Munnike Knipsel

Peter Kuipers Munneke..

Ik kijk gewoonlijk graag de NOS en Nieuwsuur. Maar bij de klimaatverslaggeving gaat er meestal iets fout – niet zelden zodanig dat mijn tenenkrommende reflexen worden geactiveerd. Een gelukkige uitzondering daarop vormde het recente interview van Heleen Ekker met Marcel Crok. Zie: ‘Klimaatonderzoekers lijden aan tunnelvisie.’

Maar bij de verslaggeving van de gemengde wetenschappelijke expeditie naar Spitsbergen liet de NOS weer wat steekjes vallen. In het bijzonder vielen onjuiste uitspraken op van weerman en glacioloog Peter Kuipers Munneke in een interview met Mariëlle Tweebeeke.

De expeditie had al doel om de invloed van klimaatverandering op het poolgebied te onderzoeken. En dat zal bij de fondsenwerving wel een rol hebben gespeeld. Maar het had ook anders kunnen zijn. Toen Willem Barentsz bijvoorbeeld aan het eind van de 16e eeuw naar Nova Zembla trok, stond zijn expeditie niet in het teken van klimaatverandering. Zij waren op zoek naar de Noordelijke doorvaart naar Azië.

De verfilming van de expeditie bevatte mooie en interessante beelden van het landschap, flora en fauna, alsmede interviews met oudere en jongere wetenschappers.

Misschien vergis ik mij, maar ik had de indruk dat de geïnterviewden zich in het algemeen voorzichtig uitlieten over klimaatverandering. Zij deden in ieder geval geen klimaatalarmistische uitspraken.

Ik pik een aantal krenten uit het NOS–bericht:

‘Er zijn stukken die toen helemaal kaal waren en nu begroeid zijn en omgekeerd. We hadden niet verwacht dat de verandering zo snel zou gaan.’

Maarten Loonen, de organisator van de expeditie …

In de jaren 60 en 70 is al veel onderzoek gedaan door Nederlandse onderzoekers. Bij de onderzoekers die het gebied nu bezochten waren ook drie oudgedienden uit de begintijd van het Nederlandse poolonderzoek.

Eén van hen is paddenstoelenexpert Leo Jalink. Hij kijkt tevreden terug. Jalink heeft de afgelopen dagen voornamelijk op zijn knieën doorgebracht op zoek naar zwammetjes en heeft nu aan de paddenstoelen niet kunnen aflezen dat het klimaat sindsdien is veranderd. ‘Veel van de soorten die hier toen stonden vind ik nu ook weer. Ik heb geen soorten gezien die heel erg op verandering wijzen.’ …

De geologen die mee waren, bewaren hun conclusies tot later. Ze hebben sedimentkernen verzameld in kleine meertjes en op zee. Geoloog Wim Hoek hoopt uit die monsters af te kunnen leiden wat de invloed van het menselijk handelen is op de klimaatverandering.

‘We kunnen uit die meertjes misschien wel de afgelopen 3000 jaar aan klimaatgeschiedenis reconstrueren, want klimaatveranderingen zijn van alle tijden. Maar de vraag is natuurlijk wat de bijdrage van de mens is, die boven op de natuurlijke verandering komt.’

Kortom, gepaste wetenschappelijke voorzichtigheid! Geen alarmisme!

Maar in het interview van van de bijdrage van Peter Kuipers Munneke kon Mariëlle Tweebeeke weer niet aan de verleiding weerstand bieden om het klimaatalarmistische gaspedaal flink in te drukken, zoals we dat van haar uit eerdere interviews kennen. Zij vroeg aan Peter Kuipers Munneke, die ook aan deze expeditie had deelgenomen, of hij niet erg geschrokken was. Dat was een wonderlijke vraag na alles wat de kijker had gezien van de expeditie. In plaats van eentonige witte sneeuw– en ijssmurrie zagen we een landschap dat werd opgefleurd door kleurrijke bloemetjes en mossen. Het geheel werd op een steenworp afstand gadegeslagen door een vreedzame kudde walrussen, die tijdens de vorige expeditie niet aanwezig was. Kortom, het zag er heel wat aangenamer uit dan eerst. Waar zou Peter Kuipers Munnike dan van geschrokken moeten zijn? Hij beantwoordde deze tendentieuze vraag overigens keurig.

Maar even later wist hij toch weer brokjes van de AGW–mantra/propaganda (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’) in zijn antwoorden te smokkelen. Wetenschappelijk gezien zou er een breed gedragen consensus zijn, aldus Munneke: van zo’n 90 – 97 %.

Dat is natuurlijk een sprookje, zoals ik al vele malen heb aangetoond, recentelijk nog hier.

Maar zo voegde hij eraan toe: onder de publieke opinie is slechts 50% overtuigd van AGW. De publieke opinie ijlt dus na bij de wetenschappelijke ‘consensus’, aldus Munneke.

En hoe komt dat dan? Volgens Peter Kuipers Munneke komt dat door de ‘heilige graal van de media van hoor en wederhoor.’ Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing van zo veel naïviteit. Wie heeft de laatste jaren nog een klimaatscepticus in de reguliere media gehoord of gezien ???

Des te opmerkelijker is het dat na tientallen jaren klimaatindoctrinatie via de media, slechts de helft van het publiek in AGW gelooft. Via welke mysterieuze kanalen zou de andere helft toch tot dat inzicht zijn gekomen? Drie keer raden. Eerste keer goed.

Voor het overige natuurlijk geen woord over het feit dat het drijfijs op de Noordpool de laatste jaren weer behoorlijk is aangegroeid en dat de gemiddelde wereldtemperatuur sinds 1998 niet meer is gestegen. Want deze verschijnselen passen niet in het klimaatdogma.

En zo komt er maar geen einde aan de doelbewuste desinformatiecampagne, die de burger rijp moet maken om onvoorstelbare financiële offers te brengen voor een beleid dat geen enkel aantoonbaar effect zal hebben op het klimaat.

Kijk verder hier.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.