Slecht nieuws voor meeuwen uit Brussel....

Eén van de speerpunten van hervorming van het Europees Gemeenschappelijk Visserijbeleid – waarmee Eurocommissaris Maria Damanaki zichzelf wil profileren– is een aanlandingsplicht van alle bijvangst in visserij, de zogenaamde Discardban. Alle niet marktwaardige vangst die vissers nu vrijlaten, moeten ze dan op de wal dumpen waar de bijvangst dan wordt vermalen tot vismeel voor diervoeding. De visserijcommissie van het Europese Parlement PECH stemde in december al voor die aanlandingsplicht.

Het Europees Parlement heeft gisteren voor die ban gestemd met 502 tegen 137 stemmen, zogenaamd om ‘overfishing’ te voorkomen. In werkelijkheid speelt profileringsdrang van deze wereldvreemde urban socialists- kaliber Gerben Jan Gerbrandy van Demagogen66– een grotere rol.

“We have shown today that the European Parliament is anything but toothless. We have used our power as a co-legislator, for the first time in fisheries policy, to put a stop to overfishing. Fish stocks should recover by 2020, enabling us to take 15 million tonnes more fish, and create 37,000 new jobs”, said fisheries reform rapporteur Ulrike Rodust i (S&D, DE).


Europarlement: wereldvreemde politici
De claim van Rodust (Brutosalaris 13.000 euro per maand inclusief toeslagen voor aanwezigheid en reiskosten) lijkt veel op een aankondiging van een Sovjet-5-jarenplan, met ‘De voorgenomen maatregel’die alle problemen in één keer voor eens en voor altijd oplost. Terwijl de Europese Commissie in 30 jaar niet in staat bleek tot doelgericht beleid om discards te minderen, en juist Europese regels de belangrijkste oorzaak van discarding waren in veel landen, zoals de Schotse vissers reageerden op eerdere aandacht voor ‘discards’:

We also welcome the fact that this appears to be a long overdue recognition from the EC, made in a statement by Commissioner Damanaki, that the inherent cause of discarding is down to fundamentally flawed regulations, rather than from the legitimate activities of fishermen.

Discardban kan ecologische ramp zijn
In werkelijkheid berust de koppeling tussen een aanlandingsplicht van bijvangst en milieuvriendelijk beleid op drijfzand. Ook in Rusland geld een aanlandingsplicht, waar bijvangst dan tot vismeel wordt verwerkt, zoals straks ook in Nederland gebeurt omdat dit moet van de Eurosovjet. Ook in Aziatische landen wordt veel bijvangst aangeland, zo meldt het FAO al in 2005. Aziatische landen staan ook hoog op de lijst van overbevissing.

Wat de Duitse salonsocialiste Ulrike Rodust vooral bewijst is dat Europolitici zich minder door praktijk laten leiden of kennis, vaak meer door sentimenten uit media en van NGO’s. Wat niet wegneemt dat – bij vissoorten die slecht overleven na vangst– discarding een praktijk is die je zoveel mogelijk kunt minderen.

Waar het om draait is dat je niet voor symboolbeleid kiest dat politici moet profileren/ een warm gevoel over zichzelf geeft, maar praktijkgericht beleid gedragen door de sector die het moet uitvoeren. Beleid moet geen doel op zich zijn , zoals ook de North Sea Region Advisory Council al aangeeft.

Tijd voor burgerlijke ongehoorzaamheid?