Wat fijn, er is nog natuur die buiten de samenleving staat

Sharon Dijksma spant sinds 2013 samen in een complot met subsidie-zwarte gaten als Natuurmonumenten: het Natuurpact. Voor een ‘natuur die midden in de samenleving staat’. Climategate.nl gaat op zoek; waar tref je die subsidiabele participatienatuur dan aan? Vorige aflevering Nieuwe Natuur-fabricage, beek’herstel’ met de Terminator. Ditmaal een stukje Oude Natuur, 12 hectare Engeland in Friesland. De Taconisbossen bij Heerenveen, alleen bereikbaar via een boerenerf over een zogenaamd Kerkenpad.

En daar moet je eerst naartoe lopen langs een vaart, een kilometer lang. Dat is een effectieve bejaarden-barriere, van die hangouderen die wat opzichtig met hun rollators samenscholen en voorbijgangers lastig vallen, zoals in het Katlijker Schar van Friese Gea. Een bijna-dood-ervaring, brrr. Het filtert ook ‘even uitwaai’-publiek, 2 halen 1 betalen stellen met slecht opgevoede en door Frolic vetgemeste Golden Retrievers die met tong uit de bek op je af komen kwijlen.

Laat de barbaren maar samenscholen op een willekeurig strand of weiland, het maakt ze toch niet uit waar ze lopen.

En het werkt even effectief tegen ouders met schreeuwende Ecokids van het Oerr-programma, waarmee Natuurmonumenten de spaarpotjes van al 190.000 kinderen leegschudt voor het 1,87 ton euro-salaris van Marc van den Tweel. Ieder kind 1 euro voor De Natuur(monumentenbaas)

Wij zijn meer fan van natuur die volledig buiten de samenleving staat, zonder enig draagvlak. Want als je mensen wilt zien, dan ga je wel naar de kroeg, daar heb je geen natuurgebied voor nodig.

Hier mag je vrij over het land van de boer lopen als bij een Public Footpath tussen eikenwallen, met een afwisseling van heggen vol bramen, sporkehout en hop. Met vrijstaande oude eiken die breed hun ellebogen uitslaan in de typische uitwaaiiering die de concurrentie van deze lichtminnende boom op afstand houdt. Onder die armen krijgt geen andere boom nog de kans. Op de meeste plaatsen schiet de beuk de eik voorbij, en dan heeft de eik het nakijken. Het bos is 1 groot ellebogenpark, waar een over jaren uitgesmeerde sluipmoord plaatsvindt in de concurrentie om het meeste licht. 

 In sommige hakhoutwallen vind je die typische bomenmummies, van uitgeholde stompen, waar na het hakken weer nieuwe eiken uit groeien, en waar marters zich schuil kunnen houden, of ander Gedierte des Velds, zoals het in het Oude Testament heet. Ja, de Tale Kanaans, dat krijg je wanneer je over een oud kerkepad loopt, waarover bijbelvaste dorpelingen vanuit de jungle liepen om iedere zondag te horen dat ze zondaars waren: en terecht!

Eigenaar Friese Gea claimt dat het bos ‘eeuwenoud’ is. Volgens de boer is het bos ongeveer een eeuw geleden aangeplant, en ik schat de meeste eiken op 80 jaar. Het is zogenaamde Oude Natuur, en het lijkt sterk op het Wilhelminabos even verder op dat ook van Friese Gea is. Dat werd door de landheer ongeveer een eeuw geleden als wandelbos aangelegd op de armste grond. Het beantwoordt ook aan dat ideaalbeeld dat bebaarde bosfundamentalisten van een natuurbos hebben. Een stukje oud loofwoud vol dood hout, mossen, varens, hulst, schimmels, waar mensen eindelijk eens met hun TENGELs zoveel mogelijk vanaf blijven.

Maar het Taconisbos ontsnapt aan draagvlak voor de dommen, waar het meer toegankelijke Wilhelminabos onder lijdt.

Zo hebben enkele plebejers uit Sint Nyk de mooiste beuk in dat Wilhelminabos dit jaar toegetakeld door er een klimboom van te maken, de in de weg naar boven zittende takjes weggezaagd. Alsof er net van die Friese Empatec-debielen met kettingzaag zijn geweest om ‘voor uw en onze Faailichhaait’, takken buiten bestemmingsplan hun plaats te wijzen…

In Friesland sneuvelt alles dat enigszins op een volwassen boom dreigt te gaan lijken. Misschien vanuit het oude volksgeloof dat hierin een geest schuilt (zie de Flora Diabolica).Immers, niet alleen botten de bloemen in het Noorden wat later uit , alles loopt hier wat achter. Voor Culturele Hoofdstad 2018 in Leeuwarden hebben ze een Latin-bimbo besteld, Shakira, die dan 10 jaar geleden in de rest van de wereld populair was, omdat ze er toen geil uitzag.

Tegen de tijd dat de zwaartekracht vat op haar lijf krijgt en plamuur de jeugd in haar gezicht moet bewaren, mag ze hier provincie-ambtenaren komen opgeilen, billen schuddend op een 3kwarts-beat. Cultuur in Fryslan! Oeiii!

Flikkerpakjes
Het Wilhelminabos wordt constant overreden door mountainbikers in van die felgekleurde flikkerpakjes met sponsoropdruk van bouwbedrijf Horkema, die Friese oerkreten (een tautologie) slaken als ze vinden dat je als mijmerend natuurvorser in de weg loopt. Grommend stuift Trudy achter hun enkels aan.

Het hek voor de ingang van het Wilhelminabos is steeds weggesloopt door de dorpelingen, het bord van Friese Gea uit de grond getrokken.Friese Gea heeft zelf om dat draagvlak-voor-Dijksma-publiek gevraagd, de gemene deler der kijkbuiskinderen met een eeuw braindrain.

Ik beken dat ik ook ecologische zondaar ben. Uit ’s lands grootste tuincentrum, de natuur zelf, transplanteren we stekjes naar eigen tuin. Van Friese Gea hebben we zo onder andere een beukvaren geleend. En af en toe nam ik een pluk sterrenmos mee voor de schaduwrijke delen van de tuin. Dat groeide op vochtige delen als dikke kussens langs het pad, prachtig gezicht. Met de terughoudendheid van de welgemanierde plantenjager oogst je dan een stuk.

Net zou ik weer 1 plakje halen, toen bleek dat een aannemer van Friese Gea met een bulldozer de paden had uitgegraven voor draagvlaknatuur-bezoekers, de lompe mountainbikers in gekleurd flikkerpakje, en de hondenuitlaters die zelfs in het bos klagen dat er ’takjes op het pad’ liggen, de zelfde klacht waardoor in Friesland de meeste bomen sneuvelen.

Alle moskussens langs de paden volledig verwoest.

Sindsdien ga ik ook nietsontziend te werk, wanneer lopend in terreinen van Friese Gea. En laat ik ook mijn terrier los, hopend op een boswachter die ruzie wil zoeken. Maar ze zijn er nooit, de beheerders van Friese Gea, te druk op kantoor met subsidie aanvragen en het houden van enquetes met vragen als ‘wat vindt u van ons natuurgebied, zodat wij het nog beter op uw wensen kunnen afstemmen.’

Overigens heb je in de Lage Landen zowel een mossen-fanclub die excursies naar mossen organiseert, als een Vlaams bedrijf Mosman dat de strijd met mossen aanbindt.

Igligligligli! Een Nico de Haantje
Deze treurnis heeft de Taconisbossen nog niet bereikt.

We zien vele oude bomenlijken met kale takken, die gewoon rustig mogen sterven. We horen grote bonte spechten ruzien om het juiste gaatje, elkaar najagend. Vooral bij de groene specht moet ik altijd aan Nico de Haan denken, de archetypische baardvogelaar die vroeger werkte bij Vogelbescherming Nederland. Zoals een tienermeisje met haar mobieltje is vergroeid, zo Nico met zijn verrekijker. Hij is klassiek, verhuisde ooit naar Canada omdat daar nog uitgestrekte natuur zou zijn. Maar kwam weer terug, omdat de afwisseling in natuur in ons kleine landje groter is dan die eindeloze bevroren houtplantage en zijn Rokkie Mountens.

Als lid vanaf het eerste Vogelaartje in 1982 kreeg je een cassettebandje, waarbij Nico de zingende vogels imiteerde terwijl hij zich ‘bij het ochtendconcert’ voegde, zoals hij dat noemde. We begonnen met de bosuil, het nachtdier, de gekraagde roodstaart deed later zijn best, en nog later kwam ook de geelgors er bij.

Di Di Di doommm sprak Nico: de geelgors zou een stukje van Bach zingen. Ik heb het er nooit uit kunnen halen. De koning van vogelimitaties was echter de Groene Specht:

Igligligligli!!!! schreeuwde Nico de Haan, je schrikt als luisteraar terug met een gevoel van plaatsvervangende schaamte, om dan in de lach te schieten. En alle vogels in het bos dachten: wat zijn die natuurliefhebbers toch rare snuiters. Sindsdien dus, wanneer ik een groene specht hoor of zie:

Igligligligli

Zonder een bordje met instructies van Friese Gea tegen te komen lopen we over een stukje van 12 hectare Engeland in Friesland, tussen houtwallen door, weilandjes vol bloemen. Er staan nog Amerikaanse eiken, die ontsnapten aan het botanisch racisme van natuurzagers die de ‘inheemse biodiversiteit’ willen nastreven. Het regent en waait, Trudy jaagt een onaangelijnd rondlopende kat na.

Over een pas geploegde akker lopend komen we terug, en eindigen bij de mooiste eik van Friesland, als uit/intree van dit onverstoorde stukje natuur zonder enig draagvlak: half dood, vol kronkels en kortom een plaats om bij mooier licht in de ochtend terug te komen. Voor betere foto’s, want wat u hier ziet is bij veel water en slecht licht genomen. Een dikke voldoende, die Taconisbossen zolang Friese Gea maar onzichtbaar blijft en er met haar tengels af zal blijven.