'Oh nee, debatteren ze alweer over mij?'

Morgen debatteer ik bij de Avro op Radio 1 met de Dierenpartij over de vraag of ijsberenjacht heel zielig is: Natuurlijk is dat heel zielig! Ik ben het op voorhand al met Esther Ouwehand eens, het is een vinnige dame en één van de weinige Kamerleden die binnen haar (beperkte) dossiers moeite doet om zich in te lezen. En persoonlijk vind ik vrouwen die tekenen van zelfstandig nadenken vertonen wel charmant, die lijken soms zeldzamer dan ijsberen.

Alarm: Heel Europa bedrijft de liefde op een ijsbeervel
De Dierenpartij heeft Kamervragen over, ja echt, de ijsbeer ingediend waar journalisten weer aandacht aan willen schenken: aanleiding schijnt een bericht in de Spits te zijn: IJsberen redden niet makkelijk. Bij een volgende vergadering over het Cites-verdrag zou de ijsbeer de hoogste status moeten krijgen. Dat houdt dan in dat er internationaal niet gehandeld mag worden in (onderdelen van) ijsberen. Omdat iedere Nederlander de liefde wil bedrijven op een ijsbeervacht, wordt de hele populatie uitgeroeid en worden de ijsbeervachten massaal Europa ingevoerd, een megaprobleem waar je publiek geld en professionele tijd aan moet besteden. Grapje.

Import in Europa: 15 vellen
Even de feiten: de populatie in Canada nam van 1996 tot 2006 toen van 10.000 naar 15.000. Jaarlijks worden ijsberen geschoten voor commerciele gastjacht, afhankelijk van populatieontwikkelingen. Dat waren er 30 in 2011 op een quotum van 400 in Nunavut, dat naar beneden was bijgesteld ten opzichte van 2007: toen sneuvelden er 500 beren, waarvan 138 door gastjagers. Van die geschoten beren wordt tweederde door Europese gastjagers geschoten.

Stel in 2011 de helft van de gastjagers uit Europa kwam. Die willen hun berenvel als trofee meenemen, dan praten we in 2011 over een jaarlijkse invoer in Europa van 15 berenvellen op een Canadese populatie van 15.000. Dat is wel een stevig Kamerdebat waard. Stel dat biologen een telfout hebben gemaakt, er zijn niet exact 15.000, maar 15.015. Je kunt best een beer over het hoofd zien in de onmetelijkheid van de Canadese wildernis: er zijn boven de poolcirkel aanmerkelijk meer beren dan biologen. De grootste concentraties biologen houden zich op bij het oceaanonderzoek in Hawaii en Florida.

Dan zijn er na deze onstuitbare wereldhandel in ijsbeeronderdelen nóg steeds 15.000 Canadese ijsberen over. Deze wantoestanden schreeuwen om Nederlandse bemoeienis, moties in de Tweede Kamer en internationale actie.

Berenbiefstuk, je moet er van houden
De rest van het quotum wordt benut door de Eskimo’s die de vacht gebruiken en het vlees van de beer eten. Dat is hun goed recht. De één houdt van koeienbiefstuk en zweert bij koeienleren schoenen, de ander van ijsbeerbief en een ijsbeerbontjas. Bij min dertig zeker aan te raden. Het is maar wat de pot schaft lokaal, en verantwoord zolang geen overexploitatie plaatsvindt. Net als in Roemenie, waar de Tava ursu een delicatesse is. Ik vond het vlees niet bijzonder smaken. Op Groenland schieten Eskimo’s ook een beer of 4-500 per jaar voor eigen gebruik.

De quota worden vastgesteld door biologen die in Canada wonen, en die populaties schatten. Het schatten van populaties van ijsberen werkt daar beter dan op 8000 kilometer afstand in Den Haag. Ook in Alaska schiet de lokale bevolking beren. In 2009 was sprake- na alarmerende Al Gore-achtige berichten- om in Amerika de ijsbeer de hoogste staat van bescherming te geven, alsof hij kritiek bedreigd was (had niet met Cites te maken, zoals Spits stelt). Dat is uiteindelijk niet gebeurd. Wel uit de Polar bear specialist group kritiek op de regering van Nunavut wat betreft hun quotaverhoging in de WESTELIJKE Hudsonbaai. Een verschil van inzicht over populatieschattingen. Er zijn 22 populaties, de ‘slecht nieuws’-populaties leven rond de Hudsonbaai waar door overbevolking de conditie van beren slecht was.

Wat hebben Nederlandse Tweede Kamerleden nu van node met het beheer van ijsbeerpopulaties in Canada?
Die vraag zou je in normale tijden stellen. Sinds de ijstijden komen in Nederland geen ijsberen meer voor, en je zou zeggen: Sharon Dijksma en haar Twitterende Kamerleden hebben wel wat beters te doen met wat zich binnen ONZE landsgrenzen afspeelt. Er schijnt euhhh, iets van een economische crisis aan de gang te zijn enzo.

Dierenpartij vindt doodhongeren beter dan menselijke predatie
Daarnaast is de Dierenpartij in Nederland vóór het doodhongeren van damherten in de Waterleidingduinen, dat is dan ‘natuurlijk’en dus heel goed: een enorme verspilling van heerlijke hertenbiefstuk, nodeloze aanrijdingen met herten en schade aan tuin en gewas. Terwijl het aantal ziektes binnen een populatie drastisch toeneemt wanneer zij binnen een omheining gedwongen worden boven draagkracht te leven. Een zelfde bij de Oostvaardersplassen: daar hongeren ’s winters exotische paarden en runderen dood. Omdat Staatsbosbeheer en Frans Vera dat als ‘natuurlijk’verkopen is het plots wel goed. Overigens schiet Staatsbosbeheer jaarlijks honderden dieren dood, nadat ze eerst genoeg hebben geleden voor de kadaverdiscipline van Staatsbosbeheer.

    De Eskimo’s in Canada spreken er schande van en hebben er zojuist Kamervragen over gesteld in het parlement van Nunavut.

Het geheven vingertje uit de polder
Dus: wiens moraal bepaalt hier hoe lokale bevolking in Canada – die al eeuwen op ijsberen jaagt, die zelf biologen hebben die quota vaststellen- met haar natuurlijke rijkdommen mag omgaan? Wat voor verregaande bemoeizucht en morele superioriteitsgevoel zit hier achter? Vroeger hadden we Jan Pronk die iedere negertraan in Afrika opving in een pot met subsidie. De grachtengordel dweepte met de allochtoon als favoriete underdog. Nu de allochtoon ‘uit’is, hebben we de volgende underdog gevonden om andere mensen met een lagere moraal dan onze superieure ethiek de les te lezen: het Dier met hoofdletter.

Toch is het hartverwarmend dat er mensen als Esther Ouwehand zijn, die zo bij de wereld zijn betrokken. Zelf slaag ik er niet in zo’n hoge moraal in stand te houden, dus ik hoop in dat opzicht morgen veel van haar te leren.