Kamp (VVD) tegen Leegte (VVD): duurdere energie is eigenlijk goedkoper!

Het duur maken van energie in voorbeeldland Duitsland, voor ‘het klimaat’.

Wij wisten al van Marc Rutte dat windmolens niet op wind maar op subsidies draaiden. Wat wij niet wisten was dat Rutte bedoelde dat de VVD hier daarom extra werk van zou maken. Henk Kamp (VVD), minister van Economische (…)  Zaken antwoordt op 9 december op de Kamervragen van René Leegte over de kosten van windenergie in vraag 9 dat het verstrekken van tientallen miljarden euro’s overheidssubsidies aan offshore windmolenaars en nutsbedrijven- geheven via onze energierekening met de SDE-opslag met 3 procent koopkrachtverlies per jaar voor Jan Modaal- de energierekening omlaag brengt….

Energie wordt dus goedkoper door het duurder te maken…

De inzet op 16 procent niet-fossiele elektrische energie-opwekking- 3 procent méér dan de Belgen doen- met windenergie (kostprijs op land 10-12 ct per kWh, offshorewind meer dan 20ct per kWh, tegen 5ct voor kolen, 8 ct voor gas) maakt stroom voordeliger, wanneer je er in gaat geloven.

Dergelijke postmoderne redeneerkunst maakt kortom de beantwoording en het stellen van Kamervragen tot een zinloos taalspelletje, waarbij de arrogantie van de macht van de ambtenarij bepaalt wat waarheid is. Ik kan me niet langer voorstellen dat Kamp nog gelooft in de antwoorden die hij zelf moet geven van zijn ambtenaren. Hoe heeft het zover kunnen komen in ons bananenkoninkrijkje?

Waar gaat het mis?
Alles begint bij het stellen van de goede vragen lieve lezer, en je kunt niet kritisch zijn zonder enige kennis van zaken. Dan ben je hooguit hardnekkig wantrouwig, waarbij ‘kritisch zijn’ uitmondt tot het naroepen van de luidruchtigste zeikerd; Dat verklaart in mijn ogen waarom media zo kritiekloos milieuclubs papegaaien. Journalisten identificeren zich vaak met de ‘criticus’, die hen de energie bespaart van het kennis vergaren en zelf nadenken.

In mijn lezingen, zoals vanavond in het midden van het land, probeer ik altijd duidelijk te maken wat er mis gaat in maatschappelijke debatten over milieu en de manier waarop wij met het milieu omgaan. Daardoor blijven mensen de verkeerde vragen stellen, én daardoor zijn mensen stelliger in hun antwoorden dan je op grond van waarneming en bewijs kunt verdedigen. De loopgraven zijn gegraven, en het machtswoord/stemming bepaalt dan wat waar is.

Zoals je ook uit de beantwoording van Kamervragen kunt distilleren halen de ambtenaren van Kamp verschillende zaken door elkaar, en zo ontstaat een spraakverwarring over klimaat, milieu en energie waardoor we steeds langs elkaar blijven praten. Ik heb dat al in mijn 4 punten blog geschetst die elkaar beïnvloeden, heb het laatst voor de VVD in Leeuwarden al gedemonstreerd en zal het hier nogmaals herhalen.

Vier punten zijn in het debat van belang, die elkaar in onderlinge wisselwerking beinvloeden:

1. Het wetenschappelijk debat/ de waarnemingen. Dat gaat bij klimaat niet over wel/geen klimaatverandering maar HOE GEVOELIG IS HET KLIMAAT VOOR VERDUBBELING VAN CO2-concentraties
2. Het risicodebat, voor welk risico willen wij welk bedrag betalen/hoeveel goed doen we per euro (het SER Energieakkoord geeft tienduizendste van graden klimaatwinst voor tientallen miljarden euro’s)
3. Wat is de rol van de mens in de natuur, hier zit een ecologische, morele én culturele kant. Is iedere door mensen veroorzaakte verandering het zelfde als schade en moeten wij streven naar maximale natuurlijkheid/mensminimalisering? (Was het klimaat van 1850 werkelijk ‘beter'( want ‘natuurlijker’) dan dat van nu omdat mensen het klimaat beinvloeden
4. Wat is de meest effectieve manier van probleemoplossing, particulier initiatief of centrale planning

Wanneer je het zo ziet denk je, is het zo simpel? Ja, het is zo simpel

Puntje 4
De ambtenaren van Henk Kamp zijn vanzelfsprekend grote voorstanders van centrale planning (dat is de reden dat zij een baan hebben), zoals hun partij de PvdA daar traditioneel een voorliefde voor heeft (puntje 4), en de VVD nu omdat zij zonder de PvdA niet meer grote roerganger mag zijn. Bedenkt dat Joop Atsma (CDA) met de VVD onze Marcel nog aanstelde als expert reviewer namens de regering voor het klimaatpanel IPCC, én dat de motie Nepperus (VVD) nog leidde tot Climategate.nl spinoff Climatedialogue, hét mondiaal toonaangevende wetenschappelijke dialoogblog over klimaat.

Puntje 3
Traditioneel zijn  urbane mensen in het Westen geneigd een hoge waarde toe te kennen aan ‘de natuurlijkheid’ (puntje 3), de culturele mythe dat de aarde in ‘balans’ was voordat mensen kwamen, en deze balans wordt verstoord door mensen. En dat die ‘verstoring’ ongedaan gemaakt moet worden, zodat een ‘natuurlijk evenwicht’wordt hersteld (dat nooit heeft bestaan zoals de moderne ecologie nu accepteert, het is een culturele mythe). Wij hebben allemaal iets met ‘natuurlijkheid’, we verkopen Ketchup met argument dat dit 100 procent natuurlijke ingredienten heeft. Punt van informatie: het gif van een ratelslang is ook 100 procent natuurlijk. Vanuit darwinistisch oogpunt is dit geloof niet verdedigbaar, de mens is deel van de natuur, even natuurlijk als het niet menselijke. Maar geloof kan bergen verzetten.

Puntje 2
Daarmee komen we bij puntje 2: mensen die op de payroll van de overheid staan- of andere organisaties waar eigen handelen geen directe economische consequenties heeft(PvdA-stemmers) kennen een hoog risico toe aan iedere menselijke invloed op de natuur. Dit vanuit een principiële afkeer van menselijke invloed op de natuur, die immers onnatuurlijk/slecht is per definitie (kwalitatief in plaats van kwantitatief)- . Die invloed is per definitie ‘verstoring’/gevaar en moet je  dus koste wat kost bestrijden, zonder kostenbaten-analyse dus. Het vragen naar kosten wordt zelfs gezien als immoreel, het is taboe.

Puntje 1
Komen we uit bij puntje 1: om een dergelijke houding politiek te rechtvaardigen- we geven 70-100 miljard euro voor onmeetbare klimaatwinst, uit principe/angst voor het onbekende- hanteren ambtenaren bij EZ/PvdA-mensen (Bas van Geel uitgezonderd) automatisch de meest alarmistische variant van de klimaatwetenschap, zij zoeken natuurmatige onderbouwing voor de hoogste risicoperceptie uit puntje 2. Er is dan maar één wetenschap, DE wetenschap die het allemaal heel zeker weet: we gaan er aan, en CO2 is de boosdoener wánt die CO2 komt van mensen en mensen zijn slecht voor de natuur.

Zo is de beleidstrein volledig ontspoord geraakt, los van de wetenschappelijke werkelijkheid, de waarnemingen – vooral op basis van een culturele mythe, het geloof in de heilzame werking van ‘de natuurlijkheid’, het ‘ongestoorde klimaat’. Bij een complex systeem als het klimaat zijn stellige uitspraken onzin, het IPCC hanteert daarom ook een range van temperaturen van tussen de 1-2 graden tot iets minder dan 6 bij verdubbeling van CO2, met een meest waarschijnlijke opwarming van rond de 2 graden (AR5, zie onze Marcel). Activisten van 350.org gaan er vanuit dat de aarde bijna 6 graden opwarmt bij CO2-verdubbeling, en geloven daarom dat bij 350 ppm een ‘equilibrium’ ontstaat van 2 graden opwarming sinds 1850. Die 2 graden heet dan de veilige grens.

Vaak zijn klimaatalarmisten ook socialisten, die via centrale planning een wereldvisie aan anderen willen opleggen, en daarom de natuur als intimidator gebruiken om het democratisch proces te marginaliseren, de natuur/onvermijdelijkheid van de geschiedenis verleent hen eigenlijk de macht vanwege het hoge risico. Hier zien we een totale potpourri van puntje 1/4 ontstaan, waar diverse argumenten door elkaar worden gehaald om één ding te bewerken: macht over anderen. 

Angst voor het onbekende versus liefde voor het leven
Het laatste IPCC-rapport erkent echter wat de meer sceptisch ingestelde wetenschappers al jaren zeiden: het klimaat is MINDER gevoelig voor CO2 dan gedacht. Puntje 1 leidt dan tot een lagere risicoperceptie (puntje 2) en de vraag of we met evenveel geld, niet veel meer goed kunnen doen dan het sponsoren van nutsbedrijven, Siemens, Van Oord en de milieubeweging. Onze Marcel zal hier vanmiddag uitleg over komen geven.

Mijn specialiteit ligt bij puntje 3: we zien dan ook dat een frisse benadering van punt 3 leidt tot een frissere opvatting over de natuur (begrenzing versus creatieve uitbundigheid), én een positiever rol voor de mens als steward. Een milieubeweging kan handelen uit angst voor het onbekende- het voorzorgprincipe heet dat in bedekte termen- of liefde voor het leven. Wanneer je de mens gewoon als één van de invloeden ziet- hoewel soms groot- is er dan automatisch een wat mildere risicoperceptie (puntje 2) bij menselijke milieu-invloeden. Tenzij uit puntje 1 zou blijken dat de aarde inderdaad 6 graden opwarmt, da’s niet zo fijn. Dan zou ik (hoge risicoperceptie puntje 2) zeggen: direct alle kolencentrales plat en vervangen door kernenergie.

Ja echt, zo simpel is het. Dus waarom nou zo moeilijk doen?

De zeearend vestigde zich in Nederland, terwijl ons land nog nooit zo ‘onnatuurlijk’ was