Geen sprake overschrijding draagkracht: Garnalenvissers genaaid door CVO, Imares en ICES

Niets aan de hand, de garnalenvangst blijft meestal VER onder de natuurlijke productie. Dat is duurzaam

In de statuten van de nieuwe garnalenvissersbond CVO staat onder meer dat de garnalenvisserij moet inkrimpen om deze ‘ in overeenstemming met de draagkracht’ te brengen. Dit ‘draagkracht’-argument is qua oogst van garnalen alvast onzin, want zelfs bij jaren met hoge natuurlijke sterfte overschrijdt de garnalenvangst niet of zelden de natuurlijke productie, zo blijkt uit een presentatie van Imares die achter gesloten deuren in Terschelling werd gehouden. Simpel gezegd: de garnalenvissers halen er nooit meer garnalen uit dan er bij groeit, ze zitten dus soms OP draagkracht maar niet er boven. Dat bleek de afgelopen najaar ook bij nieuwe recordvangsten. We zien aan deze grafiek met de zeer sterke schommelingen in garnalenproductie per jaar verder dat de natuur zelf veel meer invloed heeft- wel een factor 10 of meer-op de aanwezigheid van garnalen dan de visserij.

Wel zette ICES in oktober een managementplan voor garnalenvisserij in de steigers. Dat plan is bedoeld om de nu nog vrije garnalenvisserij aan banden te leggen van de beleidsbureaucratie met aanvullende doelen. Het ICES- plan is gebaseerd op de aanname dat door toegenomen garnalenvisserij de grootte van garnalen zou zijn afgenomen. ICES wil de garnalenvisserij mede inkrimpen, zodat er meer garnalen zouden overblijven als voedsel voor de grotendeels verdwenen wijting en kabeljauw (…). Laten we dan deze grafieken vergelijken, om te zien of er een eenduidig verband bestaat tussen de hoeveelheid aangelande garnalen en de grootte van garnalen die werden gevangen.

Screenshot Imares-presentatie ICES-data aanlanding garnalen. De aanlanding schiet omhoog in 1995, maar het aandeel grote garnaal was daarvoor juist gedaald, en nam na 1995 licht toe: er is dus geen eenduidig verband tussen visserijdruk en garnaalgrootte, andere factoren als voedsel spelen ook een rol

Dat visserijdruk op garnalen DE oorzaak is van kleinere garnalen is echter veel te simpel gesteld. Want volgens de grafiek die het percentage garnalen groter dan 70 mm aangeeft, lag de grootste daling van dat percentage al ver voor de verdubbelde aanlanding van garnalen door de garnalenvisserij sinds de jaren ’90. Ook verschilt de grafiek die Ingrid Tulp op 7 maart 2014 op Terschelling met wat de studie van Dolf Boddeke in 1996 beschrijft: hoe voor 1955 de aanlandingsgrootte zelden boven de 55 mm kwam, waarbij garnalenvisserij zich tot estuaria beperkte.  Pas toen de fosfaatlast uit de Rijn toenam bezette de garnaal een zone tot 40 kilometer uit de kust. De voedselbeschikbaarheid moet minstens een even grote rol spelen bij de grootte. We zien immers ook dat bij bestandsfluctuaties de natuur een veelvoudig grotere rol heeft dan de visserij.

Presentatie Ingrid Tulp Imares van percentage +70 mm-garnaal; sterkste daling formaat VOOR grootste groei garnalenvisserij

De garnalenvisserij moet dus krimpen- niet omdat deze de garnalenbestanden zou uitputten- maar om meer garnalen als voedsel te laten dienen voor wijting en kabeljauw, zo schrijft het ICES in oktober. De HOOP is dan dat deze terugkeren tot niveaus die aanwezig waren bij lagere zeewatertemperaturen en hogere primaire productie van de jaren ’70 (wat per definitie dubieus is…). Er is dus een natuurbeschermingsdoel door ICES binnengesmokkeld, onder de vlag van visserijbeheer terwijl die visserij meestal ver beneden draagkracht vist. 

De opbloei van garnalenbestanden in het najaar (wanneer vissers nu het meeste vangen) zijn grotendeels te danken aan het wegvallen van predatie door intrekkende wijting en kabeljauw, die in de jaren ’70 tot 20 maal meer zouden opvreten dan de visserij aanlandde. Nu is de visserij de grootste garnalenpredator. Zie hieronder, blauw is natuurlijke sterfte

Screenshot Imares presentatie mortaliteit garnalen. Met wegvallen hoofdpredator kabeljauw is nu de visserij de nieuwe ‘kabeljauw’

MSC-labeltje door neus vissers boren met ‘draagkracht’-argument
Ook hier geldt echter: kabeljauw en wijting verdwenen dankzij meerdere factoren, zoals een ongunstiger stikstof/fosfaat-verhouding, zoals Boddeke en Hagel in 1995 al toonden. Ook kan de hogere zeewatertemperatuur de koudwatervis kabeljauw hebben beïnvloed. Kortom: de garnalenvissers krijgen zaken in de maag gesplitst waar zij geen oorzaak van zijn. Waarom? Als excuus om ze hun vrijheid af te nemen/andere agendadoelen, zoals het doordrukken van een MSC-labeltje.

MSC heeft als eis dat er bestandsschattingen en beheer plaatsvinden. Terwijl zelfs ICES al toegeeft dat bij een soort die zich het hele jaar voortplant een jaarlijkse bestandsschatting onmogelijk is. Dus moet men suggereren dat er een vorm van bestandsbeheer mogelijk is, die je bereikt door het aan banden leggen van vissers: zo kan men dan via CVO de overblijvende garnalenvissers onder de knoet van het MSC-label dirigeren. Terwijl er dus geen bestandsbeheer nodig is bij huidige visserijdruk en productie van garnalen door de zee.