De zwanenbloem groeit als onkruid in de Friese sloten, maar staat nog wel op de Rode Lijst. Is hij dus 'bedreigd'?

De zwanenbloem groeit als onkruid in de Friese sloten, maar staat nog wel op de Rode Lijst. Is hij dus ‘bedreigd’?

Milieuredactivist René Didde van de Volkskrant voert actie tegen onze boeren, en schrijft daarom een persbericht over van het Utrechtse Copernicus-instituut. Zij publiceerden in Nature over verspreidingstrends van 491 Europese plantensoorten in natuurgebied, en hun voorkomen op de Rode Lijst: ‘Fosfaattoename bedreigt tientallen zeldzame plantensoorten’ schreeuwt de Volkskrant.

De onderzoekers maken een kapitale fout, door de Rode Lijst te verabsoluteren. De Rode Lijst werkt misleidend. Ook nieuwkomers komen automatisch op de Rode Lijst, en soorten op de rand van hun verspreidingsgebied, maar ook soorten die na jaren zeldzaamheid weer toenemen, zoals de zwanenbloem.

Daarnaast hebben plantaardige liefhebbers van voedselarme omstandigheden meer last van overmaat stikstof dan fosfaat. Immers, stikstof (NOx) verspreidt zich ook via de lucht en heeft ook verkeer als bron, terwijl fosfaat alleen via de grond verspreidt

En Didde/ de politiek activisten van het Copernicus Instituut zondigen kortom weer tegen puntje 3 uit mijn blog over discussieverwarring bij milieu, door milieuverandering als milieuramp te schetsen omdát mensen oorzaak zijn, zonder kosten-batenduiding.

Wat is er aan de hand?
Enkele tientallen plantensoorten die concurrerende plantensoorten verslaan bij fosfaat- en stikstofarme condities doen het nu minder, dan in de eeuwen voor uitvinding van kunstmest. Andere soorten die daar wél mee om kunnen gaan doen het weer beter. Zeewier groeit tegenwoordig ook nauwelijks meer op de bodem van de voormalige Zuiderzee, de Flevopolder, het zinkviooltje kwijnt weg nu de zinkvervuiling afnam.

Alle verandering kent winnaars en verliezers- of dat ‘erg’  is vormt een politieke moraaldiscussie waar de natuur geen boodschap aan heeft. Kwestie van smaak vaak…Ik als roofvogelliefhebber kom dagelijks aan mijn trekken tegenwoordig.

Paar feitjes ter duiding van het schokkende Volkskrantnieuws in NL, het dichtstbevolkte en bemeste land in EU

  • Fosfaat
  • – Er kwamen meer plantensoorten bíj in Nederland in afgelopen eeuw dan er verdwenen, zo leerde de lezing van Thomas van Hengstum op het NERN-congres in Lunteren in februari
  • – het gebruik van kunstmest door boeren halveerde van 1995-2005 (Bron Lei). Het LEI doet onderzoek naar manieren om het fosfaatgebruik nog efficiënter te maken en verliezen verder te beperken, de naam van de onderzoeker is…Wijnand Sukkel (!!) Als dat maar goed komt
  • Een drijver achter vergrootschaliging en intensivering is oplopende lastenverzwaring voor boeren en (milieu)regeldruk
  • De schaalvergroting in de landbouw in NL is onverbiddelijk, zo tonen de jaarcijfers 2013 van het LEI. Maar…dankzij landbouwintensivering is óók zoveel boerengrond vrijgekomen, dat we zelfs een Ecologische Hoofdstructuur konden aanleggen. Wil Didde dat terugdraaien?
  • Na decennia hatemail door PvdA-gezinde media/de milieubeweging, hebben boeren nu de KRO nodig om nog aan de vrouw te komen, en heeft slechts 31 procent van de kleinere agrarische bedrijven (<250.000 euro) een opvolger. Dat zullen waarschijnlijk Chinezen zijn. Alleen grootschalige bedrijven (80 procent) wacht een ander lot

Waarom de zwanenbloem; verschil tussen informatie en ervaring
Daarnaast voegen de milieuredactivisten een plaatje toe van de zwanenbloem ‘één van de bedreigde plantensoorten’, terwijl de zwanenbloem bij ons in Fryslan ’s zomers als onkruid in de sloot groeit, meer dan in de jaren ’80. Wanneer Didde eens verder keek dan de Wibautstraat en ging fietsen in de Ronde Venen ziet hij het ’s zomers ook. Het verschil kortom tussen informatie en ervaring. Voor informatie heb je een autoriteit nodig voor je het ‘gelooft’, Neetjur of ‘Gezaghebbende in Nature publicerende onderzoekers’, voor ervaring alleen je ogen en hersens.

Boeren grootste investeerders in Nederlands natuurbeleid
Onze boerenstand heeft tientallen miljarden euro’s moeten investeren om haar mestgebruik terug te dringen, de Programmatische Aanpak Stikstof is de laatste loot aan de Zure Regenboom die hen daartoe dwingt: wanneer je uien pelt in de motivatie achter anti-stikstofbeleid blijven plantjes over en een handvol Wageningse plantenliefhebbers- nadrijvend op de zureregen-hype van de jaren ’80- die deze plantjes zéér belangrijk vinden. De enige motivatie achter stikstof afknijpen is het helpen van vegetatie die bij voedselarmoede gedijt. Buiten tien Wageningse liefhebbers zijn er straks 10 miljard mensen die bij voedselrijkdom gebaat zijn. Je kunt als beleidsmaker kiezen voor 10 Wageningers die Groen Links stemmen.

Milieubeleid meest kostbare en minst efficiënte manier van natuurbescherming
Netto zijn boeren op afstand zo de grootste investeerders in ons gebureaucratiseerde natuurbeleid. En netto is dat milieubeleid in een aantal opzichten weinig effectief gebleken om natuur te verrijken. De biodiversiteit op het agrarische land is in turbostand achteruit gekacheld. Meer dan boeren belasten met nog meer regels en bureauwerk, zou lastenverlichting in ruil voor natuurvriendelijker boeren effectiever zijn. Waar zie je nog korenbloemen, klaprozen, patrijzen, veldleeuweriken, kemphanen, grutto’s, krioelende hazen? We zien vooral eiwitrijke ganzenlandingsbanen, waar boerenmonstertrucks met 40 kilometer per uur over heen razen. Snel afraggen, haastige vlugheid om snel de mestboekhouding en ander bureauwerk af te krijgen.

Een kwart eeuw geleden vóór alle milieubeleid waren ze er nog wel.  Blijkbaar zijn er andere knoppen dan ‘milieu’ waar je effectiever aan draait om natuurwinst te boeken, en het decennialang schoppen van urban socialists model Didde tegen boeren – onze !@#$!!! voedselproducenten- heeft enkel afstompend gewerkt.