hajo_tinkebell

Nog geen vijf weken geleden op 13 augustus jl. werd ik gebeld door de productieassistent van een documentaire over dreigend fosfaatgebrek. Ene Tinkebell – nooit van gehoord – was door ene Wouter de Heij bevrucht met angstige ideeën over de eindigheid van fosfaat. Had ik toen geweten wat ik nu weet had ik mevrouw Tinkebell aangeraden direct terug te gaan naar Wouter de Heij om zich door hem met zaad te laten bezwangeren in plaatsvan met een angstvisioen.

Ik rook meteen al onheil toen ik de begreep dat deze Wouter de Heij een reductie van de mensheid van 7 miljard nu naar 3 à 4 miljard voorstaat, terwijl de documentaire de titel “Save our children” meekreeg. En dan gaat het dus niet om het redden van die miljarden kindjes die van Woutertje niet geboren mogen worden. Nee “Save our children” heeft betrekking op het vermijden, de mitigatie van die kindertjes.

Ik was er heilig van overtuigd dat ik Tinkebell heus op andere gedachten kon brengen en dus was ze van harte welkom. Ze arriveerde hier met haar cameravrouw en assistente. Alle drie type grachtengordel, single (of LAT), kinderloos? Ik hier een tuin vol kinderen. Ik dacht: misschien werkt dat aanstekelijk… niet dat ze mijn zaad zou krijgen hoor. Maar we gingen varen in mijn polderbootje om de praatfilm een beetje boeiend te houden. Van het volle uur dat we heel prettig spraken, zijn iets meer dan 2 minuten overgebleven. Prima hoor. En ik wilde nog naar de premiere in Rotterdam.

Tot ik hoorde dat mevrouw Tinkebell zich had laten steriliseren als conclusie van de film. Ze had er een melodramatisch Gesammt-kunstwerk van gemaakt en het is evident dat ze er altijd al op uit was zich te laten steriliseren (zie ook haar toelichting op Pauw& Witteman). Na tig mislukte relaties wilde ze niet zielig overblijven, maar aan vriend en vijand kunnen verkondigen dat ze zich had geofferd voor virtuele kindertjes in de toekomst. Je kunt alles heel intellectueel verpakken maar dit is gewoon een hele vette Darwin-award.

boddeke_tinkebell

Het mooiste van de docu is het ionterview met Dolf Boddeke (ja dankzij de aardige productieassistent heeft Tinkebell echt en hele rits relevante mensen gesproken – en desondanks haar melodramatische besluit gevat). Ik heb veel contact met Dolf maar heb hem nog nooit ontmoet. Hij is de visserijbioloog die heeft aangetoond dat de visrijkdom voor onze kust vanaf 1975 puur te danken is geweest aan fosfaat uit wasmiddel. Het is prachtig om te zien hoe de alfa Tinkebell wel intelligentachtige vragen weet te stellen maar hoe ze eigenlijk niet weet hoe ze Dolfs verhaal in haar verhaallijn moet inpassen. Als Dolf zegt dat er nog voor duizend jaar of langer fosfaat is, valt bij Tinkebell nog het kwartje niet dat ze zich niet moet laten steriliseren vanwege fosfaatschaarste. De paar minuten Dolf smaken in elk geval naar meer. Ooit maken we de ultieme visserijfilm waarin deze man een sleutelrol zal spelen.

Ga straks hieronder naar de film kijken en de droevige afsluiting die in feite een eerbetoon is aan de meest zieke geest van Planeet Aarde: Maurice Strong, de vader van het milieu-alarmisme en de genius van de Chinese één-kind-politiek. Eerst geef ik nog even aan dat mijn filosofische ikje pas na afloop van het interview zelf ineens het licht zat hoe het werkelijk zit met de fosfaatproblematiek. Dus wat ik in de film bazel is veel te moeizaam voor iets wat je in een heldere alinea kunt zeggen:

Wat iedereen de fosfaatproblematiek noemt moeten we eigenlijk splitsen in twee problematieken. De eerste problematiek speelt nu en is een situatie van feitelijk gigantische fosfaatoverdaad met dito lage wereldhandelsprijzen. In die situatie hebben overheden en producenten baat bij (valse) aandacht voor schaarste om zo de prijs toch nog wat omhoog te manipuleren. Op zeker moment en misschien dus pas over honderden jaren gaan we over naar een situatie van feitelijke fosfaatschaarste. Op dat moment is er eigenlijk geen probleem, want een schaars goed wordt altijd optimaal winstgevend gewonnen en in de markt gezet door niet-subisdiebehoeftig vrij ondernemerschap. Ja de wereldhandelsprijzen zijn dan hoger, maar for all we know zijn mensen over enkele generaties vele malen rijker dan wij het zijn. Een non-issue dus.

En dus kun je weten dat als in een tijd van vreselijke overdaad van grondstoffen – zoals ook steenkool en olie – veel gebazeld wordt over schaarste en peak dit peak dat, dat je dan weet dat er verborgen agenda’s zijn en dat sommigen zich met suggestieve verhalen ten koste van anderen proberen te verrijken. Nassim Nicholas Taleb noemt dit fraude omdat de verhalen in omloop worden gebracht door mensen zonder skin in the game. Goud is echt schaars en daar heb je dan ook geen alarmisten bij. Pas sinds ik dit quid pro quo door heb – en dat is pas enkele maanden – snap ik echt waarom vanuit de olie-industrie geen geld naar sceptici vloeit. Zij hebben belang bij de verhalen van alarmisten.

[youtube id=”HUqiULmcxIo” width=”600″ height=”340″ position=”left”]
Fragment Boddeke 19:20-25:00 – Fragment Hajo 28:20-31:40

Wat wil Wouter de Heij? Zichzelf in sociale media – hij blogt ook op het uitstekende foodlog – in de kijker spelen om op te vallen om met zijn bedrijf. In het interview met Tinkebell benadrukte ik herhaaldelijk dat Wouter en ik allebei weten hoe het spel gespeeld wordt. We weten allebei dat je jezelf in de kijker moet spelen en dat je kansen moet grijpen om je gezicht in beeld te krijgen. Dat je moet bloggen en op sociale media actief moet zijn. Omdat het leuk is, maar ook omdat het de perfecte groeiende CV is voor geluk op je pad en ook dat kleine beetje invloed.

Na het lezen van Wouters reactie hieronder trek ik in dat Wouter zich bezondigd heeft aan een al te ordinaire PR-stunt. Ik beschuldig hem niet meer van het veroorzaken van een sterilisatie van een verdwaalde vrouw. Ik houd echter wel staande dat zijn fosfaat-alarmisme volstrekt onwetenschappelijk is, ahistorisch, eerloos en schaamteloos. Als er eenvoudige aansprakelijkheidswetgeving was voor het doen van gratuite apocalyptische uitspraken, dan zou hij zich hoeden dunkt me. Stel dat Tinkebell zich morgen bedenkt en een advocaat in de arm neemt?

Uit Wouters reactie weet ik dat hij ook geen voorstander is van één-kind-politiek. Daaruit concludeer ik opnieuw dat zijn alarmisme voor hem gratuit is. Want zonder dictatuur kunnen we niet vermijden op 10 miljard mensen te komen. En dus kun je als je tegen een dictatuur bent beter niet reppen van doelen die binnen een democratie niet bereikbaar zijn. Wat heeft dat nu voor zin? Wouter bevestigde dat hij zelf wel kinderloos is. Bewust gekozen? Of is het hem en zijn partner overkomen? We gaan elkaar ontmoeten… zijn bedrijf doet zulk uitstekend werk!