Energiekwakzalvers Nico Oegema en Jeroen Rietveld in De Neushoorn, dag voor 1 april

Eerst het goede nieuws: My Dying Bride speelt 1 april in De Neushoorn in Leeuwarden. Is het geen grap? Want hoe is het mogelijk dat je voor dik 2 tientjes deze grafmuziek uit Yorkshire mag horen in Friesland? Met zwarte kolen gesmede Zware Metalen, traag slepend gespeeld. Samen met Type O Negative en Paradise Lost vormden zij mijn Onheilige Drie-Eenheid.

Zij verlichten de schok na And Justice for All (nee, er is geen gerechtigheid), toen Metallica bij haar zwarte album verviel tot Redneck-rockband. Dit drietal bands nam het zwart metalen stokje over in de stereo samen met Life Of Agony. De Soundtrack bij adolescente twijfels over het nut en doel der mensheid. Iedere song overlaadden zij de zin van het bestaan met negatieve recensies, in een symfonisch jasje.

Je had zo je muzikale eisen. Je moest nooit weten waar en hoe het nummer zou eindigen. Het moest er stevig in rammen. En melodie waren we ook niet vies van. Metal kan al snel belachelijk klinken, overtuigend muzikaal geweld is een delicate balanceeroefening. Zoals Metal ook meer een manier van spelen is, waar rock gewoon wat akkoordje jengelen is met de distortion open.

Een andere voorwaarde: het mocht geen zinloze genre-muziek worden. My Dying Bride was het genre zelf. Zoals Paradise Lost ‘Gothic’ definieerde.

Death kwam er bij, met de albums Human en Symbolic. Die definieerden wat Death Metal in muzikaal opzicht kon zijn. De gitarist-componist daarvan, Chuck, die is al dood. En dat is maar beter zo.

Peter Steele van Type O Negative is ook al jaren dood. Cocaïne. Ach, de teleurstelling die leven heet, die martelgang als wandelend sofinummer van loonslavernij tot graf, daar had Steele het toch al niet zo op. Ieder interview met hem was schuddebuiken van het lachen voor iedereen met gevoel voor donkere ironie. De Antithese van onze Meritocratie met haar succesgelul, kansen en uitdagingen.

Het bewust doen van uitspraken die cultureel taboe zijn, om zo te irriteren en bij de goede verstaander een grijns op het gezicht te toveren. Het donker als een licht, een vorm van bevrijding.

De boomlange bassist-zanger vond optreden vreselijk en was liever parkwachter gebleven bij de New York Park Service. Eigenlijk hadden ze met October Rust in 1996 al gedefinieerd wat ze met dit genre konden zeggen, de rest zou maar een herhaling worden. Omlijst met het mooiste artwork dat ik in metal-cd’s vond van Finse bossen, rozendoorns en rottende bladeren. Ongestelde vrouwen beffen in Wolf Moon.

Everything Dies. RIP.

 

Paradise Lost is weer terug bij waar ik ze verloor. Zo na het album met de rotte appel in het cd-boekje en Draconian Times. Met Beneath Broken Earth, (verwijzing naar een vers graf) gromt Nick Holmes weer, na zelfs een periode op de zanger van Coldplay te lijken.

Tijdens die kwart eeuw lange rit door allerlei genres raakte alleen de gitaar nog wat lager gestemd. In A als ik dat zo hoor. Verder zijn ze weer terug bij af.

Hail to Nothingness gromt Nick over 25 jaar spirituele stagnatie. God is dood en het leven is zinloos. Die boodschap biedt Nick Holmes al weer een kwart eeuw zingeving en inspiratie. Met nu dus weer een fantastisch album dat je weer wilt aanschaffen. En waar de vergankelijkheid van de albumhoes afdruipt, brokkelt, groezelt en gruist.

En Aaron Stainthorpe van My Dying Bride?

Sinds deze typische Godzoeker ‘het’ niet vond, wat hij beschreef in The Forever People,  ligt de schuld bij de hemelen.

En dus flirtte hij sindsdien met de Hoer op de Zeven Heuvelen. Zodat iedere song klinkt als een oproep er ditmaal echt de brui aan te geven, het is muziek die je moet doseren om er zelf niet in te zwelgen. The Forever People is vooral live toch 1 der bruutste metalsongs sinds 1990 die nog net muziek genoemd kan worden.

Het moet gezegd, dat snelle brulwerk heb je bij zo’n MDB-concert wel nodig. Om even weer wakker te worden na dat sentimentele gedoe van MDB tussendoor in hun soms te langgerekte knip- en plaksongs. Waarin Aaron weer huilt dat hij alweer zijn (volgende) meisje kwijt is. Waarbij ze ‘het’ zoeken, de spijker op zijn muzikale kop willen slaan vanuit een beperkt kleurenspectrum van zwart en tinten grijs.

Maar het vaak net niet vinden. En dan plakken ze er nog een stukje aan, ook weer net niet.

Zoals ik ook mijn stukjes schrijf. Tien keer schieten, 1 keer in de roos, de rest wel ‘ergens ongeveer’ op doel en 2 er overheen.

Van My Dying Bride word je dus fan op een vreemde manier. Zoals je soms toch ook met een door mainstream-mannen niet als mooi herkend meisje naar bed wilt. Omdat je toch ‘het’ in haar ziet, dat voor anderen verborgen blijft. Maar het zit er wel degelijk en jij ziet dat.

De naam van Mijn Stervende Bruid is overigens een verwijzing naar…..Moeder Aarde, als bruid van God. In hun 12 minuten durende ‘battle‘ tussen Satan en God op het album ‘As the Flower Withers’ duikt de naam 1 maal op in de tekst. Daarin neemt Satan de regie over op aarde. Lucifer delft uiteindelijk-conform de Apocalypse van Johannes- in een orgie van gitaar- en drumgeweld het onderspit, zo rond de tiende minuut.

De laatste keer dat ik ze zag, het was in Paradiso Amsterdam. En nu moet MDB het voor 24 euro doen in een kleine zaal in Friesland.Meer dan een kwart eeuw lamenteren over God’s afwezigheid brengt hem dan nu dus met zijn voeten in de Friese Klei. Terwijl ze DE band van dit genre zijn, zo niet de beginners ervan met Celtic Frost en nog wat geestverwanten.

Het leven als doom-metal band…. het leidt ook nergens toe.

This will get you nothing but free beers and a whore, stelde Peter Steele zijn moeder om hem te stimuleren in zijn muzikale carrière.

Dus drie bands die de Naam des Heeren loochenen.. Terwijl ik met De Abdij juist de mogelijkheid van God’s AANwezigheid open wil houden. Tegen de intellectuele verdrukking in, omdat het nu eenmaal veel makkelijker is om NIET te geloven dan wel. Het christendom is de poging een gezonder omgang te vinden met Memento Mori. De duistere boodschap blijft, maar het donker heeft niet het laatste woord.

Het is volgende week Pasen, en we laten de Johannes Passion er weer eens uit knallen.

Herrrrr,  herrrrr, herrrrrr, unser Herscher….

Ook Metal. Bach is er de uitvinder van.

Anderen zoeken het in het Groene Geloof. Maar als je absurde stellingen voor waarachtige uitzonderingen wilt nemen….doe het dan tenminste in een beproefde traditie die het koninkrijk der Hemelen niet op aarde wil vestigen. Met monniken die lekker bier brouwen. Die weten wanneer het tijd is om je mond te houden. Het Koninkrijk Gods moet een abstractie blijven. Iets dat het dwalen doet eindigen maar het zoeken laat beginnen.

Iets dat inspireert, maar niet beleert.

Waartoe de spirituele armoede leidt, het bewijs van de stelling van Chateubriand: wie niet in God gelooft, gaat in alles geloven. Dat zien we in de klimaatreligie. De waanvoorstelling dat we het veilige weer kunnen afregelen in 2100 en dat dan De Betere Wereld op aarde gevestigd is. Als Klim-atheisten hebben we het daar niet zo op, dat waanzinnige en destructieve bijgeloof. Die ge-externaliseerde Lebensangst geprojecteerd op het wereldgebeuren.

Omdat je zelf geen vrede vond of tenminste die Aanraking kreeg, moet de rest van de wereld zich naar je adolescenten-sentimenten plooien?

Oh ja, en dan het slechte nieuws.
En zo komen we dan bij het slechte nieuws.

Welke idioot bij De Neushoorn heeft 1 april met 31 maart verwisseld. En gemeend dat Nico Oegema en Jeroen Rietveld de Friezen iets zinvols over energie en klimaat te melden hebben. In plaats van dat zij een mislukte 1 april grap brengen? 1 april is de dag om mensen te foppen. Op 31 maart kun je nog serieuze dingen doen en zeggen. Zit die Urgenda- klimaatheks bij jullie in de regie? Of zo’n wouldbe-hip Friese boerin-progressief die wereldburger wil lijken.

En die daarom iets geks wil horen over ‘ut klimaet‘ en de sssssseeotweu. 

Oegema en Rietveld. Hun namen staan niet in het Grote Boek. Kwakzalvers, oplichters, hellehonden zijn het, Sireense subsidieslurpers, Satanskinderen. Zij die bij de Hemelpoort door Petrus in de kraag gevat worden, om daar geworpen te worden waar geween en tandengeknars is. Om tot in de Eeuwigheid tot brandhout en duurzame energievoorziening te dienen, terwijl de Uitverkorenen een verdieping hoger aan deze onderaardse warmte hun voeten warmen.

Iemand van de FNP-fractie wees me op Oegema en Rietveld’s optreden. En zo ontdekte ik dat MDB de dag er op speelt. En dus is opnieuw bewezen. Uit ieder kwaad kan ook iets goeds voortkomen. Dood doet leven. Een levend geloof doet vergeven.  En zonder Oegema en Rietveld had ik nu geen MDB-ticket.

Daarom, bekeert U! En boek liever mij, en/of mijn collega-ecomodernisten Hidde Boersma, Joost van Kasteren, Marcel Crok, Marco Visscher. En ons ecomodernistische licht in een zee van donkergroene Vlaamse Duisternis: Bart Coenen, lees op zijn site alvast het Ecomodernistisch Manifest.

Alle foto’s copyright RZ