Framing door IPCC van AR5 onder vuur op EIKE conferentie (1)

Schoolreisje
Met Marcel Crok, Hans Labohm en Rob de Vos (de gewaardeerde en deskundige blogger van klimaatgek.nl) op reis naar Mannheim, waar de hierboven genoemde sprekers aanwezig zouden zijn: veel leuker kan het natuurlijk niet worden!

Onderweg hadden we al zitten fantaseren over hoe we met behulp van de Duitse relaties van Hans misschien het sprekersdiner op de vooravond zouden kunnen infiltreren, en ik misschien één van mijn helden zou kunnen spreken….
En dan drie uur later aan tafel zitten (asperges met heerlijke sauce Hollandaise…) tussen Lindzen aan mijn linkerkant, Shaviv en Svensmark tegenover me, en Laframboise twee plaatsen rechts van me!

Waarna nog lunches, ontbijten en pauzes volgden waarbij we gezellig vooral met de laatste drie en de wat later gearriveerde Sebastiaan Lüning (“Die Kalte Sonne”) optrokken, die ik al kende van ICCC7 in Chicago.
Schoolreisje volledig geslaagd!

Mijn verslag is in tweeën gedeeld: het klimaatverhaal volgt hieronder, de dramatische gevolgen van de Energiewende voor Duitsland vindt u in mijn volgende blog.

Nir Shaviv en Henrik Svensmark
De reden dat vaststaat dat de kruin van de enige niet herkenbare persoon op de bovenste foto wel Shaviv moet zijn, is dat hij zich op een meter van Svensmark bevindt. Dit duo was namelijk volstrekt onafscheidelijk en hield op de conferentie zelfs elkaar’s presentatie zonder zich daar eigenlijk van bewust te zijn (ik heb het aan ze gevraagd!).

Svensmark kwam uit Japan en had een stevige jetlag, Shaviv was monter en fris als altijd en kreeg maar één keer gehoor voor zijn herhaalde oproep aan Svensmark: “lets go talk science!”.

Svensmark, die enige tijd geleden nota bene voor de TV camera’s een hartaanval kreeg, was goed hersteld en vrolijk. Ondanks dat zijn onderzoek in Denemarken op allerlei zeer ontmoedigende manieren wordt tegengewerkt. Hij houdt dapper vol, en vindt steeds meer bewijs voor zijn Cosmic Ray theory. Die bestaat er zoals u weet uit dat de zonneactiviteit de kosmische straling naar de aarde moduleert, die op zijn beurt de lage bewolking sterk beïnvloedt door condensatiekernen te creëren, en daarmee een grote invloed op het klimaat op aarde heeft. Ook het Cloud experiment in de deeltjesversneller van Cern in Genêve ondersteunt zijn theorie.

Shaviv is de auteur van het briljante artikel “Celestial driver of Phanerozoic Climate” dat de door mij ingehuurde geologiestudent-onderzoekers vonden in de tijd dat ik mijn eerste klimaatlezing aan het voorbereiden was (alweer 8 jaar geleden), en dat mij definitief over de lijn van het scepticisme duwde. Alleen al de Geocarb III grafiek erin over  de CO2 concentratie in de afgelopen 600 miljoen jaar!

Shaviv toonde daarin aan dat ook de verschillen in kosmische straling over honderden miljoenen jaren de grote ontwikkelingen van het aardse klimaat bepalen. Twee volstrekt onafhankelijke variabelen die beide via de stralingslink het klimaat beïnvloedden, op totaal andere tijdschaal.

De crux van hun inbreng in het debat is dat het IPCC alleen de directe instralingsenergie van de zon meerekent (en die is inderdaad van zeer weinig invloed) maar de enorme variaties in magnetisch veld en UV straling van de zon negeert. Er is op vele tijdschalen een zeer opvallende correlatie tussen de zonneactiviteit en het klimaat, die omgerekend een versterkingsfactor van 6 a 7  betekent tov de stralingsenergie. Ook de Nederlandse paleoklimatoloog Bas van Geel hamert er al jaren op dat deze versterkingsfactor niet te ontkennen is en een totaal ander licht werpt op de IPCC voorspellingen.

Het IPCC negeert die echter omdat er geen bekend mechanisme is dat dit verklaart. Die houding is amper verwonderlijk, want als je dit effect meerekent in de klimaatgevoeligheidsberekeningen resulteert er een gematigde en weldadige opwarming als gevolg van de CO2 toename.

Sinds Svensmark en Shaviv in ieder geval één verklaring hebben gevonden voor die versterking van de invloed van de zon, worden ze door de mainstream wetenschap verguisd en als fantasten bestempeld. Vooral Svensmark wordt het leven zuur gemaakt.

Daarom was ik bijzonder blij verrast dat Shaviv door de afdeling astrofysica van het uiterst prestigieuze Institute for Advanced Study van Princeton (waar Robert Dijkgraaf sinds kort de scepter zwaait) gevraagd is om er een jaar onderzoek te komen doen. Een beter bewijs van je wetenschappelijke aanzien is moeilijk te vinden! Hij begint deze zomer.

Uiteraard heb ik hem verzocht om Dijkgraaf eens aan tafel te vragen, samen met Freeman Dyson, om hem eens goed de oren te wassen over de KNAW klimaatbrochure. Nir kende Dyson wel, van de vorige keren dat hij op Princeton was (af en toe een maand) en beaamde dat die er inderdaad geen enkele moeite mee had om lekker tegendraadse dingen te zeggen. Maar hij kon me niets beloven.

Richard Lindzen
Deze coryfee van de sceptische beweging is autoriteit op het gebied van de werking van het broeikaseffect door straling, dus nam ik me voor om hem bij het toetje héél voorzichtig te interesseren voor mijn eigen ideeën daarover, zoals die al twee jaar op internet staan op climatetheory.net.

Maar toen ik, om een beetje warm te lopen, al met Shaviv en Svensmark over mijn theorie sprak, brak Lindzen in het gesprek in om mij even goed duidelijk te maken hoe CO2 en het broeikaseffect wél werken.
Helaas, kans verkeken: na jarenlange klimaatdiscussie op zijn Amerikaans, waarbij hij door de IPCC aanhangers steevast samen met Fred Singer als de duivel zelve wordt behandeld, spreekt hij vooral in harde claims en is er weinig ruimte meer voor discussie.

Des te verbaasder was ik toen hij zich even later vrij mild uitliet over het nieuwste IPCC AR5 rapport. Daar had hij eigenlijk niet zoveel moeite meer mee: als je de achterliggende rapporten bekeek stond er eigenlijk in dat er weinig alarmerends meer te melden was: de zeespiegelstijging was al nooit zo dramatisch voorgesteld door het IPCC, de extreme weather events hebben niets met global warming meer te maken, het zwaar alarmistische biodiversiteitsverhaal uit vorige rapporten was volledig losgelaten, en last but not least, de klimaatgevoeligheid op basis van waarnemingen in de rapporten was veel lager dan tot nu toe altijd was aangenomen op basis van de klimaatmodellen.

Daarbij was er voor de zeespiegel, weather events en biodiversiteit voorspellingen zelfs nog uitgegaan van de te hoge CO2 invloed uit de klimaatmodellen, dus die effecten zullen in werkelijkheid hoogstwaarschijnlijk nóg minder alarmerend zijn dan ze nu al werden voorgesteld…

Als je dat allemaal op de juiste manier combineert krijg je een heel geruststellende samenvatting voor de politici!

Het voornaamste dat er volgens Lindzen dus op AR5 aan te merken is, is dat het op een alarmerende manier samengevat  is, niet dat de eigenlijke inhoud op grote lijnen niet deugt.
Op zich is dat best een spectaculair nieuwtje, maar het werd gezegd bij een informeel gesprek, dus moeten we het nog maar even voor ons houden.

Zijn presentatie was als altijd grondig, boeiend en overtuigend, en eigenlijk best genuanceerd. De man kent zijn wetenschap!

Richard Tol
Hoewel niet aanwezig, speelde onze IPCC econoom een rol bij de conferentie. Meerdere vooral Duitse sprekers vonden zijn terugtrekken als auteur van WG2 rapport zeer veelzeggend en zagen daarin een grote klap voor het aanzien van het IPCC. Hoewel Tol helemaal niet weg is bij het IPCC en hij al in september de beslissing nam de eindtekst van zijn hoofdstuk niet mede te ondertekenen, is deze affaire pas onlangs in de publiciteit gekomen.

Hij sluit daarmee wel naadloos aan bij de stellingname van Lindzen, en het al eerder besproken rapport van Nic Lewis en Marcel Crok: het IPCC framet de op zich goede achterliggende rapporten zo alarmistisch mogelijk, en gaat daarmee wetenschappelijk ver over de schreef. Het verwordt daarmee tot een politiek orgaan.

Donna Laframboise
De uiterst vriendelijke, hartelijke en charmante Donna Laframboise mocht de conferentie openen. Ze is net als Marcel een journalist die per toeval in het klimaatdebat betrokken werd, en daar zo door geboeid werd dat ze zich erin vastgebeten heeft, en inmiddels als klimaatdebatdeskundige geldt. Haar boek “The Delinquent Teenager Who Was Mistaken for the World’s Top Climate Expert” is vernietigend over het IPCC en  een internationale bestseller.

Ook deze keer kwam ze met een aantal voor het IPCC uiterst pijnlijke onthullingen, met name over de overheersende rol die volstrekt onwetenschappelijke actiegroepen zoals het WNF nog steeds hebben bij het IPCC. Zoals bleek uit nog maar enkele dagen eerder gepubliceerde AR5 stukken. Ook daarin worden grote claims (over Arctic ecosystems) weer volledig gebaseerd op niet peer-reviewed WNF rapporten, van dezelfde actievoerders (Christie and Sommerskorn) die in het vorige rapport zo vreselijk de mist ingegaan waren met de zg. Himalayagate fouten. Naar aanleiding van deze hardleersheid van het IPCC poneerde ze fijnzinnig: “You can never make the same mistake twice, because the second time, it’s not a mistake, it’s a choice!”

Ook zij gaf tot slot aan hoezeer het IPCC de onderliggende wetenschap probeert te framen als zeer alarmerend. Ze toonde deze verbijsterende poster:

en moest daarbij nadrukkelijk uitleggen dat dit geen persiflage was van een scepticus die het IPCC belachelijk probeerde te maken, maar de serieuze voorpagina van dit IPCC rapport!
Hierin wordt als in een brandweer-noodhandleiding met pictogrammen aangeduid hoe we ons moeten gaan gedragen om de komende klimaatrampen te overleven. Inclusief de meest extreme hockeystick grafiek die ik tot nu toe gezien heb:

Aan de hand van de tekst van deze brochure toonde Laframboise aan dat het IPCC geen wetenschappelijke maar een politieke activistische missie heeft gekozen, hoewel in de officiële taakomschrijving van de VN staat dat het IPCC beleidsneutraal moet zijn.
Een mooi besluit van het klimaatdeel van dit blog!