Er was eens….Hobbits, Orks, Elfen en Kantelpunten maar gelukkig ook Marco Visscher

Ga lekker zitten bij het haardvuur vanavond, dan vertel ik een spannend academisch sprookje (en lees het vooral uit want er is weer een mooie download voor jullie): er was eens… het global tipping point. Het 5de IPCC-rapport werkgroep 2 zit vol met tipping points: theoretische punten van geen terugkeer waarna de aarde in een duister Mordor zal veranderen dankzij de kolencentrales van kapitalist Saruman. Bijvoorbeeld door het mogelijk uitsterven van nog onbekende soorten die zich verscholen houden op de harde schijf van de computer van academici: ‘het zesde massa-uitsterven’ noemt men dat.

Marten Scheffer, de tweede viool van Rockström
In die wat mystieke richting moet je ook het ‘globale kantelpunt’ zoeken, dat hier op Climategate.nl al met meerdere recensies werd beloond, inclusief zijn voornaamste Neder-apostel de Wageningse mysticus Marten Scheffer. Internationaal gezien is Johan Rockström de kantelpunter van dit moment, die met Scheffer als tweede viool ‘A Safe Operating Space for Humanity’ publiceerde in 2009 in Nature; veilige grenzen voor de gehele aarde op het gebied van ‘biodiversiteit’ en CO2-concentratie, een natte vinger maar dan van mensen met dure titels.

Ik vroeg Scheffer, de Herman Wijffels van de Neder-ecologie: wat is het bewijs voor een kantelpunt/veilige grens boven 350 ppm CO2, terwijl deze concentratie geologisch gezien absurd laag is en voorlopig enkel gunstige effecten heeft op plantengroei. Zijn deskundige antwoord was:

nou ehh, kijk maar in het IPCC-rapport zou ik zegguh’ (= vertaald uit het Academiaans: ‘rot op, ik ben belangrijk en jij niet’).

Overtuigend vindt u niet? Natuurlijk zijn er vele positieve en negatieve trampoline-effecten in de natuur (= feedbacks, met ergens vanzelf weer een rem). Maar wat is een kantelpunt eigenlijk meer dan niet lineaire verandering in een modieuzer en wat gevaarlijker klinkend jasje…

Hobbits, Orks, Elfen, Kantelpunten
Wie al zijn twijfels had bij het bestaan van hobbits en orks buiten de fantasie van Tolkien, ook het global tipping point kan bijgezet in het domein van de universitaire sprookjeswereld, zoals al beschreven in Trends in Ecology and Evolution. Uiteindelijk is theorie een dure term voor sprookje, wanneer deze alleen de rijke fantasie van Marten Scheffer en Johan Rockstrom als ondersteuning heeft.

Maar het kan ook anders
Eergisteren zette ik nog de zaag in het gilde der linksige informatie-amateurs dat bekend staat als de journalistiek. Organismen met analytisch vermogen van een pinda omhuld door een chocolaag professionele pretenties. Maar, ik noem ook graag de uitzonderingen. Hier is er één: Marco Visscher, de hoofdredacteur van het ecotijdschrift Optimist. Hij publiceerde net van eigen hand een zeer ketters artikel over kantelpunten: “Over de grens”

Visscher doet wat het pretentieuze pindagilde nalaat: zich fatsoenlijk inlezen, materie doorgronden en hij snapt dat wetenschap draait om bewijs, niet om de autoriteit van de universiteit. Hij vertoont een eigenschap die het pindagilde zo deerlijk mist; zelfstandig nadenken. Al zal het pindagilde nu collectief uitkraaien- onbewust onbekwaam menend hier spitsvondig te zijn- ‘da’s omdajetermeu euns ben’. Ontsla hen Heer en verstrooi hen, werp hen in de diepste duisternis waar geween en getandenknars is. Maar er is ook Marco Visscher en dan is er weer hoop.

Like ons en lees ‘Over de grens?’ van Marco Visscher in de Optimist
Zulke mensen help je graag verder met wat primaire literatuur. Het resultaat is er naar: een diepgravend artikel in de Optimist over de pro’s en contra’s van het ‘global tipping point’. Ik wilde dat ik het zelf had geschreven. Geef een facebook-like voor Climategate als je nog niet gedaan hebt dan kun je het via deze link helemaal lezen. Driemaal hoera voor Marco. Nu is Johan Rockström heel erg bøøs op Marco. Kijk, ook dát had ik eigenlijk zelf op mijn geweten willen hebben.

Er is nog hoop, al zijn wij allen zondaars
The Optimist wil de milieubeweging in minder misantropisch vaarwater brengen. Minder boze sprookjes, averechts en peperduur symboolbeleid, en gewoon zorgen voor je omgeving. Dat is de nieuwe milieubeweging. Stel je voor dat je tuin onderhoud nodig heeft en je buurvrouw wijst daar op. Wat zou je dan overtuigen: ‘als je tuin geen onderhoud krijgt ontploft je huis en sterven je kinderen. Als je niet aan mij al je geld overmaakt stuur ik de gemeente op je af’. Zeg maar de oude milieubeweging. Of ‘hier, je mag mijn tuingereedschap lenen en kijk in deze tuingids hoe mooi je het kan maken met een klein beetje inspanning.’

Hoera!

Alleen waarom heet het The Optimist?
Natuurlijk, met Blue Band eten ze er goed van, we loungen en mensen bellen met een Smart Phone, de taalterreur der Amerikanen is totaal. Sinds zij de vliegbasis Soesterberg ontruimden beschouw ik hun bezetting echter als opgeheven, wat ons van de plicht ontslaat Amerikaans te praten. OK? De Duitsers waren in ’45 al weer verdwenen, dus misschien daarom geen ‘Der Optimismus’. Als het woord optimisme in het Duits bestaat trouwens. Toch Marco, jullie blad is volledig gericht op Nederlandse lezers. Why? Und warum? Nur fur den kick, nur den Augenblick? Ni Hao?

Och, we heten zelf Climategate, spreek uit: kleimutgeet. Misschien nadert taalvervuiling een zeker kantelpunt, en ontkracht dat de boodschap van mijn blog.