ICCC9 – The Entourage

 

Zeker nu de presentaties live te volgen zijn en per direct beschikbaar zijn als video,  wordt het voordeel van op locatie aanwezig zijn steeds meer het ervaren van en meedoen aan de onderlinge interactie. Daarom ook een blogje dat meer over de wandelgangen gaat dan over de inhoud.

Ingenieurs

Ook in Vegas waren de ingenieurs weer sterk vertegenwoordigd.
En net als hier in Nederland en ook op de Eike conferentie in Mannheim hadden de meesten zich uitzonderlijk goed verdiept in de materie. Wat er bij ingenieurs op de een of andere manier ook altijd toe leidt dat ze daarbij een eigen nieuwe theorie ontwikkelen die ze graag met anderen willen delen.
Zo graag zelfs dat Joseph Bast er op een gegeven moment bij een toespraak melding van maakte. Hij had wel 70 ingenieurs geteld die hem een theorie wilden voorleggen, en beloofde te proberen ze allemaal goed te doorgronden.
Er sprak zowel vertedering als enige wanhoop uit zijn stem. Ik begreep dat wel, ik heb moeten aanzien hoe hij zich in allerlei bochten moest wringen om zich los te rukken van een onstopbaar doorpratende collega ingenieur, en bedacht me dat dat op een gegeven moment wel gaat vervelen!

Niet dat dit tot ingenieurs beperkt bleef: ik zag ook Lord Monckton naast me op het speakersdiner uitgebreid formules opschrijven en uitleggen aan Patrick Moore.

Ik heb me zelf weer braaf gedragen en weinig mensen lastig gevallen met mijn bedenksels. Daar heb ik per slot van rekening deze blogs voor!

Ik moet zeggen dat de theorieën die aan mij werden voorgelegd (ook in Mannheim) stuk voor stuk goed doordacht waren en  uitstekende aanvullingen waren voor de Grote Sceptische Klimaattheorie die zich zo langzamerhand in mijn hoofd begint te vormen.
Het is een mooie illusie om te denken dat die, als ik hem op papier zou zetten, ook door de sceptische gemeenschap zou worden overgenomen. Hij zou net zo enthousiast gefileerd worden als de mainstream wetenschap, tenminste door de meeste sceptische klimaatwetenschappers die ik ken.

De amateurs in de sceptische beweging, de ingenieurs dus, zijn een ander slag. Ik vermoed van hen eerder steun en een poging tot meedenken. Zou de baanbrekende nieuwe klimaattheorie wéér dank zij buitenstaanders tot stand komen? De toekomst zal het leren!

Politiek

Het Heartland Institute
Het organiserende Heartland instituut is een rechtse libertarische free-market organisatie. Ik schreef daar al uitgebreid over in een van mijn allereerste blogs.

Dat leidt ertoe dat met name de keynote speaches bij ontbijt, lunch en diner vaak zeer Amerikaans rechts politiek getint zijn, tot grote irritatie van de aanwezige Europese gasten, waarvan de politieke achtergrond zeer divers is.

Ook James Taylor, de dagpresentator, kiest onbeschaamd een rechts politieke toon. De oprichter en onvermoeibare kracht achter Heartland, Joseph Bast , is veel genuanceerder en in zekere zin Europeser, en prettiger om naar te luisteren.

Gekromde tenen
Dit jaar kwam daar nog een dimensie bij, die veel aanwezigen heftig de tenen deed krommen.
Er werd een groot aantal awards uitgereikt, en daarbij zaten de volgende twee vreemde gevallen:
E. Calvin Beisner: Winner of the outstanding Spokesperson on Faith, Science, and stewardship Award
Dr Roy W. Spencer: Winner of the outstanding evangelical Climate Scientist Award

Beisner, dominee van een zelf opgerichte gemeente, en leider van een religieuze organisatie, presteerde het om meerdere malen te claimen dat de wereld haar wetenschap te danken heeft aan het Christendom.

Dit gaat in tegen wat iedereen met enig historisch besef weet: goede wetenschap heeft zijn basis in het oude Mesopotamië, met een enorme vlucht in Egypte, maar de werkelijke omslag kwam juist door het ontdekken van de objectiviteit, dus het denken los van normen, waarden en godsdienst.  Voor het eerst bij de Grieken in de korte bloeitijd van Athene, toen eeuwenlang in de donkere middeleeuwen onderdrukt door het Christendom, en uiteindelijk exploderend tot de huidige hoogtijdagen van wetenschap en technologie toen de wetenschap zich weer wist te ontworstelen aan de godsdienst in de Verlichting.

Net als op ICCC4 liet de socialistisch geörienteerde Sonja Böhmer-Christiansen (uitgever van het sceptische blad E&E) het luidst haar onvrede blijken, maar achter de schermen waren ook een aantal vooraanstaande Heartland wetenschappers gechockeerd. Temeer daar bekend is dat de grote baas Joseph Bast een zeer seculier denkend man is. Maar er spelen uiteraard allerlei krachten: de Heartland conferentie wordt betaald door een aantal rechtse personen en organisaties waarvan er een paar een sterk Christelijke achtergrond hebben. Dan krijg je nu eenmaal dit soort wanklanken.

Spencer hield zich bij het in ontvangst nemen van de award gelukkig verre van religieus georiënteerde uitspraken. Hij is een uiterst waardevolle sceptische wetenschapper die naar verluid wezenlijke invloed gehad heeft op de mainstream wetenschap, met als gevolg dat de water vapour feedback in de modellen flink verlaagd is. Dat claimde Lord Monckton tenminste zojuist in zijn flamboyante afsluitende presentatie, ik ben benieuwd of dat bevestigd gaat worden.

Gelukkig waren de panels (die ik gevolgd heb) wel helemaal gericht op wetenschap, en vaak juist erg objectief. Waarbij Roy Spencer dan weer degene was met de meest bescheiden opstelling.

De Pers

James Delingpole
De voornaamste pers-activiteit die waar te nemen was, waren de radio uitzendingen van James Delingpole vanaf een tafeltje naast de conferentiezaal, waaraan de hele dag prominenten aanschoven. Maar er waren ook wat andere cameraploegen, en er liepen een tiental journalisten rond.

La Libération
Een bijzondere eend in de bijt was de eerste die me aansprak bij de openingsborrel op maandagavond. Deze charmante Française was journalist en beklaagde zich erover dat niemand voor de camera wilde.  Dat verbaasde me zeer, niet alleen omdat de aanwezige sceptici juist niets liever willen dan aandacht voor hun zaak, maar ook omdat ze er  fraai uitzag, met ruim voldoende cleavage om elke geïnterviewde een beetje in verwarring te brengen, iets wat ze de volle drie dagen consequent volhield.

Toen ik haar mijn verbazing meedeelde en beloofde haar te introduceren bij de meest interessante sprekers bekende ze schoorvoetend dat ze van La Libération was, een behoorlijk linkse krant met een uitgesproken mening over klimaatverandering. Dat juichte ik uiteraard alleen maar toe, en ik ging meteen aan de slag om Sebastian Lüning voor haar te regelen.

Maar daar ging ze vreemd genoeg niet op in. Later klaagde ze erover dat er geen vrouwen waren om te interviewen, en toen heb ik ik ook Sonja Böhmer-Christensen bereid gevonden. Maar ook daar maakte ze geen gebruik van.

Ze was ook niet geïnteresseerd in de klimaatwetenschap, want daar was ze niet toe bevoegd (…) maar vooral in de andere argumenten zoals politieke voorkeur.
Het wordt natuurlijk moeilijk om een zinnig verslag te maken van een sceptisch congres als je bij voorbaat een alarmistisch standpunt inneemt en dat niet ter discussie stelt. Ook al ben je vooral op zoek naar de bijkomende factoren, die er zoals ik boven uitlegde inderdaad een aantal zijn.
In ieder geval leek ze voor de te interviewen sprekers een nogal selectieve belangstelling te hebben, waarvan ik de aard niet heb weten te doorgronden…

Na afloop vroeg ik haar of ze een antwoord gevonden had op haar vragen en dat had ze snel klaar: het bleek de aanwezigen niet te gaan om science maar om ideology. Al vermeldde ze in een snel bijzinnetje wel dat dat aan beide kanten van het debat zo was.

Over de science wilde ze zich niet uitspreken, omdat ze niet qualified was, maar dat gold volgens haar “sadly” ook voor bijna alle sprekers. Ik vraag me af waar ze dat vandaan haalde…
Had ze wellicht toch een gekleurde selectie gemaakt?

Toen ik benadrukte dat het de grote meerderheid toch echt ging om de wetenschap, nl om uit te zoeken of het nuttig is om biljoenen euro’s uit te geven aan een veronderstelde klimaatverandering waar je eigenlijk nog bijna niks over kunt zeggen, was ze duidelijk: we verspillen al zo veel geld, daar kan dit nog wel bij, want ooit raakt de olie op…

Eenmaal thuis heb ik haar maar eens gegoogled en toen werd duidelijk dat er überhaupt weinig kans was geweest op een sceptische bekering: Laure blijkt namelijk de roemruchte Bridget Kyoto te zijn die met een hele reeks humoristische spotjes (zoals hier de verjaardag van Fukushima) de klimaatproblematiek aan de orde stelt.

Ze acht deze goede zaak zelfs zo belangrijk dat ze haar gewelfde billen in de strijd heeft geworpen om aandacht voor haar filmpjes te trekken.
Een dergelijke inzet kan alleen maar gewaardeerd worden!