Earth-Moon-system-and-gravity

Reeds vele malen eerder heb ik aandacht geschonken auteurs die verwachten dat de aarde zal afkoelen in plaats van opwarmen. Zie bijvoorbeeld hier. Hun aantal neemt toe, evenals hun publicaties.

Onder de titel, ‘Zyklenanalyse von Klimadaten’, rapporteerden Horst-Joachim Lüdecke en Carl Otto Weiss bijvoorbeeld onlangs over hun onderzoek naar de invloed van natuurlijke cycli op het klimaat. Zij concludeerden daarbij onder meer:

Als ein aktuelles Ergebnis der guten Wiedergabe von Temperaturreihen über 2500 Jahre durch Sinusfunktionen ist die Annahme berechtigt, dass sich der De Vries / Suess Zyklus [ong. 200 jaar] auch in Zukunft fortsetzt. Dies bedeutet, dass in den nächsten 60 Jahren globale Abkühlung zu erwarten ist . …

Zie verder hier.

Ook Pierre Gosselin schonk een dezer dagen op zijn website aandacht aan een video–presentatie van de Amerikaanse veteraan meteoroloog/klimatoloog, David Dilley, die zich al 42 jaar in verschillende functies met de klimaatproblematiek bezig houdt. Hij was bijvoorbeeld verbonden aan de ‘National Weather Service’ en werkte 20 jaar voor de NOAA (‘National Oceanic and Atmospheric Administration’), een van de instituten die thans de klimaathype voortdurend aanwakkert en daarmee een van de belangrijkste officiële bronnen van het klimaatalarmisme is.

In zijn video–presentatie, ‘Is Climate Change Dangerous?’, behandelt Dilley vele factoren die van invloed zijn op het klimaat. CO2 komt nauwelijks in zijn verhaal voor. Volgens hem is het werkelijke probleem niet mondiale opwarming maar mondiale afkoeling!

Na wat frivoliteiten begint zijn presentatie met wat hij de ‘Earth Climate Pulse’ noemt. Hierbij gaat hij in op de opwarmingspauze van zo’n 18 jaar. Wat is de oorzaak van die pauze, vraagt hij zich af. Het antwoord is volgens hem: natuurlijke cycli.

Vervolgens schenkt hij aandacht aan de bekende grafiek van de temperatuur en CO2-concentratie, die in tandem lijken te stijgen en te dalen, ontleend aan de ijsboring van Vostok (420.000 jaar), die verschillende ijstijden omvat. Het was dezelfde grafiek die Al Gore gebruikte in zijn ‘Inconvenient Truth’. Met veel gevoel voor theater gebruikte die een hoogwerker om de stijging in de laatste jaren aan te tonen. Hij suggereerde dat CO2 de temperatuurstijging veroorzaakt. Maar dat is niet zo. De temperatuurstijging gaat vooraf aan de stijging van de CO2–concentratie in de atmosfeer. CO2 ijlt na. Als CO2 inderdaad een opwarmend effect zou hebben zou men ongeremde opwarming verwachten (run–away global warming). Maar dat gebeurde niet.

Meer recentelijk kenden we een temperatuurpiek 7000 jaar geleden, met 50% minder ijs op de Noordpool. Sindsdien zijn er vijf perioden van opwarming geweest afgewisseld door afkoeling. Maar de pieken van de perioden van opwarming lagen steeds lager (met één uitzondering), zodat er per saldo sprake is van een afkoelingsperiode van 7000 jaar.

Vervolgens zoomt Dilley in op de periode vanaf 800 na Christus. De grafiek laat daarbij zes clusters van pieken zien. Binnen de piekclusters zijn er twee of meer temperatuurmaxima’. Na elke cluster is er afkoeling. Geheel natuurlijk en normaal, aldus Dilley. Daar zitten wij op dit moment ook in.

Dan behandelt hij de klimaatpuls van de aarde – de mogelijke oorzaak van opwarming en afkoeling. Hierbij schenkt hij allereerst aandacht aan de Milankovitz cycli, die worden veroorzaakt doordat de aarde geen cirkelvormige maar elliptische baan om de zon volgt. Vervolgens kijkt hij naar de interactie van de maan aarde en zon, en in het bijzonder de gravitatiekrachten die zij op de aarde uitoefenen. Daar blijken 2–jarige, 9–jarige en 230–jarige gravitatiecycli werkzaam te zijn.

Evenals de aarde in een elliptische baan om de zon draait, draait de maan in een elliptische baan rond de aarde. Als de maan dicht bij de aarde komt dan oefent deze een krachtiger gravitatieaantrekkingkracht op de aarde uit dan wanneer de maan verder weg staat. In een negenjarige cyclus verplaatst de maan zich daarbij van het noordelijke naar het zuidelijke halfrond en terug.  De gravitatiekracht op de aarde is sterk, vooral ook op het binnenste van de aarde, dat vloeibaar metaal bevat, de atmosfeer en de oceanen.

De invloed van de maancyclus op de aarde manifesteert zich tevens in de temperatuur, zoals Dilley aantoont.

Vervolgens stelt Dilley dat zowel mondiale opwarming als mondiale afkoeling op de polen beginnen. Voor de uitleg daarvan begint hij bij de ‘conveyer belt’, een stroming in de Atlantische oceaan die warm water naar het noorden brengt. Daarna toont hij wat er met dat water op de Noordpool gebeurt. Gedurende de laatste tientallen jaren zijn er drie warmtepulsen geweest, die het drijfijs hebben doen smelten. De eerste in 1990; daarna in 1989 en 2008. Alle op de pieken van de van de gravitatiecyclus. De pulsen zijn duidelijk zichtbaar in het afnemende oppervlak drijfijs op de Noordpool. Maar de laatste jaren herstelt het ijs zich snel, terwijl de temperaturen onder het gemiddelde blijven – volgens Dilley een indicatie van mondiale afkoeling.

Wat de Zuidpool betreft neemt Dilley overeenkomstige ontwikkelingen waar. Ook die koelt snel af, hetgeen onder meer tot uitdrukking komt in de groei van het oppervlak drijfijs.

Vervolgens gaat Dilley in op de polaire vortex, die de laatste jaren verantwoordelijk was voor warmte en droogte aan de westkust van de VS en uitzonderlijke koude in het oosten. Volgens Dilley gaat het hier om een 26–jarige cyclus. Hij ziet de recente ontwikkeling van deze cyclus eveneens als een voorbode van mondiale afkoeling.

Vervolgens schenkt hij aandacht aan de samenhang tussen maancycli en temperaturen over de laatste duizend jaar, die een verrassende correlatie vertonen.

Aan het eind van zijn presentatie schenkt hij aandacht aan wat losse eindjes, zoals het geknoei met de temperatuurdata die heeft plaatsgevonden door de officiële organen die daarvoor verantwoordelijk zijn, die niet-bestaande 97% consensus en de gevaren van mondiale afkoeling.

Al met al een buitengewoon interessante voordracht, die op gespannen voet staat met de AGW–hypothese (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’). Als Dilley gelijk krijgt, krijgen we binnenkort behoorlijke afkoeling, met alle negatieve gevolgen van dien, zoals mislukte oogsten, honger en sociale instabiliteit, zoals de wereld ook in de Kleine IJstijd heeft gekend.

Zie verder hier.

Het is overigens jammer dat er geen vragen konden worden gesteld na afloop van de voordracht. Maar ik neem aan dat de presentatie tot vele reacties in de blogosfeer zal leiden.

Als ik kon kiezen, zou ik de voorkeur aan opwarming geven. Maar ik vrees dat er niets te kiezen valt.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.