Het zal regelmatige lezers niet zijn ontgaan: Hajo en ik hebben het niet zo op de groene handelaren in angst. Clubs als Stichting Natuur en Milieu, Urgenda, Wereld Natuur Fonds, Greenpeace, enz. Ze wisselden hun wollen sokken in voor witte boorden, doen zich ‘positief’ voor maar zijn in de kern duister gebleven. Revolutionaire Kosmopoliet-communisten zonder lokale binding (is eigenlijk een dubbel pleonasme), die via angstmarketing aanspraak willen maken op andermans eigendom, kapitaal en activiteiten.

Van de tragen van geest komt dan wel eens het commentaar: ‘Dus jullie zijn teugenutmillujeuhh?’
Wij zijn voor een nieuwe milieubeweging op oude leest. Hajo kwam met een prachtige term die als leidraad functioneert van de rationele milieubeweging: het nazorgprincipe. Dat nazorgprincipe gaat uit van evolutie in plaats van revolutie, van experimenteren in plaats van angst, van common sense in plaats van computerprojecties en pseudowetenschap. Niks nieuws aan, de architectuur van het nazorgprincipe. Zo deden we het al duizenden jaren met vallen en opstaan. Maar wij hoeven u ook niets nieuws te verkopen.

Nazorg = onderhoud en houden van
Er zijn massa’s initiatieven die al decennialang het nazorgprincipe hanteren, zonder dat ze continue met hun kop op TV hoeven. Ze maken kindjes niet angstig over het klimaat om ze te ronselen als donateur of klant van een energiebedrijf, zoals het Wereld Natuur Fonds doet. Maar gaan gewoon nestkastjes ophangen. Ze doen onderhoud met liefde. Bijvoorbeeld uit verbondenheid met hun ‘heim’, hiem in het Fries.


Handelaren in angst, het tegendeel van liefde
Neem dan campagnemultinationals. Ze blazen consequent bedreigingen op, en wekken de suggestie van mondiale noodtoestand om daar zelf beter van te worden. Daarbij ruimhartig gesteund door de zelfbenoemde kwaliteitsmedia (= Armen van geest in een Amsterdams kantoorcomplex) en het overschot aan academici. Daardoor geloven velen dat
– de zee leeg is
– we in een ecologische crisis leven
– het klimaat naar de sodemieter gaat
– de bossen sterven door zure regen
– er een zesde massauitsterven is
– we een ‘schone’aarde moeten hebben

In één woord samengevat: angst, het tegendeel van liefde. (want haat is hooguit een voortvloeisel uit angst)

    Al wierf ik miljarden euro’s fondsen, zette ik 1200 projecten op in 90 landen maar ik had de liefde niet….

Deze econegativisten leggen geen verantwoording af voor hun uitlatingen en het beleid dat ze voorstaan, dat meestal anti-democratisch is, anti-humanistisch en miljardenverspillend. Ze wekken een imago van permanente onschuld maar hebben:

  • onevenredige invloed op onze wetgeving met gebruik van het voorzorgprincipe (=angst), effectief afgefakkeld door filosoof Roger Scruton en het werk van Jaap Hanekamp
  • een kapitaalvernietigende werking, zoals reeds beschreven door Pieter Lukkes
  • zonder enige rentabiliteitstoetsing.

    Laten we deze clubs naar de mestvaalt van de geschiedenis dirigeren.
    De Groene Campagneindustrie is een afvalproduct van de generatie ’68 die onvolwassenheid tot deugd promoveerde. Na een tijd te fungeren als zinvol tegenwicht in de wederopbouwjaren (Silent Spring van Rachel Carson was zo slecht niet, de mensen die er mee aan de haal gingen wel), zijn ze nu een last geworden. De NGO als Niet Gekozen Organisatie/overheidsextensie- waar we met liefde zonder kunnen. Ook dit commentaar is niet nieuw. Ecoloog Patrick Moore – één van de oprichters van Groene Pies- stelde dit al in 1986 toen hij de club verliet. Maar het heeft blijkbaar tijd nodig.

    Hier rusten: de handelaren in groene angst

    En een andere politieke wind. Want wat schetst onze verbazing: zelfs het Planbureau voor de Leefomgeving – hofleverancier van rapporten die iedere nieuwe EU-milieumaatregel met applaus toejuichen– lijkt het ergste klimaatalarmisme van zich te hebben afgeschud. Tot verbazing van het Financieele Dagblad stelden ze al dat het met die zeespiegelstijging wel wat meevalt. Wat ook zo is: er is géén acceleratie. Klimaat is uit. Voedselproductie domineert de agenda.