Lobby tegen subsidies volstrekt ongeloofwaardig, bij clubs die staat verplichten miljarden aan molens te geven
Niet álle punten die tegen visserij lobbyende overheidsextensies (milieuclubs) aandragen zijn fout. Neem de huidige kundig opgezette lobby van Ocean 2012/Oceana (gefinancierd door Amerikaanse filantropen en Sun Oil/Pew Environment) in Brussel tegen subsidies op visserij, die vooral in Mediterrane landen de spuigaten uitloopt.
Visserijsubsidies miniem vergeleken met door Niet Gekozen Organisaties aangemoedigde klimaatsubsidies
Uit de mond van milieuclubs klinkt lobby tegen subsidies alleen volstrekt ongeloofwaardig. Hun lobbystrategie leunt namelijk grotendeels op aanmoedigen van selectief subsidiëren van voorkeurs-sectoren zonder toetsing van rentabiliteit, vergelijkbaar met hoe de overheid werkt: het project is een succes als alle geld op is.
Zo is het Greenpeace- deel van de antivisserijcoalitie Ocean 2012- die fanatiek lobbiet voor megasubsidies op niet-renderende wisselvallige (‘duurzame’) energievormen als windustrieterreinen. De Brusselse beleidsbureaucratie heeft 1/5de van haar begroting- liefst 200 miljard euro-uitgetrokken voor klimaatsubsidies, meest voor niet-renderende energie-subsidies.
Hoeveel visserijsubsidies krijgt Nederland?
Vergeleken daarbij zijn de visserijsubsidies die uit het Brusselse Europese Visserij Fonds (EVF) naar Nederland vloeien- wisselend tussen 10 en 15 miljoen euro- volledig peanuts. Daar kan je nog niet één windmolen op zee voor subsidiëren, terwijl de windustrie voor onze werkgelegenheid van vergelijkbare marginale waarde is als visserij.
Visserijsubsidies in NL dienen louter draagvlak voor zitvlak staatssecretaresse Dijksma
Idealiter zou visserij beter af zijn zonder subsidies vanwege de wijze waarop de beleidsbureaucratie onder staatssecretaresse Sharon Dijksma die subsidies gebruikt: namelijk louter ter versterking van de eigen macht, om averechts beleid uit Brussel af te kopen richting gedupeerde sector, dan wel om utopische beleidsvoornemens van glijmiddel te voorzien.
Neem de 3 miljoen euro doekje voor het bloeden, die de gemengde visserij van Dijksma krijgt aangeboden om de averechtse Discardban door te voeren. Die afkoopsubsidie richting Vissersbond dient louter om het draagvlak voor Dijksma haar zitvlak te vergroten. Misschien meent Dijksma dat zij goed doet, omdat ze ‘een goed gevoel’over zichzelf houdt, maar gevoel koop je niks voor. Het zou bestuurders en politici sieren wanneer zij rationeel waren en zich op kennis baseerden.
Innovatiesubsidie: overheidsgedreven marktvervuiling
Een zelfde geldt voor zogeheten ‘innovatiesubsidies’ bij vistuig. Het is de beleidsbureaucratie die eerst een probleem in de markt zet, zoals het betekenisloze- want niet kwantitatief gemaakte- begrip ‘bodemberoering’: waarna de bureaucratie enkele voorkeursbedrijven selecteert die voor subsidies in aanmerking komen voor ander vistuig, neem puls.
Die subsidies zijn niets anders dan overheidsgestuurde marktvervuiling, bedoeld om overheidsmacht te vergroten. Ze dienen enkel om de overgrote meerderheid niet begunstigde concullega’s van visserij voor een voldongen feit te plaatsen, wanneer symboolbeleid wet wordt: terwijl de overheid nog geen enkele garanties biedt over definitieve vrijstelling van de puls, en terwijl honderden vissers op een wachtlijst staan, worden de niet-voorkeursbedrijven dan plots voor voldongen beleidsfeit geplaatst. Gebieden dicht voor de niet voorkeurs-vissers, of een aanstaand verbod op visserijmethodes die volgens linkse politiek bedrijvende overheidsextensies (de milieubeweging) niet door de beugel kunnen.
Overheid is vijand van de burger en ondernemer
En als je als visser dan protesteert, kan de overheid zich vrijpleiten. Hun ‘beleid’was immers gericht op innovatie, en zij hebben vissers zelfs financieel gesteund: dat is exact wat Kamerleden te horen krijgen, waarna ze zonder blikken of blozen weer nieuwe anti-visserijwetgeving steunen. De subsidies dienen dus in de eerste plaats ter legitimatie van de beleidsbureaucratie. We moeten echter nooit vergeten wat de ware aard van de overheid is: de overheid is de vijand van de burger, zeker in een land als Nederland waar onze grondwet geen enkele garantie biedt op bescherming tegen de overheid.
Alle subsidie is geld dat de overheid eerst van ondernemers afpakte, onder dreiging van geweld en gevangenisstraf. Ook de subsidie waarvan een visser zo gek was deze aan te nemen: misschien voelt het alsof de overheid je weer teruggeeft wat je rechtmatig toekomt.
De moderne milieubeweging hanteert een visie op milieubescherming die niet de mijne is: via lastenverzwaring, laster en lobby voor averechts (links) beleid fungeren zij als ongekozen extensie van de overheid.
De strategie is daarom: ‘verkondig het einde van de wereld , vertrouw er op dat journalisten dat overschrijven, dan komen vanzelf politici in actie die paniekbeleid willen invoeren, en aan het eind van de rit heb je weer meer regels en ambtenaren er bij’. Kort samengevat leunt de strategie van de milieubeweging op de volgende hoofdaanname: meer bureaucratie is goed voor natuur en milieu.
Geen milieuclub kan mij tonen dat één natuurgebied ooit verbeterde door meer beleidsbureaucratie.
En als ik dat opmerk dan ‘ooh, de toon is niet goed’. Deze mensen zijn dan dus onweerlegbaar nul komma nul geinteresseerd in de natuur, en verwarren een goed gevoel over zichzelf met natuurbescherming
Mijn grote bezwaar tegen dit soort clubs is dat zij met de discussie in onder andere de discard ban vooraan zaten en nu nog zitten met Damanaki cs en dat hun stem wordt gehoord, ja zelfs beleidsbepalend zijn