Met het aanzetten van de geldpersen toont de ECB dat in een cultuur van waardenrelativisme waarin alles even waardevol MOET heten, uiteindelijk ook alles waardeloos wordt tot zelfs ons geld. De mensheid als project heette al waardeloos dankzij groene fanatici, die de mensloze aarde romantiseren als natuurideaal. Twee kanten van een zelfde medaille. Om mijn punt te illustreren deze weekend-leestip, met dank aan Tegengeluid van Marco: Brendan O Neill met zijn esssay ‘Who Killed the Enlightenment’: hij veroordeelt het zoeken naar een externe seksistische bebaarde vijand die de Westerse waarden zou bedreigen.  De Westerse waarden van de Verlichting hebben wij ZELF uitgehold, met name de generatie ’68, het non-judgementalism, waardenrelativisme, feministen, milieuactiviten.

For years, the environmentalist strain in the West had been redefining mankind as a toxin, a pollutant, an arrogant son of a bitch who believes he has the right to “extract nature’s secrets” (Francis Bacon).

Is alles even waardevol, dan heeft uiteindelijk niets echt waarde
Precies, deze anti-menselijke ideologie staat nu ook aan de basis van het 50-100 miljard euro verbrandende Enegieakkoord, dat door Greenpeace werd opgesteld. Mensen van Greenpeace laat je niet beslissen over de ruggengraat van je economie met hun utopistische zelfmoordplannen. Dat zijn ook vaak baardmannen trouwens met sandalen. Zij holden de wetenschappelijke waarheidsvinding uit voor hun ideologie, waardoor een model van de werkelijkheid waarheid moest heten (Club van Rome met World1, en nu IPCC) Een misplaatste overkill aan moslim-bahsing en terrorismevrees slokt nu alle media- en politieke tijd op zodat de echte vijand Draghi vrijwel geruisloos zijn plannen doorvoert, en terwijl deze donkergroene baardmannen onze economie mogen verwoesten.

Dat gejank over moslims in media (waar de waardenrelativisten de redactieburelen overbevolken, van die ‘deskundigen’) en die terrorisme-hysterie komt op mij dan ook over als een Mohammed B-film van mensen die ZELF niet meer weten wie ze zijn en waar ze voor staan. Veel erger dan een clubje baardmensen die smakeloze cartoonisten omleggen is het echte gevaar dit: iemand zonder ethisch besef als Draghi, die net als de bankmanagergraaiers onze staatsschuld hielpen opschroeven. Het zijn die mensen die precies O Neill zijn punt bevestigen: het waardenrelativisme. Als alles even waardevol MOET heten is alles even waardeloos.

En dan nog: de Islam is alvast geen Oosterse religie maar heeft de zelfde stam die ook aan de basis van Westerse waarden staat, zo beschrijft ook historicus Ian Morris al in Why the West Rules for now. Is het misschien dus niet zo: dat de mensen die waardenrelativistische cartoonisten omlegden zich tegen het nihilisme keerden van doorgeschoten Westers waardenrelativisme. Een nihilistische ideologie die hun diepste overtuiging degradeert tot nietsbetekenend bijgeloof, een poppenkast, een cartoon. Dus niet tegen de werkelijke Westerse waarden, die wij al lang zelf degradeerden. Wanneer alles even waardevol is, heeft uiteindelijk niets echte waarde.

Pastoraal landschap Pennsylvania

Pastoraal landschap Pennsylvania, zonder die kut-Indianen die zo in contact met Moeder Aarde elkaar maar wat de hersens insloegen en het bos platbrandden

En zo is de cirkel rond. Eigenlijk verkondigt O Neill wat Roger Scruton al verwoordde in Modern Culture. Maar meestal zijn linkse intellectuelen conservatieven maar dan met 20 jaar vertraging. Dankzij Scruton – die een boerderij in Wiltshire heeft- ging ik op het platteland wonen, hij is ook 1 van de weinigen die met Green Philosophy een verstandig werk schreef over de omgang met onze leefomgeving.

Waar de groene fanatici ‘Moeder Aarde’, de onbemenste wildernis als ideaal koesteren en dus iedere menselijke handeling een afbreuk is aan dat ideaal, weet de pastoraal levende mens die met de natuur werkt dat Moeder Aarde een wispelturige teef is, waar je in het zweet des aanschijns een bestaan uit moet zien te ontfutselen. En iets van waarde kan toevoegen. De mens kan in de conservatieve natuurvisie juist de vaak wispelturige en onverschillige natuur een menselijker gezicht geven. Het ouderwetse begrip zonde, betekent dat graaizucht ook tot overuitputting kan leiden. Je moet de natuur niet idealiseren, dus ook realistisch blijven over de menselijke natuur.

Als conservatief ben je dus ook pessimistisch maar om de goede redenen.

Wanneer je dat leert, gaat het menselijk project 2.0 dus meer om de oefening in het goede, en beter besef van het kwade, ook in relatie tot milieuzaken. Een hek zetten tegen de pulp, en via evolutie van je persoon uitgroeien tot waardig mens. Dat gebeurt niet bij toverslag, maar alle positieve groei is evolutie, verloopt langzaam en moeizaam.