Pieter Lukkes achtergrond Throwing_money_at_wind_power Pieter Lukkes.

Tienduizenden deelnemers waren op weg naar de klimaattop van Parijs, die morgen begint. Velen van hen hebben hun hoop gevestigd op windmolens om die verschrikkelijke opwarming van de aarde – die achter blijft bij wat modellen voorspelden – een halt toe te roepen. Want door het gebruik van windmolens zou de uitstoot van CO2 verminderen. Toch!?

Mis! Hoe meer windparken hoe groter de CO2-uitstoot. Dat kan toch niet waar zijn? Het Centraal Planbureau schrijft hierover in het tijdschrift SPIL nr. 6 2005: ‘De aanleg van windparken in een systeem van verhandelbare CO2-emissierechten, zoals dat sinds 1 januari 2005 op Europese schaal bestaat, heeft GEEN invloed op de CO2-uitstoot. Die wordt namelijk bepaald door het afgesproken CO2-plafond.’

Dit fenomeen staat nu al jaar en dag bekend als het waterbedeffect.

Wat het CPB zegt is dat CO2 op de bon is en dat ons land er een afgesproken hoeveelheid van mag uitstoten. Wie meer wil moet emissierechten kopen.

Stel, U mag 100 ton CO2 per jaar uitstoten. Door een windturbine te kopen bespaart U 20 ton per jaar. Uw uitstoot is dan nog maar 80 ton terwijl U het recht hebt op 100 ton. U bent wijs en verkoopt de emissierechten voor die 20 ton. De koper blaast die 20 ton de lucht in zodat de emissie weer 100 ton bedraagt.

Per saldo is er, net zoals het CPB stelt, geen sprake van een CO2–besparing.  De werkelijkheid is echter erger. Want Uw turbine bespaart in het echt lang geen 20 ton. Dat komt omdat voor windstroom voorzieningen nodig zijn die niet alleen peperduur zijn maar ook heel veel fossiele brandstof kosten.

Hoeveel?  Op grond van harde Ierse cijfers concluderen de natuurkundigen dr. F. Udo en dr. C. le Pair dat de toekomstige windparken bij ons minder dan de helft van de verwachte brandstofbesparing zullen realiseren. Bijgevolg zal de door U gekochte turbine geen 20 ton maar hoogstens 10 ton CO2 besparen.

Dit  zet het windenergiebeleid op zijn kop. U heeft immers 20 ton emissierechten verkocht, terwijl het er maar 10 ton hadden mogen zijn. Doordat U de turbine hebt aangeschaft is de totale uitstoot nu niet de toegestane 100 ton maar110 ton. Had U twee turbines gekocht dan zou de overschrijding dubbel zo groot zijn geweest. Waaruit blijkt dat naarmate er meer turbines worden gebouwd er ook meer CO2 de lucht in gaat.

Parijs loopt  vol met  alarmisten die allemaal gebukt gaan onder de doem van de code oranje en daarom roepen om minder CO2 en om méér windturbines. Zij kunnen beter thuis blijven, want wat zij willen werkt precies averechts. Zolang het huidige emissiehandelssysteem vigerend is, is het óf meer windturbines én meer CO2 óf minder turbines en ook minder CO2.

In de ellende van je rijk rekenen en je arm betalen, verkeren wij nu al 11 jaar.

De onderbouwing: het klimaat…
De klimatologie is de afgelopen decennia – in negatieve zin – met sprongen vooruit gegaan, zo moest ik zondag 22 november 2015 ervaren. Toen verscheen de directeur van het KNMI op televisie om code oranje voor het klimaat te proclameren. Mijn krant maakt daar als volgt gewag van: ‘Volgens Van Steenhoven bewijzen warme novemberdagen dat de opwarming van de aarde in volle gang is.’

Het is toch buitengewoon knap om op basis van het weer van 10 novemberdagen vergaande uitspraken over het klimaat in de rest deze eeuw te kunnen doen. Ja zelfs de weersverwachting van een novemberdag in het jaar 2065 te kunnen simuleren.

In de tijd dat vooraanstaande hoogleraren mij de beginselen van de meteorologie en de klimatologie bijbrachten was dat volstrekt ondenkbaar. Het is zelfs zeer waarschijnlijk dat, als ik met het verhaal van Van Steenhoven bij de hoogleraar klimatologie was aangekomen, hij mij – zijnde een hopeloos geval – dringend had geadviseerd te stoppen met het volgen van zijn colleges.

Of is alles toch geen vooruitgang? Kan het zijn dat het slechts om een schijnbare vooruitgang gaat, die is gebaseerd op gewijzigde opvattingen over wetenschappelijke integriteit en voorzichtigheid? Nu kunnen we ‘so what’ roepen. Maar dat is lichtzinnig. Want het moet zorgen baren wanneer een belangrijk beleidsondersteunend instituut afdaalt naar het niveau van de weerwolf en de hysterie die dat beest in het verre verleden heeft veroorzaakt.

De oplossing ligt daarom niet in Parijs. Maar hier en bestaat uit het stoppen met de bouw van de zinloze windparken. Dat bespaart tientallen miljarden euro’s, die veel beter kunnen worden besteed aan armoedebestrijding, onderwijs,  veiligheid en gezondheid.