ecolabel_logo1

Al jaren lang probeert de EU produkten te brandmerken als goed of fout voor het milieu. Maar het slaat maar niet aan bij de consument. Dat brandmerken kan natuurlijk niet want ook al wordt levenscyclus-analyse steeds geavanceerder, het kernprobleem blijft het ‘appels-en-peren’ dilemma. Is meer afvalproductie en minder energieverbruik beter dan andersom? Maar als je nou heel graag voor je burgers uit wil maken wat goed of fout is en je daarvoor ook gerust in de markt wil ingrijpen zoals de EUSSR leiding in Brussel, dan stel je gewoon ecolabels vast. En publiceert dat in het ‘EU official journal’, zoals onlangs zelfs voor tampons en maandverband.

Om redenen voor deze kwalificatie te verzinnen is niet moeilijk in chemofobisch Europa. Je lijst een aantal enge stoffen op en bepaalt dat die niet in je product mogen zitten. Waarom dat kwaad kan? Zijn die stoffen schadelijk voor de gezondheid in de gebruikte concentratie? Of schadelijk voor het milieu aan het eind van de levenscyclus? Dat wordt weer ingewikkeld en stuit vroeg of laat op het appels-en-peren dilemma. Dus als ‘onderbouwing’ verwijs je gewoon naar andere lijsten waar die enge stoffen al op staan.

Nanozilver mag er bijvoorbeeld niet in zitten. Er zijn zetpillen met zilver op de markt, maar sporen nanozilver in een tampon mag niet. Net als IUCN’s rode lijst zijn ook zwarte lijsten voor chemicaliën een kleurloos en achterhaald beleid. Maar wel politiek aantrekkelijk omdat het zo simpel is. Als iets op een lijst staat is het toch duidelijk dat het slecht is? Einde discussie, lekker makkelijk.

En er komt nog veel meer aan, zoals eco-labels voor bedmatrassen. Ook dat zal gelukkig weer niet aanslaan bij de consument, want die wil gewoon lekker liggen voor een eerlijke prijs. En die consument zal ook niet in de war raken over veilig vrijen. ‘Heb je condooms bij je?’. ‘Nee, helaas niet maar gelukkig heb ik een eco-matras’.

Tip voor Frans Timmermans die aangesteld is om het EU regelwoud te kappen: begin eens met het hele eco-label circus af te schaffen. Een makkelijke score die meteen al veel geld èn EU ergernis bespaart. En verder geen enkel merkbaar negatief effect op gezondheid of milieu zal hebben.

Er valt in de chemicaliën regelgeving nog veel gemakkelijk rood lint te knippen. Er is al een vracht van bepalingen en testvereisten van kracht voor chemische stoffen voordat deze op de markt mogen. Ook voor de stoffen in een tampon. Dus ook zonder eco-label gehobby. De chemofobie in Europa wordt hoe langer hoe gekker en de onwetendheid is schrijnend.

Zou er bijvoorbeeld niemand in de Brusselse ivoren torens eens bedacht hebben wat eigenlijk het effect zou kunnen zijn van die minieme sporen chemicaliën in tampons? Terwijl na gebruik, excuses voor de onsmakelijke gedachte -maar iemand moet die olifant toch benoemen, zo’n tampon vol zit met chemicaliën? Het lichaam ontdoet zich van zijn afvalstoffen, toch?

Maar vertel dit alstublieft niet verder want voor je het weet is er weer een nieuwe wet in aanbouw. ‘Het veilig afvoeren en verwerken van tampons, maandverband en ander gevaarlijk chemische afval’. Een keer per maand asbest-pakken aan en een loogbad voor de deur ter ontsmetting.

Produkten die ecovriendelijk zijn gebruiken weinig energie en weinig grondstoffen en kunnen beter concurreren. De markt regelt dit zelf wel. Dus beste EU, regel enkel wat nuttig is en dat is veeeel minder dan wat je nu doet. Als de staat voor alles gaat bepalen wat goed of fout is komen we weer uit op Lada’s en Trabants. Dat kostbare en pijnlijke experiment is al eens uitgevoerd.

Gerelateerd: