RZ13vis

De Nederlandse Vissersbond maande afgelopen week via telex haar achterban protest achterwege te laten tegen Dijksma’s ecologisch en economisch destructieve Discardban – waardoor zij vanaf 2016 tonnen verlies draaien. Dit  in de hoop dat Sharon Dijksma – die gisteren op bezoek was bij Maria Damanaki– dan vissers aardiger zal vinden, en dan misschien zich meer zal inspannen als haar humeur dat toelaat. Natuurlijk moeten we lief zijn voor elkaar, maar harde garanties en invloed zijn – in het stadium waar de Nederlandse vloot zich verkeert- beter als het om belangen gaat.

Kijk eens boze vissertjes, ik ben boos voor jullie/ heb geen enkele macht in Brussel
De oproep van de Vissersbond richting achterban om averechtse regulering in stilte te slikken, kwam nadat Dijksma faalde om Europese goedkeuring te krijgen voor verdubbeling van het aantal pulskor-vergunningen, en daarom maar haar emoties de loop liet: Dijksma zou ‘spinnijdig’ zijn – zo meldden haar spindoctors- nadat de Europese goedkeuring voor uitbreiding van pulsverguningen door het Europarlement van tafel werd geveegd. Aan een staatssecretaris die boos is heeft niemand iets. Die woede is niets dan een uiting van onmacht op Europees niveau, al zal Dijksma dat met haar spindoctor uitleggen als ‘betrokkenheid bij onze vissers’. In gelul kun je niet wonen, noch vissen.

De Nederlandse overheid heeft gewoon ordinair gefaald ten aanzien van haar eigen sector.
Dijksma verkocht het op de agenda krijgen in de Europese Visserijraad van het pulsdossier in 2012 als een overwinning en zekerheid richting sector: de uitbreiding van pulsvergunningen zou er komen, en diverse visserijbedrijven bereiden zich al voor op het ombouwen van boomkor naar puls. Maar het Ministerie sprak voor haar beurt, want pas als Europese Commissie en Europees Parlement goedkeuring geven wordt iets zeker in Brussel.

En met één pennestreek ben je dan weg, wanneer het Europarlement met Alain Cadec het van tafel veegt. Tegelijk is Dijksma zelf verantwoordelijk voor

a. het sluiten van een visgebied ter grootte van de provincie Utrecht in de Noordzeekustzone, zonder financiele compensatiegaranties, en waar Dijksma via haar juristen Gert Jan Veth en Gerwin van Schijndel vissers maant gewoon hun kop te houden en te buigen.

b. het financieren van anti-visserijclubs die de discardban hielpen doorduwen

Tel daarbij de garantie van enorme windfarms op zee in belangrijk visgebied-onder verantwoordelijkheid van het ministerie van Sharon Dijksma- en wat meer dan valse hoop heeft de leiding van de Vissersbond de sector dan te bieden? Misschien is een wat assertievere houding wel gerechtvaardigd omdat de enige harde garantie die overblijft anders is dat steeds meer bedrijven over de kop gaan.

Aan Sharon Dijksma wil ik graag nog mijn excuses aanbieden voor een blog met ad homimem-argumentatie als ‘doffe plof op de deurmat’, de verwijzing naar de Wehkamp. Dat zei meer over mezelf: ik kan met inhoudelijke argumenten toe. Morgen blog ik over de manier waarop de Schotten en Engelsen voor hun vissers opkomen, en het probleem aankaarten waardoor averechtse regulering wetgeving wordt: financiering door de overheid van anti-visserijclubs: ook Sharon Dijksma geeft subsidies aan de club die het meest fanatiek lobbyde voor de discardban, Stichting de Noordzee.

Het blijft al met al gek dat een vissersvloot die ligt aan één van de meest productieve zeeen ter wereld het zo slecht doet en in de hoek blijft waar de klappen vallen.  Wanneer je als leiding van je sector dat voor elkaar krijgt is dat ook een prestatie te noemen.