Noordse stormvogel, broedde eerst alleen op IJsland maar nu tot in Normandie
De door Brussel geadopteerde Discardban – aanlandingsplicht en dump van bijvangst op wal- kan negatief uitwerken voor verschillende populaties zeevogels in de Noordzee. Dat blijkt nu ook uit Brits onderzoek naar voedselzoekpatronen van Jan van Genten, die ze met GPS-loggers uitrusten. Van Britse Jan van Genten is 42 procent volgens de Britse onderzoekers gericht bezig met volgen van vissersschepen.
De gevonden overlap Jan van Gent-visserschip kan natuurlijk ook komen, doordat vissersschepen net als Jan van Genten naar de plekken met meeste vis zoeken, maar toch. De kolonies Jan van Genten rond Groot Brittannie zijn nu nog de grootste van het Noordelijk Halfrond.
Dat visserij(afval) gunstige effecten had op zeevogels was al langer bekend.
De noordse stormvogel (Fulmarus glacialis) – die vissers geloof ik ‘mallemok’noemen- is een mini-albatros die eerder enkel in arctisch gebied broedde. Deze profiteerde van toename van visserij (afval) in afgelopen eeuw en ging steeds zuidelijker in de Noordzee broeden (ik nam de foto in Normandie), ookal zou hij volgens de Climatic Atlas of European Breeding Birds van Birdlife International moeten vluchten naar het noorden voor opwarming. Dat kan ook veranderen dankzij Brussel.
An increase in food discarded by commercial fishing has been suggested as a contributing factor to the spectacular growth in numbers and distribution of northern fulmars in Britain and Ireland and the North Atlantic. Prior to the mid-18th century, they bred in only one or two colonies in Iceland and in St Kilda (Western Isles).
They then expanded their breeding range around the coast of Iceland and onto the Faeroe Islands and in 1878, formed a second British colony on Foula (Shetland)
Die noordse stormvogel moet het dankzij Brussel weer hogerop zoeken door voedselgebrek, terwijl ‘klimaatdeskundigen’ als Brian Huntley, Vogelbescherming en SOVON riepen dat vogels ergens leven omdat het precies koud genoeg is. En naar gebieden met genoeg kou moeten vluchten. Kloppen de waarnemingen in de echte wereld eindelijk met de computerfabricaties van Brian Huntley en de zijnen.
Domino-effecten
Dat minder visserij en discards voedselgedrag van meeuwen stuurt, bleek al uit onderzoek met GPS-loggers bij Nederlandse kleine mantelmeeuwen, die dankzij krimp van de vissersvloot en visserij op de kust steeds vaker landinwaarts voedsel zoeken in plaats van vissersschepen volgen.
In principe kunnen ecologische domino-effecten optreden (Cascade), doordat zeevogels op zoek gaan naar alternatieven: we zien dat al bij de roofmeeuwen als kleine mantelmeeuw. Hun landinwaartse strooptochten maken sommige meeuwen tot rovers van kuikens van zwarte sterns in natuurgebieden in Utrecht, waar vogelwerkgroepen hun beschermingswerk zien verdwijnen in een meeuwenmaag.
Brussel dupeert (roof)meeuwen en in hun kielzog andere soorten
Kort door de bocht gezegd met zevenmijlslaarzen-biologie: wanneer het voor meeuwen meer loonde om vissersschepen te volgen (omdat er nog meer vissersschepen waren én zij meer over boord zetten), hadden die zwarte sterns in natuurgebieden het mogelijk minder zwaar te verduren. Zoals haviken nu méér zeldzame boomvalken vreten, door minder houtduif op de zandgronden (dankzij minder graan op akkers), zodat de boomvalk in Drenthe verdween. Dat soort effecten zijn nu ook mogelijk langs de Britse kust met haar kolonies zeekoeten, papegaaiduikers. Die zijn dan vaker de lul.
Ecoquo Ospar: door afname visserij kan visserij schuld krijgen afname vogels
De vrees bestaat dat hongerige grote mantelmeeuwen nu nog heviger kuikens van zeekoeten en papegaaiduikers gaan bestoken langs de Britse kust op zoek naar alternatief voedsel, waardoor kolonies krimpen. En het grappige is dat volgens de Ecoquo van Ospar- de milieukwaliteitsmeter die de Europese Commissie hanteert in de Kaderrichtlijn Marien- die trend dan kan worden toegeschreven aan…de visserij.
Meer gesloten visgebied nodig door minder visserij
De Ecoquo- gooit trends van diverse soorten zeevogels in één blender en bij gemiddelde daling van willekeurig bij elkaar gegooide zeevogeldata ontstaat dan ‘een milieuprobleem. Waarbij de uitkomst kan zijn dat Eurocraten meer gebieden willen sluiten voor visserij voor ´biodiversiteit´. Nu ook doordat er minder visserij is…Laten we nog niet te ver vooruit lopen…
Als toevoeging even, tonen dat ik ook iets liefs over Imares kan zeggen als dat terecht is. In de Visserijnieuws was te lezen dat Imares voor journalisten een info-website heeft over de door Eurocraten aangenomen discardban, waarvan ze hier alle gedroomde voordelen adverteren. Ik hield mijn hart vast want:
– Sharon Dijksma ventileerde na adoptie van de Discardban feitelijke onjuistheden en zelfs leugens over overleving van discards, zich mede baserend op publicaties die Imares en dus haar Ministerie van ELI-ambtenaren aanleveren
– Wie de rapporten van Imares navlooit, zoals ik deed voor de Discardwijzer 2013 van de SWNM– ziet dat Imares verschillende discardcijfers levert bij de zelfde visserij voor verschillende opdrachtgevers, het op te heffen Productschap Vis en het Ministerie, er is sprake van datamassage.
Maar de site is reuze neutraal, en in het Wageningse studentenblad Resource is Tammo Bult van Imares realistisch over een kloof tussen voorwendselen van het Europese beleid, en de harde praktische werkelijkheid.
ik begrijp het allemaal niet meer. de compter zegt het en wij geloven het. is het niet zo dat wat je er instopt er ook weer uitkomt door menselijk toe doen. dus verkeerde gegevens geeft verkeerde uitkomst maar dat interesseerde zogenaamde heren “geleerden niet. zelfde geld voor bodem beroering. ik woon aan de rivier de himber en ben alledagen op de laagwater lijn te vinden. er is geen visserij maar de bodem verandert iedere dag. dan komt er 10 cm sediment bij, en twee dagen later is het weer weg. hoe kan dat? want eris geen boomkor visserij. het zelfde geld voor al de getijden gebieden maar dat mag niet van de “geleerden” want het past niet in computerprogram