Ik zat er volledig naast bij Sharon Dijksma, wat leuk!

Installatie van puls: het systeem is nog storingsgevoelig

Vorige week schreef ik nog dat Nederlandse vissers weinig hebben aan een staatssecretaris, Sharon Dijksma die zich ‘spinnijdig’ verklaart, nadat het Europees Parlement de overstap naar pulsvisserij voor boomkorvissers van de onderhandelingstafel veegde. Woede is een teken van onmacht op Europees niveau. Vissers kunnen beter harde garanties krijgen om met de puls te vissen, en de Nederlandse overheid dient niet samen met NGO’s de visserij van de Noordzee te pesten.

Het is wel eens aardig om er volledig naast te zitten, want Dijksma heeft afgelopen donderdag bij Gucci-communiste Maria Damanaki, de visserijcommissaris die de voor onze gemengde visserij funeste Discardban doorduwde- toch een verdubbeling van het aantal pulsvergunningen bedongen. Dus bij deze onze complimenten voor Sharon Dijksma: je bent een kanjer! We zien voor ons, hoe ze Damanaki met haar Gucci-tasje om de oren slaat…Dijksma moest ook wel, want anders had de Nederlandse overheid de sector in 2012 een worst voorgehouden.

Het Nederlands visserijbeleid was- voor de Brusselse discardban- ook gericht op nieuwe vistechnieken als de puls waarmee je brandstof bespaart: bij een trek sleep je niet meer met kettingmatten over de bodem om de vis op te schrikken, dat scheelt motorvermogen en NGO’s worden blijer wanneer de ‘bodemberoering’ minder is.  Henri Kool- ambtenaar van Dijksma toonde  nog een complete promotiefilm in Brussel van de Nederlandse verduurzamings-inspanningen gericht op vermindering van bijvangst. Eigenlijk is de discardban- het verplicht aanlanden van dode vis voor vismeel- een breuk met voorgenomen Nederlands beleid, die per visser tonnen verlies oplevert.

Duurzaam? Vooral erg duur
De afdeling beleidsreclame en bestuurderspromotie Rijksoverheid.nl gebruikt een keer of 10 het woord ‘duurzaam’ om Dijksma duurzaam in het zonnetje te zetten. We zijn er nog niet. De toekenning is als ‘Pilot’, onder het mom van onderzoek. Wat ook een slimme zet kan zijn, want het Europees Parlement heeft een ruime half miljard euro visserijsubsidies gereserveerd voor dataverzameling en onderzoek: daar kun je dan geld uit putten, door de puls als wetenschappelijk project te verkopen.

De vraag is in hoeverre een visser daarvan gebruik mag maken. Het ombouwen naar puls vraagt een investering van zeker 2 a 3 ton euro, terwijl de gemiddelde kotter nu jaarlijks een schamele winst van 10.000 euro haalt, en banken bij iedere investering in de visserij ‘njet ‘verkopen. Het Europees Parlement wilde juist niet langer dat visserijsubsidies naar bedrijfssteun ging. Valt iets voor te zeggen. Dus moet je de ombouw als iets anders verkopen, zo gaat dat in de echte wereld.

Puls is niet beslist meer ecologisch, noch meer economisch
Besparing zit dan vooral in de brandstofkosten, die éénderde van de lasten uitmaken. Maar de puls vertoont nog veel kinderziektes en daarmee gepaard gaande hoge onderhoudskosten. En als de aanlandingsplicht straks alle ruimcapaciteit opslorpt, het aantal zeedagen inkrimpt en verplicht tot meer kilometers varen blijft het maar de vraag of de zaak zichzelf terug verdient. De mosselsector staat alvast in het rood dankzij de samenwerking van NGO’s en overheid tegen de mensen die ons voedsel voorzien.

• Of de pulsvisserij meer ecologisch is dan traditionele boomkor valt nog te bezien. Kabeljauw krijgt rugkwalen van de stroomstootjes, en daarnaast is de ernst van ‘bodemberoering’ nogal afhankelijk van de ecologische context. In hoogdynamische zandige habitats valt het effect van een boomkor over de bodem snel weg door de natuurlijke dynamiek, en in de meest omvattende studie naar boomkoreffecten in 1998 op schelpdieren werden géén verschillen gevonden in schelpdierfauna op populatieniveau tussen beviste en onbeviste delen. Imares-onderzoekers – die deels meewerkten aan die studie- zijn die studie nu geheel toevallig weer vergeten zodat ze Benthis kunnen uitvoeren.

Verder: de toekenning is voor Dijksma een nieuw wapen om de visserij in het gewenste hoekje te houden, een rechtvaardiging van lopend beleid als visgebiedsluiting waarmee ze andere vissers zonder puls voor een voldongen feit kan plaatsen.. Zo realistisch moet je dan wel zijn, zeker wanneer je kennis maakte met ambtenaren als Ton IJlstra die ‘De Heerser’ van Macchiavelli ongetwijfeld hebben gelezen.

Maar dat laat onverlet dat we Dijksma hier een compliment moeten geven. En ik zou vaker willen dat ik geen gelijk heb, meestal moet ik mezelf daarin teleurstellen.