RZ12Slochteren
Terwijl in mainstreammedia de ’terug naar de Middeleeuwen’-lobby van Milieudefensie et al alle ruimte krijgt om angst te zaaien, toont tijdschrift De Ingenieur met auteur Thijs van Velzen kort en krachtig hoe de vork in de steel zit met boren naar schaliegas in Nederland. Risicoloze techniek bestaat niet, maar de grootste vrees- vermenging van gebruikte chemicaliën met grondwater- is ongegrond, zeker in Nederland.

Natuurlijk allereerst omdat de chemicaliën voor het fraccen worden ingespoten op 3 kilometer diepte, ver onder de grondwaterspiegel.

De angst dat vloeistof uit de boorpijp zou lekken- in de Verenigde Staten een aantal malen gebeurd- heeft in Nederland nog minder grond dan in de VS. Omdat we hier bij boren de hele buis cementeren, en niet zoals in de VS alleen aan de top en onderkant van het boorgat. Er is dus nog een extra barrière.

Natuurlijk, zoals ik ook al schreef, is schaliegas niet de energiehemel op aarde. Het grootste bezwaar in Nederland is lokale verkeersoverlast omdat je met vrachtwagens zand, water en chemicaliën moet aanvoeren. Ook moet je bij schaliegas over een groter oppervlak meerdere putten slaan, dus je hebt meer nodig van een schaars goed in ons land: ruimte. In de Noord Oost Polder geen probleem, maar misschien in Brabant wel.

Het belangrijkste bezwaar tegen schaliegas is misschien wel dat de opbrengst alleen maar kan tegenvallen. We zijn dankzij Slochteren in Nederland zo verwend met makkelijk gas dat oneindig beschikbaar is en 10-12 miljard euro aardgasbaten geeft, dat iedere geboorde put na het Gronings goud teleurstellende opbrengsten geeft. Dat zou je ook als luxeprobleem kunnen zien.