Raad van State-uitspraak 18 november bewijst: Nederland is dictatuur bij natuur- en milieuzaken

Je bent- dankzij het voorzorgbeginsel- schuldig door verdenking in Nederland, wanneer de overheid/ een milieuclub het onder het mom van natuur en milieu op je heeft voorzien. Dat blijkt uit de uitspraak van De Afdeling op 18 november in de zaak vanhet Ministerie van Economische Zaken (Ton IJlstra) tegen (garnalen)vissers in het VIBEG-proces. Dit betreft het op slot zetten voor visserij van de Noordzeekustzone, omdat garnalenvissers in de stormachtige kustzone door ‘bodemberoering’ het ecosysteem zouden beschadigen.

De overheid kan volstaan met opinies van ‘deskundigen’ die zij betaalt om die opinie te formuleren. Die komen meestal van het voor nagenoeg 100 procent van de overheid afhankelijke Imares.Terwijl je met 100 procent waterdicht bewijs van je onschuld moet komen om als beklaagde vrijuit te kunnen gaan. Dankzij de omkering van bewijslast die het voorzorgbeginsel levert.

Hoeveel invloed heeft visserij op de zandbodem ten opzichte van stormen? De overheid hoeft niets kwantitatief hard te maken, verdenking zaaien met opinies van door de overheid betaalde zelfverklaarde deskundigen is voldoende

• Dat bewijzen van 100 procent afwezigheid van invloed is natuurlijk onmogelijk.
  Iedere visser heeft een invloed op het ecosysteem. Maar invloed en schade zijn twee verschillende dingen. De mate van invloed bepaalt – normaliter in de praktijk- of er sprake is van schade. Dus welke invloed hebben vissers ten opzichte van stormen, zandsuppleties, getijdenstromingen, verandering van voedselrijkdom, de vestiging van exoten die de schelpdierfauna veranderden, klimaatsveranderingen.

ls de visserij daarbij 1 procent, 10 procent of 50 procent van de invloed, dat zou ook de zwaarte van de ingreep moeten bepalen. De hele zee op slot zetten, dan veronderstel je dus dat de visserij de dominante invloed moet zijn.

Voor de natuur maakt de mate, dus kwantitatief bewijs, uit. Maar in de rechtszaal dus niet. De overheid hoeft van de Raad van State (= de overheid) dus niets kwantitatief hard te maken. Een opeenstapeling van rapporten en opinies die voor doorgeleerde rechtenstudenten betrouwbaar ogen, dat is voldoende.

Iedere tot deskundige gebombardeerde club die de overheid betaalt om haar zaak te onderbouwen, die iets roept- ZONDER EXPERIMENTEEL BEWIJS, die kan de overheid verder ontslaan van deugdelijke bewijsvoering. Als je maar heel veel rapporten levert die verdenking zaaien.

Dus uiteindelijk bepaalt bij de Raad van State een beroep op autoriteit of je gelijk krijgt. Omdat volgens het gevoel van de Raad van State Imares en Arcadis betrouwbaar zijn- ookal leveren ze geen kwantitatief bewijs en is er altijd wel EEN invloed van visserij ergens op een ecosysteem, bodembeestje of vogel ergens aan te tonen- ben je schuldig door verdenking.

• Dus stel, u scheldt Jantje Groen uit voor dictator. Die loopt later op de dag tegen een scooterrijder op en verliest al zijn tanden. Vervolgens klaagt Jantje Groen jouw aan, want volgens Jantje Groen was hij z0 ontdaan door jouw betiteling als dictator, dat hij bij oversteken op straat niet oplette. De Raad van State stelt dan dat jij uiteindelijk de kosten moet betalen. Omdat je niet kunt uitsluiten dat Jantje Groen tegen de scooterrijder opliep dankzij jouw betiteling als ‘dictator’ even daarvoor.
• Zo werkt ‘rechtstaat’ Nederland bij natuur en milieu, maar uw borst maar nat wanneer de overheid ‘het klimaat’ gebruikt.

Ecodictatuur
Ton IJlstra van het Ministerie van Economische Zaken wil de Noordzeekustzone op slot zetten voor visserij- het VIBEG-proces. Dan kunnen volgens hen-na het benadelen van tientallen visserijbedrijven- weer evenveel zwarte zee-eenden zichtbaar worden voor vogelaars als in de jaren ’80.

De zwarte zee-eend is een wintergast, die van Noorwegen tot West Afrika periodiek opduikt in groepen van duizenden eenden zodra ergens een voedselophoping is, bijvoorbeeld van schelpdieren. Hij is dus niet van de Noordzeekustzone afhankelijk, het is van nature een onregelmatige gast, die in wisselende aantallen opduikt en verdwijnt. In Denemarken is die eend jachtwild, bij ons moeten dus tientallen visserijbedrijven voor de eend wijken. Omdat de milieubeweging dat beveelt. Dus dan doen we dat. Logisch.

Ik bestudeerde- in opdracht van een juridisch bureau en vissers- de onderbouwing die het ministerie aanleverde voor de noodzaak om een gebied ter grootte van de provincie Utrecht op slot te zetten. Het besluit ontbeert een kwantitatieve onderbouwing, en ontbeert ook iedere logica.In de jaren ’80 was de visserijdruk- gemeten aan cumulatief motorvermogen en dus uitgeoefende energie op de bodem- een factor 10 hoger dan nu in de Noordzeekustzone. Sinds 1989 is de NZ-kustzone namelijk een Marine Protected Area, de scholbox.

De belangrijkste verklaring- die Imares bij andere opdrachtgevers nota bene onderfschrijft- is dat de exoot Amerikaanse zwaardschede de plaats innam van Spisula-schelpdieren, die het belangrijkste eendenvoedsel waren in de jaren ’80. In januari betaalde Ton IJlstra vervolgens Imares om dat argument nog in de schoenen van vissers te schuiven, en het geven van een opinie door iemand bij een instituut is dus voldoende.

Binnen 6 weken na 18 november kan Ton IJlstra dus met een nieuwe VIBEG-variant komen. Het maakt niet uit volgens de Raad van State, wat hij zijn ‘experts’ uit hun duim laat zuigen na het overmaken van een paar ton euro aan Imares. Linksom of rechtsom krijgt de overheid- en de milieubeweging op de stoel van de overheid- dus toch haar zin.

Als Kafka hier niet een roman over had geschreven, zou ik het kunnen doen. Ik kan alleen in verbazing toezien, hoe de overheid ‘het recht’ aan gedupeerden geeft als manier om stoom af te blazen, voor zij alsnog haar zin doordrukt. Om de schijn te wekken dat we in een rechtstaat leven. Maar het is als bij Jozef K: schuldig door verdenking.