bloedgeld”- subsidie overeind gehouden NGO’s het bankwezen de maat nemen.
Bah, bah, bah!
Welke verwijten aan WWF te richten naast hun "geprezen" welldoings?
DWK, ik zie toevallig de Rabobank in jouw stukje verschijnen.
Weinig mensen weten dat al die duurzame experimenten van de Rabobank verschrikkelijk veel geld kosten, wat de klanten dus moeten betalen.
De Rabo is de afgelopen jaren honderden miljoenen Euro's kwijtgeraakt bij tientallen faillissementen in de zogenaamde duurzame sector.
Neem het faillissement van 'duurzaam energiebedrijf' Econcern in 2009, waar Ad van Wijk de scepter zwaaide. Tussen haakjes, van Wijk is nu hoogleraar op de TUDelft waar hij in oude geroeste zeecontainers een high tech campus gaat bouwen die met windmolentjes en zonnecellen moet worden gevoed. Het is onbegrijpelijk dat de TUDelft zo'n van Wijk maar aan laat rommelen. Het kost me toch een geld.
Terug naar de Rabo.
In 2007 leende de Rabo met nog een paar banken ruim € 150 miljoen aan Econcern, waarna er in 2008 door de Rabo en Delta Lloyd nog eens € 300 miljoen in Econcern werd gestoken.
Naar schatting verloor de Rabo bij het faillissement van Econcern dicht tegen de € 200 miljoen.
Maar ook op kleinere schaal lijdt de Rabo flink verlies op de duurzame experimenten.
Neem de biomassa vergisters in den lande die vrijwel allemaal door de Rabo gefinancierd zijn.
Vergisters die tussen de € 5 miljoen en € 15 miljoen kosten en waarvan er de afgelopen vier jaar tientallen failliet zijn gegaan.
Er is bijna geen duurzame sector dan deze te vinden waar zich zoveel faillissementen voor doen. (Alhoewel de PV sector er ook wat van kan. Vandaag werd bekend dat de grootste Chinese PV fabrikant LDK, beursgenoteerd op de Nasdaq, op het randje van de afgrond balanceert, nadat de vier grootste Duitse PV fabrikanten LDK al voor gingen in een faillissement)
Het faillissement van de biogasvergister in Heeten, hier zowat in de achtertuin, kost de Rabo al € 7,7 miljoen. Die tent ging voor de tweede keer failliet in twee jaar tijd.
Volgens de curator heeft de Rabo hem gezegd dat ze veel ervaring in deze sector hebben en dat ze mogelijk wel een opvolger kunnen vinden die een doorstart wil maken.
Vreemd, want de Rabo heeft recent in diverse rapporten geschreven dat de biomassa vergisters in Nederland nauwelijks van de grond komen en niet zonder veel subsidie rendabel kunnen opereren.
Al met al een kostenplaatje voor de Rabo van naar schatting meer dan € 250 miljoen verlies gedurende de afgelopen drie jaar.
Ook hier lees je weinig of niets van in de vaderlandse pers.
Niek,
hou op schei uit. Ik kom net met m’n zoontje van de bouwmarkt; vissies kopen voor de vijvert. Wij wilden namelijk toch niet wachten tot de AGW zo om zich heen grijpt dat de vliegende vissen hier uit eigener beweging in de tuin landen.
In Duitsland wordt men – alvorens men “goldfischfähig” wordt geacht – eerst aan een soort derdegraads verhoor onderworpen (in dit geval door een man die zo op het oog in z’n eentje de Duitse kiloknaller groot heeft gemaakt) vervolgens krijg je een korte cursus “onze vijver en het klimaat (wat kunt u zelf doen?)” en dan sta je plotseling met je plastic zak met wortels in de rij achter een mevrouw met Öko stro voor het konijn en zie je rechts op een enorm flatscreen hoe je CO2-neutraal kunt “griellen”. Achter mij een familie met een “umweltschonend” geproduceerde tuinset op de kar.
Alles om je heen is “Pro Planet”
Hallo Erde! Wordt het niet eens tijd voor klimaatkulvrije producten? Neem nou de Herman Wijffels full-automated-asperge-dinges. http://tinyurl.com/cycasmp
Die heeft dus die “prestigieuze prijs” gewonnen, NIET omdat een kweker daarmee kan bezuinigen op Poolse heimwee-Euro’s …. WELNEE de aspergeplukkert won de Wijffels Innovatie Award OMDAT HIJ OP ELECTRICITEIT LOOPT!
Groenere ideeën hadden ze even niet in de aanbieding bij de Boerenleen.
Om kort te gaan: Ik krijg weer eens een flinke aanval van klimaatmoeheid en dat komt goed uit. Morgen ben ik vrij, er is een extreme weather event op komst (15 gr. 40% neerslagkans en een flauw zonnetje) en er ligt nog een stapeltje ongelezen leukboeken.
Wéér dat drammerige WWF
Nederland benut kennis schone energie slecht
op
http://www.telegraaf.nl/binnenland/12284669/__Ene…
Green Jobs: Lessons we can learn from Spain
http://www.youtube.com/watch?v=t3UebL-x-sw
Verdere bewoording niet nodig, video zegt voldoende over het rendement van "groene banen".
In het bovenstaande blog staat een aantal feitelijke onjuistheden over de Marine Stewardship Council, die wij graag rechtzetten.
Vissers hoeven niet te betalen voor het gebruik van het MSC-keurmerk. Een visser(ij) die MSC gecertificeerd is mag gratis het keurmerk gebruiken. Vissers hoeven dus niet een deel van hun omzet af te staan. Aan het gebruik van het keurmerk op gecertificeerde producten zijn alleen kosten verbonden voor bedrijven in de visketen. Alleen voor consumentenproducten gaat het daarbij om een percentage van de netto-verkoopwaarde van het MSC gecertificeerde product. Dit percentage is 0,5%. MSC is een non-profit organisatie die deze inkomsten gebruikt voor de continue verbetering van het programma, die o.a. leiden tot kostenverlaging voor vissers en borging van hun investering door bijvoorbeeld de inzet van DNA onderzoek van producten met het keurmerk. Inkomsten uit het logogebruik bedragen 50% van de totale inkomsten van MSC. De rest komt uit giften.
MSC huurt geen private consultants in om de visserijbedrijven door te lichten. De beoordelingen worden – met uitgebreide publieke inspraak en wetenschappelijke peer-review – gedaan door onafhankelijke certificeringsbureaus in opdracht van de visserijbedrijven zelf. MSC beheert alleen ‘het examenpakket’ waartegen een visserij wordt beoordeeld.
Tenslotte een opmerking in relatie tot de vergelijking met andere keurmerken. Het blog stelt dat FOS in het onderzoek van de University of Victoria op slechts 9 punten achter het hoogst scorende keurmerk op de 5e plaats staat, terwijl het een factor 10 goedkoper is dan MSC. Vervolgens wordt de vraag gesteld waarom FOS dan beslist slechter zou moeten zijn dan MSC. Deze vraag mag uiteraard gesteld worden. Wat wel van belang is voor de lezer van het blog en wat niet expliciet wordt vermeld, is dat het rapport ‘How green is your ecolabel’ van de University of Victoria alleen de ecolabels voor de viskweek (aquacultuur) vergelijkt. Het MSC-keurmerk gaat alleen over wildvangst en is dus geen onderdeel geweest van het onderzoek. Iedere vergelijking tussen het MSC-keurmerk voor duurzame visserij en de visserijcomponent van FOS-keurmerk op basis van de studie van de University of Victoria naar viskweeklabels is dan ook niet verantwoord.
Het MSC kan van mij de prullenbak in, noem mij iets wat het MSC van toegevoegde waarde maakt?
Allemaal leuk en aardig dat ze in Den Haag en Brussel helemaal gek van het MSC keurmerk zijn en dat jullie bakken met geld binnen slepen. Maar voor de visserij, ecosysteem en de consument voegt het 0,0 toe.
Gebakken lucht, meer niet.
"MSC is een non-profit organisatie die deze inkomsten gebruikt voor de continue verbetering van het programma, die o.a. leiden tot kostenverlaging voor vissers en borging van hun investering door bijvoorbeeld de inzet van DNA onderzoek van producten met het keurmerk."
Krijg ik korting als ik het MSC-logo van het product verwijder?
Ik heb toch het gevoel dat ik ongevraagd in bescherming wordt genomen tegen iets wat geen bedreiging is.
Zoiets als "Goedgekeurd door de Nederlandsche Vereniging van Huisvrouwen" waar ik mij ook niet aan verwant voel.
feit 1
consortia van vissers betalen voor de accreditatie en deze is volgens henzelf 10 keer zo duur dan andere keurmerken
FEit 2
die accreditatie wordt uitgevoerd door consultants die het MSC inzet, dat zijn private partijen die de vissers zelf betalen: kritiek op MSC richt zich dan ook vaak op de klantrelatie tav accreditatie en de invloed op de kwaliteit van beoordeling. Het is in het zakelijk belang van MSC om geen klanten te verliezen. Wat mij nog niet helder was, maar nu dus wel, betalen zij direct aan het MSC voor die accreditatie
Feit 3: ik gaf aan dat het onderzoek van de Universiteit van Victoria ging over kweekvis, waar het MSC-zustertje ASC nu ook de goedgedragsmarkt wil domineren met de marketingsteun van het WWF. Het lijkt mij daarnaast onwaarschijnlijk dat een label dat bij kweekvis zo goed scoort, bij wilde vis plots met keuring een loopje neemt. Het is dus wél een indicator voor de kwaliteit van het keurmerk
Kortom, wat hier wordt gekenschetst als 'feitelijke onjuistheden'zijn feitelijke uitlegverschillen van de zelfde informatie.
Die afdracht van 0,1 procent zal ik dan nogmaals bij enkele msc-gecertificeerden navragen: ik zuig 'm niet uit mijn duim, evenals de factor 10 hogere kosten
Daarnaast is debat nodig over de effectiviteit van keurmerken. Dienen zij vooral als alibi, of is er een wetenschappelijk aangetoond verband tussen adoptie van keurmerken en positieve trends in visserijbeheer.
Als voorbeeld kun je de Amerikaanse situatie nemen, waar de NOAA de leiding neemt in effectief visserijbeheer en tegengaan van overbevissing. Met succes, jaarlijks verdwijnen meer bestanden van de overbevissingslijst
Hier in Europa gaat het fout dankzij de – door groene hysterie-NGO's – veroorzaakte lobby bij Gucci-communist Damanaki- voor meer ineffectief Gemeenschappelijke Visserijbeleid.
Het GVB is de OORZAAK van overbevissing, men luistert meer naar financiele belangen en ideologische schreeuwerds van Greenpeace/WWF dan deugdelijke visserijbiologen (en dan bedoel ik niet oplichter Pauly, en de academische lobbyistenclub voor zeereservaten). De oplossing ligt bij betere bestandsmonitoring, minder ideologisering en bureaucratisering zoals ook Noorwegen al toont.