Klimaatdrammers en hun financiering (7) De Aquapocalypse door visdadigers als afleiding

Voor lobby tegen vissers in Europa, 1,7 miljoen euro per jaar

Na de behandeling van Greenpeace in deel 6 nu de grootste plaag van de visserij in Europa: de Pew Charitable Trust, die ook klimaatdrammerij financiert. De familie Pew verdiende haar kapitaal met Sun Oil, nu Suncor sinds Sunoco’s huwelijk met Petro-Canada (teerzand) van Mr Klimaat en Rockefeller-protegee Maurice Strong. Zij hadden in 2015 liefst 373,558,000 euro te vergeven, en besteden ongeveer 1,7 miljoen euro aan 15 lobbyisten in Brussel. Een aardig deel gaat naar CEO Rebecca Rimel, die in 2012 nog dik 4 miljoen dollar in haar handtas stak.

Een aardig salaris voor het redden der wereldzee

De Pew Charitable Trust is de financier (een geschatte 20 miljoen dollar) van de bij massamedia en Marianne Thieme/hysterische linkse vrouwtjes populaire Daniel Pauly van de Universiteit van British Columbia. Hij kreeg een eredoctoraat in Wageningen dankzij geestverwant met de zelfde wetenschappelijke integriteit: Han Lindeboom.

Het The Sea Around Us-campagneproject van Pauly is betaald door Pew Charitable Trust.  Noem een documentaire waar de Aquapocalypse dreigt door ‘De Overbevissing’ en Pauly wordt hier geciteerd met zijn ‘Fishing down the Foodweb’: het in de SWNM-Sustainable Fisheries Guide besproken waanidee, dat kreeft en garnalen (lager in de voedselketen) minder zouden opbrengen dan grote roofvissen hoger in de keten. En dat die gemene visdadigers daarom de oceaan leegplunderen te beginnen bij de roofvissen, en dan langzaam naar beneden vissen tot er kwallen overblijven.

Dat is ook de storyline van ‘Sea the Truth’ Het is een spannend verhaal dat het goed doet bij slecht geïnformeerde leken/journalisten, dat wel. En moreel gezien heeft hij natuurlijk gelijk. Als wetenschappelijke integriteit niet van belang is.

Met de groeten van Pew Charitable Trust. Pauly haalt de 2050 claim weer uit een bijzin van een persbericht van een studie uit 2006, gefinancierd door Pew

De Lege Zee in 2050: Pew
De Zee is Leeg in 2050-kreet komt ook uit een door Pew betaalde studie. En die blijft dan overal rondzingen tot in economische rapporten van de Verenigde Naties in 2012. Het is de media-manipulatie van een bijzin uit de studie in Science van Boris Worm over biodiversiteit in de oceaan (de studie ging niet over ‘overbevissing’_ van de Universiteit van Brits Columbia in 2006. Steeds wordt het Pew gefinancierde onderzoek genuanceerd en/of door deugdelijke visserijbiologen als Trevor Branch en Ray Hilborn. Maar daar hoor je vervolgens niets over. En zo heeft Pew haar doel bereikt: het wekken van de indruk dat de visserij schuldig is aan een zee van wereldproblemen, en dat de Aquapocalypse naakt.

Met de Coalitie Oceans 2012 en Stichting de Noordzee drongen zij onze vissers de averechts werkende Discardban op. Nu richten ze zich in naam op IUU, zwart aangelande vis/meer regulering.

Wat kan nu het belang zijn van een olie-fonds, om zo fanatiek over te gaan tot vissertje pesten en het platfinancieren van de Aquapocalypse? Daarvoor hoef je maar het beheerplan voor onze eigen Noordzee tot 2020 na te slaan. Mijnbouw, zandwinning, olie- en gaswinning, windturbinefarms, dat heeft de prioriteit van onze overheid. Maar dat klinkt allemaal niet zo groen in het natuurgebied Noordzee. Dus dan gebruik je de visserij als groep om tegenaan te trappen, als een diversie-strategie voor het feit dat die natuur je ten diepste geen reet interesseert.

Voer voor media-relschoppers/journo-sukkels, met de groeten van Pew: de lege zee in 2050, de verkrachting van 1 bijzin uit de studie van Boris Worm in 2006

In de olie
Bij de kring rond de Pew Charitable Trust ligt de sleutel waarschijnlijk bij Amerikaanse olie- en defensiebelangen. Door vissertje te trappen, en groen te doen, kun je territoriale claims van de Amerikanen en Amerikaanse multinationals als Trojaans paard invoeren, danwel verdedigen via Soft Power. Tegen ‘het milieu’ kan geen zelfrespecterend politicus toch immers zijn? En een beetje bezorgd doen over milieu, dat doet het ook goed bij de vrouwtjes, die in Westerse Parlementen zo’n grote stem hebben en E-moties indienen over goudvissenkommen en zielige huiskatjes.

Bedenk dat onderdirecteur van Pew Charitable Trust Tamera Luzzato 15 jaar werkte voor.. senator John D. Rockefeller van het Exxon-imperium. Daarna was ze Chief of Staff onder Hillary Clinton. Ze is/was getrouwd met David Leiter, de lobbyist van Exxon Mobil in het Witte Huis. De olie kruipt waar zij niet gaan kan, en of er nu een Democraat in het Witte Huis zit of een Republikein. Dat maakt geen bal uit.

Het was George W Bush (Zapata Oil) die de Minister van Energie onder zijn vader James Watkins- tevens admiraal van de US Navy- aan het hoofd stelde van de  US Commission on Ocean Policy, ook Watkins Commission genoemd. Het met groen gebabbel over het redden der wereldzee/ beslag leggen op zoveel mogelijk zee-oppervlak. Met NGO’s als Trojaanse paarden krijg je zo overal een voet tussen de deur.

Diversie-strategie
Dat leverde het rapport An Ocean Blueprint for the 21st Century op, waar ook veiligheids-adviseur onder Nixon en later Brundtland-commissielid William Ruckelshaus aan meewerkte. Dat is dan gericht op nationaal beleid; meer greep krijgen op de regionaal verspreid opererende clubjes. De gehele Stille Oceaan staat onder Amerikaanse invloed, dankzij de atollen die zij bezet houden en Hawaii, hun militaire bases op Guam en Okinawa. En omdat de Amerikanen nog steeds Europa bezet houden krijgen ze via ‘Ecosystem Based’ management ook een extra voet tussen de deur. Iedere invloed is bruikbaar.

Suncor boort ook naar olie in de Noordzee. Wanneer je de belangrijkste bezwaarmakers daartegen betaalt om tegen vissers te trappen, blijf je zelf lekker uit de wind. Al zijn er natuurlijk Thousands Shades of Green, wanneer ik onze eigen Pieter Winsemius zijn boektitel citeer. Het zijn geen slechte mensen die denken: hahah, wij gaan die zee eens toetakelen. Ze zullen er oprecht ook in zijn geïnteresseerd. Maar andere belangen zijn nog belangrijker.

Zoals de Amerikaanse Defensiebelangen en claims op territoriale wateren. Die territoriumdrift besteden ze jaarlijks 440 miljard aan (Defensiebudget), dat is tweemaal het Nederlands BBP.