Terwijl de wereldvoedselorganisatie FAO meldde dat de aquacultuur mondiaal afgelopen jaar even veel volume aan vis leverde als de wildvang- die al jaren stabiel schommelt rond 80 miljoen ton- hield visserijcommissaris Maria Damanaki in Brussel afgelopen week volgens Europolitics een pleidooi voor meer Europese aquacultuur om groeiende eiwitvraag in de wereld op te vangen. Ook zonder Damanaki is nu echter al de meest geconsumeerde verse vis in Nederland afkomstig uit aquacultuur: Noorse. Schotse

Of aquacultuur ecologische winst geeft, hangt af van het voer van de geteelde vis, én het land van herkomst

Of aquacultuur ecologische winst geeft, hangt af van het voer van de geteelde vis, én het land van herkomst

en Chileense zalm. En waar juist die Noorse zalmkwekers weer onder vuur liggen bij geestverwanten van Damanaki:het Wereld Natuur Fonds

Damanaki onthult zo haar eigen inconsequentie in een EU die de grenzen open zet voor import van goedkope Vietcongpanga, waarbij het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken zowel de kweek en (ASC)certificering in Vietnam sponsort via het CBI (ontwikkelingshulp) als de productpromotie in Europa. Terwijl de Amerikanen juist een importmuur oplegden, om zo hun eigen telers te beschermen die aan meer milieu- en dierwelzijnseisen moeten voldoen en dus meer kosten moeten maken.

Concurrentie onze schone aquacultuur onmogelijk
De  kostenintensievere aquacultuur in Nederland met moderne recirculatiesystemen moet aan nóg strengere milieu-eisen voldoen en dierwelzijn (geluiden gaan nu op voor verdoofd slachten), die het onmogelijk maken om te concurreren met vis uit landen waar dat niet hoeft. Tel daarbij de door de overheid gesubsidieerde concurrentievervalsing door wollensokken-werkers/wereldverbeteraars bij Buitenlandse Zaken en je ziet: Damanaki kon beter geen oproep doen tot meer aquacultuur in Europa, maar oproepen tot minder concurrentievervalsing, en gelijke milieu, teelt en dierwelzijnseisen uit importlanden als in Nederland.

Vismeel-industrie ecologisch probleem
De aquacultuur heeft ondertussen eigen problemen op te lossen, zoals de FAO ook al jaren schrijft: het voedsel voor viskweek van roofvis als zalm komt uit wildvang van voedselvis voor zeevogels als zandspiering, en alternatieven (van soja tot vismeel op insectenbasis) worden onderzocht maar niet breed toegepast.

Zonder een waardige vervanger van die wildvang als vissenvoer is de ecologische winst van aquacultuur ten opzichte van wild gevangen vis negatief, zeker bij vis met lage conversieratio. De Barramundi, een pacifische baars levert 1 kilo filet per 2 kilo voer maar de meeste kweek komt daar niet aan, waaronder de populairder wordende kweektonijn. Oftewel: wanneer Damanaki nu meer aquacultuur bepleit, pleit ze voor meer bevissing van belangrijke voedselvis voor wilde vis en zeevogels.

Waarschijnlijk riep ze dus maar wat, maar corrigeer me aub als ik ongelijk heb.  Graag zelfs.