Moet je hier bang voor zijn?

Wie het VIBEG-besluit leest uit de Staatscourant, de sluiting van visgebied in de Noordzeekustzone hoeft zich geen illusies te maken.

Ton IJlstra van het Ministerie van EL&I gaat voor koude sanering van de kleinschalige kustvisserij, zo vertrouwde hij mij toe in Breukelen want ‘de overheid moet niet opdraaien voor een sector die niet rendeert’. Wat ik met hem eens zou kunnen zijn vóór de staat de banken- en duurzame energiesector met miljarden euro’s begunstigde. En wat zou kloppen, als het niet DE OVERHEID was met haar overregulering, accijns en beleidsmodes die één van de hoofdoorzaken is van die slechte rentabiliteit.

    Het telefoonnummer van VIBEG-architect Ton IJlstra, Ministerie van EL&I: 0615419683: vraag ‘m zelf.

Door VIBEG gaan de kleine bedrijven vanzelf door lastenverzwaring en overregulering over de kling(Natura 2000, steeds meer papierwerk, nieuw onderzoek voor toestemming wat je al generaties doet). Precies de strategie die NGO’s ook hanteren, om de reeds met 40 procent gekrompen Noordzeevisserij sinds 1990 nog verder in te krimpen.

Beleidsstukken omschrijven het anders. Maar de feiten tellen, niet de voornemens over ‘duurzaam’ en ‘innovatie’, vormen van agendagedreven marktverstoring waarmee de overheidsbureaucratie een belangrijker rol verovert voor zichzelf ten koste van bedrijven.

Angst voor NGO’s is een slechte raadgever
Uit angst voor procederende NGO’s die de habitatrichtlijn blijven misbruiken tegen de productieve (voedselvoorzienende) sector, ging Vissersbond-voorzitter Johan Nooitgedagt akkoord met VIBEG. En dit Broodje Nooitgedagt, daar verslikt de kleinschalige kustvisserij zich nu in met een tikkende deadline. Zij werden geofferd, terwijl de concullega´s elkaar onderling ook weer de tent uitvochten over bijzaken als de pulsvisserij. Ik zal onderstaand nog even het recept geven van een Broodje Nooitgedagt.

    Broodje Nooitgedagt
    – doe twee kilo praten met NGO’s en ambtenaren in een kom
    – leng dat aan met papier over het ‘in stand houden’van een veranderlijke natuur om valse tegenstelling visserij-dynamische natuur te voeden
    – blijf wollig knuffelen en doe er een scheutje hoop bij, zonder heldere feitenanalyse van eigen makelij
    – laat dat 10 jaar sudderen en pruttelen en negeer iedere aanval op je sector onder het mom van ‘diplomatie’ en ‘het zal wel overgaan’.
    – wacht iedere nieuwe regulering van de overheid af tot de procedures al zijn begonnen, schiet her en der wat losse flodders met een dure lobbyist of PR-bureau zonder resultaatmeting en noem dat je strategie
    – Handhaaf je positie door onderling uitspelen belangen, en geef af op overheidscritici om zelf wit voetje te halen
    – haal het geheel na faillissement van de sector en verlies van 25 procent visgebied uit de oven en dien het op met een scheutje visserstranen.

Visserij is businesscase voor economische kwetsbaarheid dankzij overheid
Bij kwetsbare economische sectoren wiens opbrengst fluctueert met de wisselvalligheid van de natuur én fluctuerende marktprijzen, zie je sneller dan bij andere sectoren welke schade een overheid aanricht die:

  • a. gelooft dat je achter een bureau aan de knoppen van de natuur kunt draaien, en via hinder van economische sectoren betere natuur krijgt
  • b. procederende NGO’s met een romantisch natuurideaal subsidieert, als stok om die sector in jouw beleidsrichting te duwen
  • c. met subsidies strooit naar enkele bevoorrechten in de sector die voldoen aan het ambtelijk ideaal van de dag, daarmee de onbevoorrechten voor het blok zettend en de markt bedervend
  • d. natuur- en milieubeleid baseert op angst voor het onbekende: het voorzorgprincipe, en op zekerheid over het onzinnige
  • In zo’n ondernemersklimaat – waar je niet duurzaam kunt investeren door continue groei van regels- heeft wollig gepraat over ‘wij willen verbinden’ weinig invloed, zoals in het manifest tegen de discardban. Je geeft de term ‘doorpolderen met de partijen die je verstikken’hooguit een positief medische lading, wanneer je niet zichtbaar bent voor het publiek. Want je hebt dan geen macht en dus ontbreekt pressie te moeten luisteren.

    Visserij de kleinschalige boeren achterna
    In de afgelopen kwart eeuw zagen we hoe zo de (kleinschalige) boerenstand op zwart zaad kwam te zitten, gesandwiched tussen overregulering op milieugebied zonder rentabiliteitstoetsing, onkosten en eisen van de wereldmarkt. Op vergelijkbare wijze jaagt onze overheidnu de Nederlandse kleinschalige kustvisserij over de kling, samen met NGO’s die beweren dat zij voor de natuur opkomen, terwijl ze vooral uit zijn op geld en invloed. In Visserijnieuws schreef ik al dat hun natuurvisie leunt op achterhaalde ecologie, en in wetenschap zijn die clubs-afgemeten aan hun investeringen- totaal niet geinteresseerd. De Waddenvereniging steekt slechts 3,5 procent van haar budget in wetenschappelijk onderzoek, de rest gaat naar campagnes, procedures en salarissen.

    Zachte heelmeesters…
    Dus waarom ‘we willen verbinden’roepen als je bestaan direct fysiek bedreigd is en de tanks al binnenrollen? Is dat in oorlogstijd geen lachwekkende uitspraak. Zonder pressie en aanwezigheid in media van de visserij, zonder acties die haar nood tonen aan het publiek en daarmee je gesprekspartner: dan is dat ‘verbinden’ het verbinden van een stinkende wond door zachte heelmeesters.

    En zo heeft Dokter Rypke weer gesproken. Sterk spul heh, zo’n fishermen’s friend?